Inoqlik

Televizorda kino koʻrsatdi. Oʻttiz yettinchi yil qatagʻoni haqida. Qora plash kiyganlar bir bechorani ikki qoʻltigʻidan olib, koʻcha boshida turgan qora mashina tomonga sudrab ketyapti. Eshik oldida uning ayoli emizikli bolasini bagʻriga bosib, unsiz yigʻlayapti. Besh-olti yoshlardagi bolakay “dada, dadajon” degancha otasining ketidan chopib boryapti. Koʻchaning u yuzida odamlar turibdi. Birining koʻzida qoʻrquv, birinikida oʻkinch, yana biri loqayd qarab turibdi. Birovi esa labini istehzoli burib, xudbinona iljayadi. (“Xalq dushmani”ni kerakli joyga” chaqqan “siyosiy hushyor” kimsa...)

Oradan ancha oʻtib, televizorda yana bir kino koʻrib qoldim. Toʻgʻrirogʻi, kino emas, “Hayvonot olami” koʻrsatuvi. Yoʻlbars daraxtning pastak shoxida banan yeb oʻtirgan maymun bolasiga tashlanib qoldi. Maymuncha jon achchigʻida chiyilladi. Shunda gʻalati holat roʻy berdi. Past-baland daraxtlardan oʻnlab maymunlar shiddat bilan tushib, yoʻlbarsga tashlanishdi. Qudratli yoʻlbars ularning bir-ikkitasini majaqlab tashladi. Ammo maymunlar bor ovozda shovqin koʻtarib, moʻr-malaxdek yopirildi. Biri tishladi, biri yumdaladi. Zabardast bir maymun esa yoʻgʻon xarsangni olib, yo'lbarsning boshiga chunonan tushurdiki, yo'lbars dumini qisgancha qochib qoldi...
...Maymunlarga havasim keldi...

O'tkir Hoshimov

P.s. bu ham " Daftar hoshiyasidagi bitiklar"i dan)

Manba