Ўқиган асаларим таъсирида бироз муддат яшайман доим. Шу сабабли ҳозир шу фикрга келгандирман. Оҳири марта Стефан Цвейгнинг "Нотаниш аёл мактуби" новелласини ўқидим. Аёлнинг қилган ишларини оқлаб бўлмайди. Лекин ўлими олдидан ёзган мактуби жуда таъсирли.

Ўғли вафоти ҳақида ёзаётиб шундай деб кетган : "Ким билсин, дўстларим ҳам келишар, гулчамбар ҳам олиб келишар, лекин тобут ёнига қўйилган гулдан менга не наф? Менга тасалли беришади, овутиш учун униси-буниси гапириб кўради, лекин бундан менга нима фойда? Барибир, биламан, яна ёлғиз ўзим қоламан. Одамлар орасида ёлғиз қолишдан ҳам даҳшатлироқ нарса бормикин дунёда?"

Асарни Асахий ва Мутолаа иловасидаги таржимаси билан танишдим. Лекин "Бир кунлик қўналға" ҳикоялар китобидаги таржима версияси жуда маромига етган. Сўзлар саралаб, маржондек терилган, ғализ жумлаларни учратмадим.