«Нега? Нега? Нега? Нега шунча ойдан бери ёнингизга шошилмадим?! Балки тузалиб кетарсиз ҳали?..»
Умид билан йўлга тушдим.
Энам кичрайиб, юзлари бир тишлам бўлиб қолган, қийналиб нафас олардилар.
«Наҳот? Наҳот? Наҳот, кечиккан бўлсам, энажон? Менга айтмоқчи гапингиз бориди-ку? Нега мени кутмадингиз?..»
— Эна!!! — дея фарёд чекиб юбордим мен.
— Эшитмайди энди. Энди ҳеч нарса билан иши йўқ, ўзи билан ўзи овора… — деб юпатган бўлди бош томонда ўтирган қўшни кампир ва: — Халча опа, болалариз келишди. Рози бўлинг энди… Ҳаммаси шатда, — дея ҳаммага эшиттириб, энамнинг қулоқларига шивирлади.
Энамнинг тоғдек ўтиришлари, тийрак нигоҳлари кетмасди сира кўз ўнгимдан. Ҳовлига чиқдим. Тўрдаги каттакон боғ ҳам ғариблашиб, бош эгиб тургандай эди назаримда. «Энам ҳар битта шохни авайлардилар-а…»
Шу пайт уйдан қий-чув эшитилди. Жонҳолатда ичкарига чопдим.
— Эна-а!!! — Фарёдим уйни тутди. — Кечикдим, энажон, кечикдим! Ишонганингиз мен эдим-ку!.. Йўқ, энг ёмон болангиз мен-ман, эна! Энг ёмон фарзандингиз…
Энам ҳеч нарсани эшитмасдилар. Худди ухлаётганга ўхшардилар улар. Айни райҳон ҳамда жамбилга айланаётган пайтларини туш кўраётгандек.

Матлуба Деҳқон қизи

“Ёшлик” журнали, 1990 йил 8-сон


https://t.me/ijod_sehri21