Shunday insonlar borki hammani ko'ziga yaxshi ko'rinadi, vaholangki odamlar ham ularni yaxshi deya hurmatda va hushmuomalalikda munosabat ko'rsatishadi.
Lekin ma'lum bir vaziyatda yo biror ish ustida ular bilan birga bo'lib qolsangiz ularning ayyor basharalari samimiylik niqoblari ostidan ko'rinib qoladi.
Bunday ayyorgarchilik insonlar orasidagi obro orttirish faqat bu dunyo va undagi matohlar oldida mavqeli bo'lish vaqtinchalikdir.
Muhimi odamlar siz haqingizda bilmasada, sizni maqtamasalarda sizning qilayotgan ishlaringizni hech kim ko'rmasada bilingki Yaratgan Egam bilan sizning arqoningiz mustahkam ekan shuning o'zi eng katta mukofotdir.
Robbimiz huzurida bizning darajamiz qandayligi muhimdir.

Bu dunyo va undagi hech narsa shu paytgacha o'tgan hech kimga vafo qilmagan. Dunyoni boshqaraman hamma joyni egalladim degan Fir'avn o'lib ketdi, xazinalari bor xonalarni kalitini yigirmadan ortiq qullari yelkalarida ko'tarib yurgan Xorun ham o'lib ketdi. Bunday misollar keltiramiz desak minglab keltirish mumkin. Ularga vafo qilmagan dunyo va undagi shuhrat bizga vafo qilarmidi.
Insonning umidi Allohdan, so'ragani Allohdan bo'lishligi bu uni odamlarga muhtojlikdan asraydi.