Syuzanna Tamaro. Yuraging chorlagan yerga bor.
Inson boʻlish ham mukofot, ham jazo. Hayot kishiga turli sinovlar beradi, yelkasiga turli darajada masʼuliyat yuklaydi va bularni ado etishga majbur.
Shunday vaziyatlar boʻladiki, borliqda oʻzingni butkul begona his qilasan, qayerlargadir bosh olib ketging, ichingdagi sitamlar bilan yolgʻiz qolging keladi. Ammo aynan kim yoki nimagadir masʼullik, burchlar bunga yoʻl qoʻymaydi.
Baʼzan esa eng yaqin insonlariga ham begonalik his qiladi kishi, yoshligida ota-onasi, yaqinlari unga goʻyoki dushman, tanish-oʻrtoqlari esa haqiqiy hamdam boʻlib tuyulsa, yosh oʻtgach, oʻzi mehr berib oʻstirgan farzandlari tomonidan shu munosabat badalini oladi.
Oʻsmirligimda ota-onam meni boqib olishgan boʻlsa kerak, deb oʻylardim. Oynaga qarab, soatlab bunga asoslar qidirardim, negaki, qiz bolaligim uchun meni akalarimdan koʻproq tergashardi-da. Keyin esa bu taxminlarim chippakka chiqdi: onam bilan xollarimiz oʻrni bir xil edi:)
Sal oldin 13 yoshli jiyanim onasidan shikoyat qilib keldi, uni hamma: oʻqituvchilari ham, kelinoyim(onasi) ham yomon koʻrishini, unga doim ataydan yomon munosabat qilishlarini aytdi, beixtiyor kuldim), hozir kimdir kimnidir yomon koʻrishga ham vaqti bormikan?
Hozir esa meni kelajak tashvishga soladi, ayni paytda menga koʻzlarini toʻldirib boqadigan, butun borligʻim boʻlgan qizim ham shunday holga keladimi..? Aslida hozirgi oʻsmirlar ahvolini koʻrib, yanada xavotirga tushaman: Daryo ham shunga oʻxshaganlar bilan oʻrtoq boʻladimi, shu muhit kutib turibdimi deya.
Xullas, hayot juda murakkab. Ulgʻaygan sari fikrlar oʻzgarib, qarashlar shakllanib boraveradi va bu yaqin avlodlar oʻrtasida ham ziddiyatlar paydo qilaveradi. Mazkur asar ham buvi va nabira munosabatlarining avvaliga samimiy, soʻngra hazin ruhidan hikoya qiladi.
Asarda aytilganidek, biror kishiga baho berish, u haqida hukm chiqarishdan oldin uning "kavushi"ni 1 oy kiyib yurish kerak, yaʼni birovning vaziyatini toʻliq anglamasdan turib hukm qilib boʻlmaydi ham aslida, hozir koʻrganimda tepa sochim tikka boʻladigan talabalar, oʻsmirlarni ham qaysidir jihatdan tushunish kerakdir. Balki, oʻzimiz ham qachonlardir shunday boʻlgandirmiz, xullas, Xarper Li aytganidek, aslida hamma odam yaxshi, qachonki ularni tushuna boshlaganingda (ayni paytdagi kayfiyatim bilan bu fikrga yon bosmayman, mayli, siz qoʻshilib turing:))
Har bir oʻsmir, har bir yosh, har ota-ona/bobo-buvi oʻqishi kerak boʻlgan kitob. Avlodlar oʻrtasida davriy oʻzgarishlar tufayli kelib chiqadigan muqarrar ziddiyatlar va ularning rivojini kuzatish, natijada shaxsiy yechim topish uchun ham albatta, oʻqish kerak.
Yaxshi kitoblar mutolaasidan charchamang, doʻstlar)
@mutolaa_olami
Inson boʻlish ham mukofot, ham jazo. Hayot kishiga turli sinovlar beradi, yelkasiga turli darajada masʼuliyat yuklaydi va bularni ado etishga majbur.
Shunday vaziyatlar boʻladiki, borliqda oʻzingni butkul begona his qilasan, qayerlargadir bosh olib ketging, ichingdagi sitamlar bilan yolgʻiz qolging keladi. Ammo aynan kim yoki nimagadir masʼullik, burchlar bunga yoʻl qoʻymaydi.
Baʼzan esa eng yaqin insonlariga ham begonalik his qiladi kishi, yoshligida ota-onasi, yaqinlari unga goʻyoki dushman, tanish-oʻrtoqlari esa haqiqiy hamdam boʻlib tuyulsa, yosh oʻtgach, oʻzi mehr berib oʻstirgan farzandlari tomonidan shu munosabat badalini oladi.
Oʻsmirligimda ota-onam meni boqib olishgan boʻlsa kerak, deb oʻylardim. Oynaga qarab, soatlab bunga asoslar qidirardim, negaki, qiz bolaligim uchun meni akalarimdan koʻproq tergashardi-da. Keyin esa bu taxminlarim chippakka chiqdi: onam bilan xollarimiz oʻrni bir xil edi:)
Sal oldin 13 yoshli jiyanim onasidan shikoyat qilib keldi, uni hamma: oʻqituvchilari ham, kelinoyim(onasi) ham yomon koʻrishini, unga doim ataydan yomon munosabat qilishlarini aytdi, beixtiyor kuldim), hozir kimdir kimnidir yomon koʻrishga ham vaqti bormikan?
Hozir esa meni kelajak tashvishga soladi, ayni paytda menga koʻzlarini toʻldirib boqadigan, butun borligʻim boʻlgan qizim ham shunday holga keladimi..? Aslida hozirgi oʻsmirlar ahvolini koʻrib, yanada xavotirga tushaman: Daryo ham shunga oʻxshaganlar bilan oʻrtoq boʻladimi, shu muhit kutib turibdimi deya.
Xullas, hayot juda murakkab. Ulgʻaygan sari fikrlar oʻzgarib, qarashlar shakllanib boraveradi va bu yaqin avlodlar oʻrtasida ham ziddiyatlar paydo qilaveradi. Mazkur asar ham buvi va nabira munosabatlarining avvaliga samimiy, soʻngra hazin ruhidan hikoya qiladi.
Asarda aytilganidek, biror kishiga baho berish, u haqida hukm chiqarishdan oldin uning "kavushi"ni 1 oy kiyib yurish kerak, yaʼni birovning vaziyatini toʻliq anglamasdan turib hukm qilib boʻlmaydi ham aslida, hozir koʻrganimda tepa sochim tikka boʻladigan talabalar, oʻsmirlarni ham qaysidir jihatdan tushunish kerakdir. Balki, oʻzimiz ham qachonlardir shunday boʻlgandirmiz, xullas, Xarper Li aytganidek, aslida hamma odam yaxshi, qachonki ularni tushuna boshlaganingda (ayni paytdagi kayfiyatim bilan bu fikrga yon bosmayman, mayli, siz qoʻshilib turing:))
Har bir oʻsmir, har bir yosh, har ota-ona/bobo-buvi oʻqishi kerak boʻlgan kitob. Avlodlar oʻrtasida davriy oʻzgarishlar tufayli kelib chiqadigan muqarrar ziddiyatlar va ularning rivojini kuzatish, natijada shaxsiy yechim topish uchun ham albatta, oʻqish kerak.
Yaxshi kitoblar mutolaasidan charchamang, doʻstlar)
@mutolaa_olami