Гап шундаки, атроф-муҳитга ғаразли ва ёмон муносабат, бошқаларга қўполлик қилиш ва бошқаларни тушуна олмаслик - ақлий ва маънавий заифликнинг, инсоннинг яшашга қодир эмаслигининг белгиси

Гавжум автобусда бошқаларга ҳалал бериш - заиф ва асабий одам, чарчаган, ҳамма нарсага нотўғри реакция беради. Қўшнилар билан жанжаллашиш ҳам яшашни билмайдиган, қалбан кар бўлган одамдир. Эстетик ҳиссиз ҳам бахтсиз одам. Бошқа одамни тушуна олмаслик, унга фақат ёмон ниятларни боғлаш, ҳар доим бошқалардан хафа бўлиш – бу ҳам ўз ҳаётини маънан қашшоқлаштирадиган ва бошқаларнинг яшашига тўсқинлик қиладиган одам. Ақлий заифлик жисмоний заифликка олиб келади. Мен шифокор эмасман, лекин бунга аминман. Дўстлик ва меҳрибонлик инсонни нафақат жисмонан соғлом, балки гўзал қилади. Ёвузлик билан бузилган одамнинг юзи ҳам хунуклашиб қолади ва ёвуз одамнинг ҳаракатлари элегантликдан маҳрум бўлади – орттирилган элегантлик эмас, балки табиийсидан, бу анча қиммат.

Инсоннинг ижтимоий бурчи - интеллигент бўлишдир. Бу унинг ҳам ўзи олдидаги бурч ҳамдир. Бу унинг шахсий бахтининг ва унинг атрофидаги ва унга нисбатан "яхшилик аураси" калити

Дмитрий Лихачев