#Darding_ menining_ dardimdir
Дардинг менинг дардимдир
(1-қисм)
Эрталабдан буён ҳавонинг авзойи бузуқ. Ҳеч очилай демайди. Ёмғир эзиб ёғмоқда.
Кечагина дарахтлардаги кузги япроқлар сўнгги рақсини адо этмоқчидек ҳавода чирпирак бўлиб айланаётган, кейин чарчаб ер бағирлаётган эди. Дайди шамол ўзи билан булутларни етаклаб келди. Осмон ранжигандек қовоғини бир уйди-ю, кейин кўз ёшларини қўйиб юборди.
—Роса қирмоч еган экансан-да, ёмғирни қара? Тўхтармикан? Санобар деразага тикилганча, дугонасига сўз қотди.
—Тўй ҳам тўй бўлади энди.
Малика индамайди. Ҳадикми, ҳаяжонданми нозик жисми эгилиб қолгандек курсида ўйчан ўтирибди.
Онаси кирди. Яна бир бор қучоқлаб бағрига босди. Яна кўз ёш қилди. Холалари кирди. Кейин аммалари. Ҳамма келинни бир кўриб, кейин эшикдан чиқиб кетар, барча кирганлар келишиб олгандек Маликанинг йиғлоқ эканлигини яна бир бор эслатиб ўтардилар...
Тўйхонага кириб борган келиннинг оппоқ кўйлаклари этакларига лой сачраган, шунча эҳтиёт қилсалар ҳам эпини қилолмаган эдилар.
Тўй ўтди ҳамки, ёмғир тинди. Эрталаб қуёш чиқди.
—Ассалому алайкум, келин салоом!
Дастурхончи аёл ўктам овозда қишлоқ аёлларини саломга чорларди.
Кейин юз очди бўлди. Кимдир кичкинагина қизчасини кўтариб унга яқинлашди. Қизча келиннинг бетини тўсиб турган каттагина дастрўмолни юлқиб олди.
Кейин ҳамма ўзига теккан совға-саломни олиб, истар-истамас уй-уйига тарқалди.
Қишлоқ аёллари учун тўй кўнгилларни ёзиш учун бир имконият. Кейин яна ҳамма рўзғорнинг битмас-туганмас ташвишлари ичра ғарқ бўлади.
Малика ҳам бир ҳафталик иззати битгач, янги оиласидагиларнинг оғирини енгил қилмоққа тиришиб кетди. Қизиғи, уйида кичик хизмати учун ҳам раҳмат эшитиб ўрганган келинчакка бу уйдаги совуқроқ муҳит ёмон таъсир қила бошлади. Унинг тоборо ғаши келар, негадир шу хонадондан қочиб кетгиси келарди.
— Сабрлироқ бўл, — деди онаси.
— Портлаб кетаман!
Ҳар сафар уйга шу кайфиятда борадиган бўлди.
Турмуш ўртоғи кечгача ишда. Уйда ёлғиз пул топадиган одам шу. Топганини тийин-тийинигача қайнотасига беради. Катта рўзғор.
Қиз бола тушган жойига бошидан кўнгил қўёлмаса қийин экан.
Маликага ҳеч нарса ёқмайди. Қайнота-қайнонасининг иш буюриши ҳам, турмуш ўртоғининг тергаши ҳам, бири олиб бири қўйиб, бир этак боласи олдинма чоршанба куни етиб келадиган қайнопалари ҳам. Унга тинимсиз ақл ўргатадиган овсинини эса кўргани кўзи йўқ.
Ит тинса тинади, қуш тинса тинади, Малика тинмайди.
Ҳамма ухлаганда иккита овсин қоқ пешинда кир ювиши керак. Уйда алмисоқдан қолган кир машина бор. Аммо қайнонаси кирлар қўлда ювилишини истайди. Маликанинг норозилиги кундан кун кучаяди. Ишдан қайтгач ҳам телефон титкилаб ўтирадиган, гаплашмоқчи бўлса танбеҳ берадиган эри Маҳмудни ҳам кўришга тоқати йўқ.
Мана шу норозиликлар билан бир йил ўтди. Ҳомиладор бўлганини билгач қувонди. Турмуш ўртоғи ҳам. Энди ҳаётида нимадир ўзгариши керак эди. Жуда бўлмаганда энди уни оғир ишлардан озод қилишлари лозим эди. Йўқ, ҳеч нарса ўзгармади...
Ўшанда эрта баҳор эди. Унинг ой куни яқин.
Тушлик маҳали қайнонаси овсини иккисига қарата
—Овқатланиб бўлгач, помидор кўчатларини экиб ташланглар, — деди. Унинг эса ётгиси, бироз бўлсада дам олгиси келарди.
Чўккалаб ўтирганча кўчат экиб кетаркан, мадорсизланиб борарди. Ич-ичидан қайнонасига, битмас-туганмас ишларга, фақат ўз манфаатини ўйлайдиган эрига нафрати ошиб борарди. Шу куни кўзи ёриди.
Туғруқ жараёнлари оғир кечиб, руҳиятида ўзгаришлар бўла бошлади.( Аёл замонавий тиббиёт бу ҳолатни депрессия деб номлашини кейин билди)
Уйга чиққач, тинимсиз йиғлаётган бола билан ҳеч нарсага улгуролмас, жойини бўлак қилиб олган эридан ҳам, қайнона-қайнотасидан ҳам дакки эшитар, бир коса овқатни дўқиллатиб қўйиб кетадиган овсинини кўрарга кўзи йўқ эди.
Биғиллаб йиғлаётган боласини кўтариб, қотиб ухлаётган турмуш ўртоғининг бошига борди
—Маҳмуд ака, туринг, бироз болага қаранг, ҳолдан тойдим, мижжа қоқмадим, озгина ухлаб олай, —деди у йиғлаб.
Қовоғини очолмаётган эри ўшқирди
—Битта болани эплолмайдиган қандай аёлсан?
(Давоми👇👇👇)
Феруза Салходжаева
@ijod_sehri21
https://t.me/ijod_sehri21
Дардинг менинг дардимдир
(1-қисм)
Эрталабдан буён ҳавонинг авзойи бузуқ. Ҳеч очилай демайди. Ёмғир эзиб ёғмоқда.
Кечагина дарахтлардаги кузги япроқлар сўнгги рақсини адо этмоқчидек ҳавода чирпирак бўлиб айланаётган, кейин чарчаб ер бағирлаётган эди. Дайди шамол ўзи билан булутларни етаклаб келди. Осмон ранжигандек қовоғини бир уйди-ю, кейин кўз ёшларини қўйиб юборди.
—Роса қирмоч еган экансан-да, ёмғирни қара? Тўхтармикан? Санобар деразага тикилганча, дугонасига сўз қотди.
—Тўй ҳам тўй бўлади энди.
Малика индамайди. Ҳадикми, ҳаяжонданми нозик жисми эгилиб қолгандек курсида ўйчан ўтирибди.
Онаси кирди. Яна бир бор қучоқлаб бағрига босди. Яна кўз ёш қилди. Холалари кирди. Кейин аммалари. Ҳамма келинни бир кўриб, кейин эшикдан чиқиб кетар, барча кирганлар келишиб олгандек Маликанинг йиғлоқ эканлигини яна бир бор эслатиб ўтардилар...
Тўйхонага кириб борган келиннинг оппоқ кўйлаклари этакларига лой сачраган, шунча эҳтиёт қилсалар ҳам эпини қилолмаган эдилар.
Тўй ўтди ҳамки, ёмғир тинди. Эрталаб қуёш чиқди.
—Ассалому алайкум, келин салоом!
Дастурхончи аёл ўктам овозда қишлоқ аёлларини саломга чорларди.
Кейин юз очди бўлди. Кимдир кичкинагина қизчасини кўтариб унга яқинлашди. Қизча келиннинг бетини тўсиб турган каттагина дастрўмолни юлқиб олди.
Кейин ҳамма ўзига теккан совға-саломни олиб, истар-истамас уй-уйига тарқалди.
Қишлоқ аёллари учун тўй кўнгилларни ёзиш учун бир имконият. Кейин яна ҳамма рўзғорнинг битмас-туганмас ташвишлари ичра ғарқ бўлади.
Малика ҳам бир ҳафталик иззати битгач, янги оиласидагиларнинг оғирини енгил қилмоққа тиришиб кетди. Қизиғи, уйида кичик хизмати учун ҳам раҳмат эшитиб ўрганган келинчакка бу уйдаги совуқроқ муҳит ёмон таъсир қила бошлади. Унинг тоборо ғаши келар, негадир шу хонадондан қочиб кетгиси келарди.
— Сабрлироқ бўл, — деди онаси.
— Портлаб кетаман!
Ҳар сафар уйга шу кайфиятда борадиган бўлди.
Турмуш ўртоғи кечгача ишда. Уйда ёлғиз пул топадиган одам шу. Топганини тийин-тийинигача қайнотасига беради. Катта рўзғор.
Қиз бола тушган жойига бошидан кўнгил қўёлмаса қийин экан.
Маликага ҳеч нарса ёқмайди. Қайнота-қайнонасининг иш буюриши ҳам, турмуш ўртоғининг тергаши ҳам, бири олиб бири қўйиб, бир этак боласи олдинма чоршанба куни етиб келадиган қайнопалари ҳам. Унга тинимсиз ақл ўргатадиган овсинини эса кўргани кўзи йўқ.
Ит тинса тинади, қуш тинса тинади, Малика тинмайди.
Ҳамма ухлаганда иккита овсин қоқ пешинда кир ювиши керак. Уйда алмисоқдан қолган кир машина бор. Аммо қайнонаси кирлар қўлда ювилишини истайди. Маликанинг норозилиги кундан кун кучаяди. Ишдан қайтгач ҳам телефон титкилаб ўтирадиган, гаплашмоқчи бўлса танбеҳ берадиган эри Маҳмудни ҳам кўришга тоқати йўқ.
Мана шу норозиликлар билан бир йил ўтди. Ҳомиладор бўлганини билгач қувонди. Турмуш ўртоғи ҳам. Энди ҳаётида нимадир ўзгариши керак эди. Жуда бўлмаганда энди уни оғир ишлардан озод қилишлари лозим эди. Йўқ, ҳеч нарса ўзгармади...
Ўшанда эрта баҳор эди. Унинг ой куни яқин.
Тушлик маҳали қайнонаси овсини иккисига қарата
—Овқатланиб бўлгач, помидор кўчатларини экиб ташланглар, — деди. Унинг эса ётгиси, бироз бўлсада дам олгиси келарди.
Чўккалаб ўтирганча кўчат экиб кетаркан, мадорсизланиб борарди. Ич-ичидан қайнонасига, битмас-туганмас ишларга, фақат ўз манфаатини ўйлайдиган эрига нафрати ошиб борарди. Шу куни кўзи ёриди.
Туғруқ жараёнлари оғир кечиб, руҳиятида ўзгаришлар бўла бошлади.( Аёл замонавий тиббиёт бу ҳолатни депрессия деб номлашини кейин билди)
Уйга чиққач, тинимсиз йиғлаётган бола билан ҳеч нарсага улгуролмас, жойини бўлак қилиб олган эридан ҳам, қайнона-қайнотасидан ҳам дакки эшитар, бир коса овқатни дўқиллатиб қўйиб кетадиган овсинини кўрарга кўзи йўқ эди.
Биғиллаб йиғлаётган боласини кўтариб, қотиб ухлаётган турмуш ўртоғининг бошига борди
—Маҳмуд ака, туринг, бироз болага қаранг, ҳолдан тойдим, мижжа қоқмадим, озгина ухлаб олай, —деди у йиғлаб.
Қовоғини очолмаётган эри ўшқирди
—Битта болани эплолмайдиган қандай аёлсан?
(Давоми👇👇👇)
Феруза Салходжаева
@ijod_sehri21
https://t.me/ijod_sehri21