Байрам олди уйга қайтаётгандим. Самарқанддан поездга ҳиндистонлик йигит чиқди ва ёнимдаги ўриндиққа ўтирди. Уни вокзалда ўзбек қизи кузатиб қўйгани этиборимни тортди. Кейин ўртада суҳбат бошланиб кетди, инглиз тилида узуқ-юлуқ гапириб, фикрларимни тушунтирдим.
Aйтиши бўйича самарқанддаги тиббиёт олийгоҳини тугатган. Аёли билан ҳам шу ерда танишган. Ҳозир хусусий шифохонада ўзи шифокор, аёли эса унга таржимон бўлиб ишларкан. Бу ерда меҳнатнинг қадрига етишади, даромадим анча яхши дейди.
Шу ҳолатдаги уч жиҳат этиборга лойиқ деб биламан. Биринчидан, биздаги хусусий сектор умидли ва малакали мутахассисларни, у чет эллик бўлса ҳам, ортиқча тўсиқларсиз ишга оляпти. Бу ҳам компания, ҳам ходим ривожланиши учун катта туртки ҳисобланади.
Иккинчи эътиборли жиҳат — йигит ва қизнинг дини, ирқи, миллати бошқа-бошқа бўлишига қарамай, бирга оила қургани. Бунга тоқатли ота-оналар борлиги одамни хурсанд қилади. Ёшларнинг ҳаёти фақат ўзининг қўлида эканини тушунишаётгани қувонарли ҳолат.
Учинчидан, Ўзбекистонда нафақат қора меҳнатда, балки юқори классификация талаб қилинадиган соҳаларда ҳам чет эллик кадрлар ишга жойлашаётгани яхши кутилмаларга етаклайди. Энг камида бу ҳолат бизнинг ҳам ишчи кучи етиштирувчи эмас, иш берувчи мамлакатлар қаторига қўшилишга бироз ёрдам беради.
Шунақа гаплар.
@humoyun