97-ҚИСМ
Ҳа-а-а, не ҳасратда вояга етказсанг-у, кап-катта бўлганида ҳам ўзидан тинмаса, сенга фароғат бермаса мушкул экан. Ишқилиб, ҳар банда болаларининг роҳатини кўрсин, ташвишини эмас!
Алишер хаёлга ғарқ бўлиб кетиб, вақт ўтганини ҳам сезмай қолди. Кутилган меҳмон кириб келганида ҳам паришонлик билан кутиб олди. Эркак ва аёлнинг қадрдонлиги суҳбатидан яққол сезилиб турди. Улар ҳали Россия, ҳали Қирғизистон, ҳали Хитой, ҳали Туркия ҳақида гапириб, Алишернинг оғзини очиб қўйди.
—Чет эмас-чет эл юришга пулни қаердан оласизлар? — соддаларча деди Алишер эркакка қараб.
—Биз пул кетказиш учун чет элга бормаймиз, пул келтириш учун борамиз. “Текинга мушук офтобга чиқмайди” ука, — деди эркак пичинг билан. — Қадамимизни ҳам пулга чақиб босамиз. Мана бир мисол, сизнинг ёнингизга ҳам текинга келмадим-ку! Тўғрими? Марат текинга қадам ташламайди!
У аёлга қараб кўз қисиб оларкан, қаҳ-қаҳ отди. Аёл ҳам мириқиб кулди. Кампир жилмайган бўлди. Биргина Алишер айтилган гапларни ҳазм қилолмаётгани учун уларга анқайганча ўтираверди. Обдон кулиб олган Марат ака яна энди кампирга қараб гапирди:
—Опа, ўзи қизларингиз Хитойнинг қаерида?
—Билмасам, ука, — елка қисди кампир.
—Ие, мен бутун Хитойни кезиб чиқмайман-ку! Бирор манзилни бермасангиз, қандай топаман? Қийин масала...
Кампир ерга қаради. Гўё бор дардини ичга ютишга уринаётгандек кўзларини маҳкам юмиб, қўли билан пешанасини тутиб оғир ютинди. Кейин кўзларини жавдиратиб эркакка қараркан, умид билан деди:
—Топишнинг иложи йўқми?
—Қандай опа? Хитойнинг қанча катта эканлигини биласизми?
—Қамоқхоналари камдир...
—Э-э-э, энди юртни, элни ҳисобга олсангиз ҳам шунга яраша бўлади-да! Ҳали пишмаган иш учун мени чақирдим, денг... — эркак ёнидаги аёлга “сен айбдорсан”дегандек ўқрайиб қаради.
Аёл нигоҳдан куч олгандек жонланиб қолди:
—Гаплашганда ҳам қаерда эканликларини айтишмаганми, опа? Эслаб қўринг...
—“Хитойдаман”, деганда...
—Биринчи кетишида қаерга борган? Урумчигами? — “ўзим топдим”, деган каби писандсизлик билан гапирди ҳалиги Марат ака.
Кампир бош чайқади.
—Ие, қийин масала-ку!
—Э, мана эри ўтирибди-ку! Паққос эсимдан чиқарибман-а? Уни саволга тутинг. Эр-хотин бирга юрган барибир. Охирги марта бормаган бўлса ҳам қайси шаҳардалигини билади... — деб қолди кутилмаганда аёл.
Бу гапдан Алишер довдираб қолди. Гапини йўқотиб, азбаройи қайнонаси изоҳ беришини истаганидан ерга қаради.
—Нега жим ўтирибсиз, куёв? — дарров деди эркак. — Бориб-келиб юрган бўлсангиз, “точка”ларингизни ҳам, “ин”ларингизни ҳам яхши биласиз?
—Куёвга ҳам осонмас, — гап қўшди аёл. — Бормагани учун ўзини айбдор санаб ўтиргандир?
Ҳа-а-а, не ҳасратда вояга етказсанг-у, кап-катта бўлганида ҳам ўзидан тинмаса, сенга фароғат бермаса мушкул экан. Ишқилиб, ҳар банда болаларининг роҳатини кўрсин, ташвишини эмас!
Алишер хаёлга ғарқ бўлиб кетиб, вақт ўтганини ҳам сезмай қолди. Кутилган меҳмон кириб келганида ҳам паришонлик билан кутиб олди. Эркак ва аёлнинг қадрдонлиги суҳбатидан яққол сезилиб турди. Улар ҳали Россия, ҳали Қирғизистон, ҳали Хитой, ҳали Туркия ҳақида гапириб, Алишернинг оғзини очиб қўйди.
—Чет эмас-чет эл юришга пулни қаердан оласизлар? — соддаларча деди Алишер эркакка қараб.
—Биз пул кетказиш учун чет элга бормаймиз, пул келтириш учун борамиз. “Текинга мушук офтобга чиқмайди” ука, — деди эркак пичинг билан. — Қадамимизни ҳам пулга чақиб босамиз. Мана бир мисол, сизнинг ёнингизга ҳам текинга келмадим-ку! Тўғрими? Марат текинга қадам ташламайди!
У аёлга қараб кўз қисиб оларкан, қаҳ-қаҳ отди. Аёл ҳам мириқиб кулди. Кампир жилмайган бўлди. Биргина Алишер айтилган гапларни ҳазм қилолмаётгани учун уларга анқайганча ўтираверди. Обдон кулиб олган Марат ака яна энди кампирга қараб гапирди:
—Опа, ўзи қизларингиз Хитойнинг қаерида?
—Билмасам, ука, — елка қисди кампир.
—Ие, мен бутун Хитойни кезиб чиқмайман-ку! Бирор манзилни бермасангиз, қандай топаман? Қийин масала...
Кампир ерга қаради. Гўё бор дардини ичга ютишга уринаётгандек кўзларини маҳкам юмиб, қўли билан пешанасини тутиб оғир ютинди. Кейин кўзларини жавдиратиб эркакка қараркан, умид билан деди:
—Топишнинг иложи йўқми?
—Қандай опа? Хитойнинг қанча катта эканлигини биласизми?
—Қамоқхоналари камдир...
—Э-э-э, энди юртни, элни ҳисобга олсангиз ҳам шунга яраша бўлади-да! Ҳали пишмаган иш учун мени чақирдим, денг... — эркак ёнидаги аёлга “сен айбдорсан”дегандек ўқрайиб қаради.
Аёл нигоҳдан куч олгандек жонланиб қолди:
—Гаплашганда ҳам қаерда эканликларини айтишмаганми, опа? Эслаб қўринг...
—“Хитойдаман”, деганда...
—Биринчи кетишида қаерга борган? Урумчигами? — “ўзим топдим”, деган каби писандсизлик билан гапирди ҳалиги Марат ака.
Кампир бош чайқади.
—Ие, қийин масала-ку!
—Э, мана эри ўтирибди-ку! Паққос эсимдан чиқарибман-а? Уни саволга тутинг. Эр-хотин бирга юрган барибир. Охирги марта бормаган бўлса ҳам қайси шаҳардалигини билади... — деб қолди кутилмаганда аёл.
Бу гапдан Алишер довдираб қолди. Гапини йўқотиб, азбаройи қайнонаси изоҳ беришини истаганидан ерга қаради.
—Нега жим ўтирибсиз, куёв? — дарров деди эркак. — Бориб-келиб юрган бўлсангиз, “точка”ларингизни ҳам, “ин”ларингизни ҳам яхши биласиз?
—Куёвга ҳам осонмас, — гап қўшди аёл. — Бормагани учун ўзини айбдор санаб ўтиргандир?