Do’stlarim va mijozlarim bilan bo’lgan suhbatlardan keyin (99%), bola uchun, uning kelajagi, baxti va ruhan sog’lom katta bo’lishi uchun eng katta omil bu — ikkita ruhan sog’lom, bir-birini hurmat qiladigan ota-onalarning qo’lida katta bo’lish ekanini anglab yetaman. Chindan ham insonning aksariyat ruhiy muammolari uning bolaligiga borib taqaladi. Bir-biriga o’xshagan va o’xshamagan minglab bolalik hikoyalarini tinglarkanman, beixtiyor ortimga o’girilib, o’tmishga boqaman va menga shartlarsiz sevilib, sog’lom muhitli oilada katta bo’lish imkonini bergan ota-onamga nisbatan minnatdorlik his qilaman.
Bola bo’lib biror marta ota-onamiz urushganini ko’rmadik (ehtimol urushishgandir, lekin bizni ko’z o’ngimizda jang qilishmasdi, hokimiyat talashishmasdi), ayam dadamni, dadam esa ayamni bizga yomonlamadilar. Biror marta dadamning so’kinib baqirganlarini, agressiyalarini boshqarolmay qolganlarini ko’rmadik (ayamda bo’lib turardi😂).
Bizni oilada muammolar har doim gaplashib, bir-birini tinglab hal qilinardi, dadamlar har doim biror biror qaror qabul qilishdan oldin bizni fikrimizni so’rardilar (bizga tegishli qarorlarda), biror tanlov qilishdan oldin bosim qilishmasdi. Dadamlar hech qachon “Men erkak kishiman, faqat meni aytganim bo’lishi kerak!” deb stolga musht urmasdilar, lekin shunda ham uyda hech birimiz ular o’rnatgan qoidalardan tashqariga chiqishni hayolimizga ham keltirmaganmiz. Bu itoat qo’rquv va majburlikdan emas, shartsiz sevgimiz va hurmatimiz yuzasidan bo’lardi.
Ayam ba’zida dadam tarafga “o’tkirgina” hazillarini yo’llab tursalar ham, dadam hech qachon buni jaxl bilan bostirishga harakat qilmasdilar. Shunchalik “Ha, Xoshimova?)” deb kulib qo’yardilar (Menimcha ichlarida “Hali shoshmay tur, ta’ziringni berib qo’yaman” deganlar). Dadamlar har doim qachon qo’llab-quvvatlash va mehr-muhabbatga ehtiyoj sezganimizda yonimizda bo’lardilar. Biz uchun eng katta jazo esa, dadamni bizdan norozi bo’lishlari edi. Bittagina norozi qarash bir hafta uxlolmay tavba qib chiqishimizga yetardi, balki shuning uchun ham so’kish va og’ir gapni ko’tarolmaydigan “o’zim kal bo’lsam ham ko’nglim nozik”dirman)))
Ayajon, dadajon baxtli, mehr-muhabbatga to’la va xavfsiz bolalik uchun ikkingizdan cheksiz minnatdorman. Bizni ham ruhan, ham jismonan sog’lom qilib o’stirganingiz, hayotda prioritetlarni to’g’ri qo’yishni o’rgatganingiz va go’zal xulq-atvor sohibasiga aylantirganingiz uchun ikkingizdan cheksiz minnatdorman. Sevgisiz ham o’zaro hurmat bilan go’zal oila qurish mumkinligini ko’rsatganingiz uchun ikkingizdan cheksiz minnatdorman. Bu shunday hashamatki, inson o’zi ming xohlasa ham erisholmaydi, chunki bola o’ziga ota-onani tanlamaydi.
Bola bo’lib biror marta ota-onamiz urushganini ko’rmadik (ehtimol urushishgandir, lekin bizni ko’z o’ngimizda jang qilishmasdi, hokimiyat talashishmasdi), ayam dadamni, dadam esa ayamni bizga yomonlamadilar. Biror marta dadamning so’kinib baqirganlarini, agressiyalarini boshqarolmay qolganlarini ko’rmadik (ayamda bo’lib turardi😂).
Bizni oilada muammolar har doim gaplashib, bir-birini tinglab hal qilinardi, dadamlar har doim biror biror qaror qabul qilishdan oldin bizni fikrimizni so’rardilar (bizga tegishli qarorlarda), biror tanlov qilishdan oldin bosim qilishmasdi. Dadamlar hech qachon “Men erkak kishiman, faqat meni aytganim bo’lishi kerak!” deb stolga musht urmasdilar, lekin shunda ham uyda hech birimiz ular o’rnatgan qoidalardan tashqariga chiqishni hayolimizga ham keltirmaganmiz. Bu itoat qo’rquv va majburlikdan emas, shartsiz sevgimiz va hurmatimiz yuzasidan bo’lardi.
Ayam ba’zida dadam tarafga “o’tkirgina” hazillarini yo’llab tursalar ham, dadam hech qachon buni jaxl bilan bostirishga harakat qilmasdilar. Shunchalik “Ha, Xoshimova?)” deb kulib qo’yardilar (Menimcha ichlarida “Hali shoshmay tur, ta’ziringni berib qo’yaman” deganlar). Dadamlar har doim qachon qo’llab-quvvatlash va mehr-muhabbatga ehtiyoj sezganimizda yonimizda bo’lardilar. Biz uchun eng katta jazo esa, dadamni bizdan norozi bo’lishlari edi. Bittagina norozi qarash bir hafta uxlolmay tavba qib chiqishimizga yetardi, balki shuning uchun ham so’kish va og’ir gapni ko’tarolmaydigan “o’zim kal bo’lsam ham ko’nglim nozik”dirman)))
Ayajon, dadajon baxtli, mehr-muhabbatga to’la va xavfsiz bolalik uchun ikkingizdan cheksiz minnatdorman. Bizni ham ruhan, ham jismonan sog’lom qilib o’stirganingiz, hayotda prioritetlarni to’g’ri qo’yishni o’rgatganingiz va go’zal xulq-atvor sohibasiga aylantirganingiz uchun ikkingizdan cheksiz minnatdorman. Sevgisiz ham o’zaro hurmat bilan go’zal oila qurish mumkinligini ko’rsatganingiz uchun ikkingizdan cheksiz minnatdorman. Bu shunday hashamatki, inson o’zi ming xohlasa ham erisholmaydi, chunki bola o’ziga ota-onani tanlamaydi.