84-ҚИСМ
—Хитойда қонун жуда қаттиқ-да! Бирор одам қутқаришига кўзим етмайди. Улар сал нарсага ўлдириб юборади ҳам деб эшитганман. Кўплар буни халқининг кўплигидан деб билади. Сизнинг қизларингиз жуда нозик иш билан тушибди. Бунга ким аралашар экан-а? — чимирилган қошлари аёлнинг кўзларини бир чизиқ ҳолига туширди.
“Хитойга боравериб, ўзи ҳам ўшаларга ўхшаб қолибди...” — ўйлади ичида Алишер.
—Топинг, айланай бир таниш топинг... — ёлворди кампир.
—Биттаси бор. Лекин пеш панжасини ҳам оғзига тиқадиган. Балки шу пулга қизиқиб бир нима қилар? — телефонига қараб, ўйланганча титкилай бошлади аёл. Сақланган рақамлар ичидан бирини босиб, қўнғироқ қилди. — Ало? Яхшимисиз? Йўқ, бормадим. Эрта йўлга чиқсам керак. Қаердасиз? Ҳа-а-а. Э, бир иш бор сизга. Ёрдам бера оласизми?.. Ҳалиги... “мол” билан қўлга тушишган. Чиқариш керак... Нима? “Нозик”да! Ҳмм... яримта “лимонад” ичасизми? Вой-ву-у-у! Жуда кўп-ку! Айтиб кўрай-чи?
Аёл алоқани узгач, обдон телефонидаги барча очиқ турга нарсаларни ёпиб чиқди шекилли, беш-ўн сония телефони устида бармоқ юргизди. Бу билан бизнинг сабримизни ҳам синамоқчи бўлдими, охири телефонини қўлидаги хамёндан каттароқ, аёллар сумкасидан кичикроқ бўлган матоҳ ичига жойлаб, кейин бош кўтарди.
—Хуллас, — деди у қайнонамга қараб. — Амалласа бўладиган иш. Лекин жуда кўп ҳаражат кетади. Ўлдим, деганда ярим миллион... дейишди. Энг кам деганда бу...
“Беш юз минг сўм сўм бўлса, ҳеч нарса эмаскан-ку!” ичида деди Алишер.
—Ярим миллион... беш юз минг долларми, шунда... — ожиз овозда деди кампир.
—Ҳмм... — деди аёл харидорини йўқотган савдогардек ҳафсаласизлик билан.
Алишер шошиб қолди: “Беш юз минг доллар?! Даҳшат!”
ҲУЖУМ
Гумонларга ғарқ бўлиб ўтирганимда Жамила кириб келди. Лабида табассум, чеҳраси ёруғ. Аввалига сумкасини эшик ёнидаги шкафча устига қўйди. Кейин кийим жовондан футболка ва тиззадан тушиб турадиган калта иштонини олди. Кийимини алмаштирганида ҳам димоғи чоғлигидан дудоқлари очилишга чоғлаган ғунчадек нимкулги билан юрди.
Мен кўз узмайман ундан. Шаҳло эса мендан. Биз худди ўз сайдидан кўз узмаётган сайёдлар каби эдик.
“Сайдинг қўябер, сайёд-ё-ёд!..” нола янграгандек бўлди қулоғим остида.
Мен бундай қилишни истамасдим. Ахир кеча унча-мунча пул олмадик. Мана бугун йўқ. Уни топишда ҳар биримиз бирдек жафо чекканмиз. Юрагимизни нақд кафтимизда тутиб ўтдик. Жамила эса...
Қайси юз билан шу ишга қўл урди экан?
—Хитойда қонун жуда қаттиқ-да! Бирор одам қутқаришига кўзим етмайди. Улар сал нарсага ўлдириб юборади ҳам деб эшитганман. Кўплар буни халқининг кўплигидан деб билади. Сизнинг қизларингиз жуда нозик иш билан тушибди. Бунга ким аралашар экан-а? — чимирилган қошлари аёлнинг кўзларини бир чизиқ ҳолига туширди.
“Хитойга боравериб, ўзи ҳам ўшаларга ўхшаб қолибди...” — ўйлади ичида Алишер.
—Топинг, айланай бир таниш топинг... — ёлворди кампир.
—Биттаси бор. Лекин пеш панжасини ҳам оғзига тиқадиган. Балки шу пулга қизиқиб бир нима қилар? — телефонига қараб, ўйланганча титкилай бошлади аёл. Сақланган рақамлар ичидан бирини босиб, қўнғироқ қилди. — Ало? Яхшимисиз? Йўқ, бормадим. Эрта йўлга чиқсам керак. Қаердасиз? Ҳа-а-а. Э, бир иш бор сизга. Ёрдам бера оласизми?.. Ҳалиги... “мол” билан қўлга тушишган. Чиқариш керак... Нима? “Нозик”да! Ҳмм... яримта “лимонад” ичасизми? Вой-ву-у-у! Жуда кўп-ку! Айтиб кўрай-чи?
Аёл алоқани узгач, обдон телефонидаги барча очиқ турга нарсаларни ёпиб чиқди шекилли, беш-ўн сония телефони устида бармоқ юргизди. Бу билан бизнинг сабримизни ҳам синамоқчи бўлдими, охири телефонини қўлидаги хамёндан каттароқ, аёллар сумкасидан кичикроқ бўлган матоҳ ичига жойлаб, кейин бош кўтарди.
—Хуллас, — деди у қайнонамга қараб. — Амалласа бўладиган иш. Лекин жуда кўп ҳаражат кетади. Ўлдим, деганда ярим миллион... дейишди. Энг кам деганда бу...
“Беш юз минг сўм сўм бўлса, ҳеч нарса эмаскан-ку!” ичида деди Алишер.
—Ярим миллион... беш юз минг долларми, шунда... — ожиз овозда деди кампир.
—Ҳмм... — деди аёл харидорини йўқотган савдогардек ҳафсаласизлик билан.
Алишер шошиб қолди: “Беш юз минг доллар?! Даҳшат!”
ҲУЖУМ
Гумонларга ғарқ бўлиб ўтирганимда Жамила кириб келди. Лабида табассум, чеҳраси ёруғ. Аввалига сумкасини эшик ёнидаги шкафча устига қўйди. Кейин кийим жовондан футболка ва тиззадан тушиб турадиган калта иштонини олди. Кийимини алмаштирганида ҳам димоғи чоғлигидан дудоқлари очилишга чоғлаган ғунчадек нимкулги билан юрди.
Мен кўз узмайман ундан. Шаҳло эса мендан. Биз худди ўз сайдидан кўз узмаётган сайёдлар каби эдик.
“Сайдинг қўябер, сайёд-ё-ёд!..” нола янграгандек бўлди қулоғим остида.
Мен бундай қилишни истамасдим. Ахир кеча унча-мунча пул олмадик. Мана бугун йўқ. Уни топишда ҳар биримиз бирдек жафо чекканмиз. Юрагимизни нақд кафтимизда тутиб ўтдик. Жамила эса...
Қайси юз билан шу ишга қўл урди экан?