Klassika haqida bir og‘iz gap...
Bilasanmi, men retro, klassik narsalarni yaxshi ko‘raman. Yo‘q, shunchaki yaxshi ko‘raman deyishga til bormaydi. Bu – mening dunyoyim, bu – mening qalbimning bir burchagi. Eski qo‘shiqlar, o‘sha davrning filmlari, kitoblari... Ularning ichida boshqa bir hayot yashaydi. Toza, sof, ma’noli hayot.
Lekim hozirgi yoshlar klassikaga past nazar bilan qaraydi. "Eskilik sarqiti" deya, kuladi, yelka qisadi. Ular uchun klassika – muzey eksponati, hayotdan uzilib qolgan bir matoh. Lekin, shukiurki, ular yanglishadi. Chunki bugungi san’at, bugungi musiqa, bugungi hayot – barchasi o‘sha klassikaning davomidir!
Tasavvur qil: daraxt bor, lekin ildizi yo‘q. Qanday yashaydi u? Yashay olmaydi. O‘sha eski shedevrlar esa san’atning ildizi. Hozirgi san’atning nafas olishi ham o‘sha ildizlardan.
Esingdami, bir paytlar uyda eski filmlar ko‘rardik? Mahallaning katta televizoriga o‘tirib olib, yig‘lab-yig‘lab o'zbek va chet filmlar tomosha qilingan kunlarchi. Yoki "O‘tkan kunlar"ning har bir epizodi yurakka qanchalar ta’sir qilardi! Bir tasavvur qil: o‘sha davrlarning odamlaridagi ma’naviy boylikni, hikmatni.
Hozir-chi? Hozir dilivizorning "murvatini burasangiz", qaysidir yulduzchalarimiz chiqib, qichqirishni boshlaydi: “ altay-baltay, tog'ora-pog'ora, sevdim-o'ldim, endi seni o'ldiraman, nime kemading o'o'o'🫤”.
Kino-chi? Bo'zchining mokkisiday bir xil ssenariy (jahon durdonalarini hisobga olmaganda). Xo‘sh, mana shular ma’no bera oladimi? Hayotning asl mohiyatini anglatadimi?
Yo‘q, men zamonaviy san’atga qarshi emasman. Aksincha, bugungi zamonnaning ilg'or san'at vakillarini, zamon bilan hamnafas (ma'no-mazmun jihatdan!) qo'shiqlarni yotvolib eshitaman. Lekin zamonaviylikni qadrlash uchun, avval klassikani anglash kerak!
O'sha vaqtda, retrolarga oshno bo'layotganingda yuraginggachi, nimaaaadir bo‘ladi. Bir "nimadir" bu – haqiqiy hayotning ovozi.
Shuning uchun, birodar, aytmoqchimanki: klassikani unutma! Hech bo‘lmasa bir kunni klassikaga bag‘ishla. Eski kinolarni ko‘r, retro qo‘shiqlarni tingla, she’rlar o‘qi. His qilasan, qalbingning bir burchagiga yorug‘lik kirib keladi.
Biz bugungi zamon bolalarimiz, to‘g‘ri. Lekin bugunning har bir nuqtasi o‘tmishning davomi. Klassika – bu o‘tmish emas, bu abadiy haqiqat.
Hayotdan zavq olishni istaysanmi? Klassika senga yo‘l ko‘rsatadi.
Yana o‘zing bilasan)
@katta_ariq
Bilasanmi, men retro, klassik narsalarni yaxshi ko‘raman. Yo‘q, shunchaki yaxshi ko‘raman deyishga til bormaydi. Bu – mening dunyoyim, bu – mening qalbimning bir burchagi. Eski qo‘shiqlar, o‘sha davrning filmlari, kitoblari... Ularning ichida boshqa bir hayot yashaydi. Toza, sof, ma’noli hayot.
Lekim hozirgi yoshlar klassikaga past nazar bilan qaraydi. "Eskilik sarqiti" deya, kuladi, yelka qisadi. Ular uchun klassika – muzey eksponati, hayotdan uzilib qolgan bir matoh. Lekin, shukiurki, ular yanglishadi. Chunki bugungi san’at, bugungi musiqa, bugungi hayot – barchasi o‘sha klassikaning davomidir!
Tasavvur qil: daraxt bor, lekin ildizi yo‘q. Qanday yashaydi u? Yashay olmaydi. O‘sha eski shedevrlar esa san’atning ildizi. Hozirgi san’atning nafas olishi ham o‘sha ildizlardan.
Esingdami, bir paytlar uyda eski filmlar ko‘rardik? Mahallaning katta televizoriga o‘tirib olib, yig‘lab-yig‘lab o'zbek va chet filmlar tomosha qilingan kunlarchi. Yoki "O‘tkan kunlar"ning har bir epizodi yurakka qanchalar ta’sir qilardi! Bir tasavvur qil: o‘sha davrlarning odamlaridagi ma’naviy boylikni, hikmatni.
Hozir-chi? Hozir dilivizorning "murvatini burasangiz", qaysidir yulduzchalarimiz chiqib, qichqirishni boshlaydi: “ altay-baltay, tog'ora-pog'ora, sevdim-o'ldim, endi seni o'ldiraman, nime kemading o'o'o'🫤”.
Kino-chi? Bo'zchining mokkisiday bir xil ssenariy (jahon durdonalarini hisobga olmaganda). Xo‘sh, mana shular ma’no bera oladimi? Hayotning asl mohiyatini anglatadimi?
Yo‘q, men zamonaviy san’atga qarshi emasman. Aksincha, bugungi zamonnaning ilg'or san'at vakillarini, zamon bilan hamnafas (ma'no-mazmun jihatdan!) qo'shiqlarni yotvolib eshitaman. Lekin zamonaviylikni qadrlash uchun, avval klassikani anglash kerak!
O'sha vaqtda, retrolarga oshno bo'layotganingda yuraginggachi, nimaaaadir bo‘ladi. Bir "nimadir" bu – haqiqiy hayotning ovozi.
Shuning uchun, birodar, aytmoqchimanki: klassikani unutma! Hech bo‘lmasa bir kunni klassikaga bag‘ishla. Eski kinolarni ko‘r, retro qo‘shiqlarni tingla, she’rlar o‘qi. His qilasan, qalbingning bir burchagiga yorug‘lik kirib keladi.
Biz bugungi zamon bolalarimiz, to‘g‘ri. Lekin bugunning har bir nuqtasi o‘tmishning davomi. Klassika – bu o‘tmish emas, bu abadiy haqiqat.
Hayotdan zavq olishni istaysanmi? Klassika senga yo‘l ko‘rsatadi.
Yana o‘zing bilasan)
@katta_ariq