- Biz uzbekchani oz-moz bilamiz...
- Menga nima bo'ldi? Bo'ri... Bo'ri koʻrgan edim...
- Volk... Ketdi... Biz seni shu yerga olib keldik...
- Rahmat...
Yigitlardan biri haqiqiy o'zbek ekan.
- Yigitcha omading bor ekan bo'lmasa oʻsha bo'ri seni omon qo'ymasdi.
- Siz o'zbekmisiz? Juda ravon gapiryapsiz?
- Da, da! U uzbek! Menga urgatgan uzbekchani...
- Ha... Asli sirdaryolikman...
- Nega bu yerda yashayapsiz?
- Meni u yerda kutib turgan hech kimim yoʻq uka! Ota-onam o'tib ketishgan... Xotinim va bolalarim shu yerda... Bu yerdan 8 km uzoqlikda bir shaharcha bor. Biz o'sha yerda oilalarimiz bilan yashaymiz. Bu yerga onda sonda ov qilish uchun kelib turamiz... Kecha ham ov qilamiz deb kelgan edik... Seni ko'rib qoldik! Bo'ri sal qolsa tashlanar edi. Uni urib quvdik, keyin seni shu yerga olib keldik, uka...
- Allohga shukr... Judayam minnatdorman.
- Aytgancha o'zimizni tanishtirmadik, men Azamatman, bu esa do'stim Artur!
Artur qo'lini Behzodga uzatib tirjaydi.
- Tanishganimdan xursandman.
Behzodning yelkasidagi jarohat og'riq berdi.
- Aaaxxxx!
- Tashvishlanma dori olib kelganmiz.
Behzod ustki kiyimini yechdi. Azamat uning ortiga o'tib olib kelgan malhamini ehtiyotkorlik bilan surta boshladi.
- Men O'zbekistonga qaytishim kerak aka! Yordam bera olasizmi?
- Albatta! Seni sotib yuborishganmi deyman... Ahvoling juda yomon, ko'rinishing ham...
- Shunday... Aldanib qoldim aka.
Behzod afsusdan bosh chayqadi. Ko'rgan qiyinchiliklari bir-bir ko'z oldidan o'tib ketdi. Ular Behzodni yig'latdi...
- O'g'il bola yig'laydimi uka! Bo'ldi qil, ko'z yoshingni art!
Behzod hijolat bo'lib ketti. Tezda yuzidagi yoshlarini artib oldi.
- Bu ham Xudoyimni bir sinovi ukam. Alloh faqat yaxshi ko'rgan bandalariga shunaqa qiyinchilik beradi.
- Endi qandaay qaytolaman?
- Avvalambor tuzalib ol, biroz o'zinggaa kel... Men o'zim yotdam beraman. Tashvishlanma...
Behzodning boshidan kechirganlari uni ruhan ancha ezib qo'ygandi. U endi oldingi Behzod emasdi. Qiyinchilik, g'am odamni o'zgartirarkan. Oldingi tez qaror qabul qiluvchi, qiziqqon yigitchadan asar ham qolmagandi. Endi u anchayin og'ir, vazmin bo'lib qoldi. Ortda qolgan 5 yil u uchun 5 asrdek uzoq kechdi. Bu yillar davomida necha marta onasini tushida ko'rdi?! Necha marotaba hayolan Maftuna bilan uchrashdi?! Endi mana nihoyat qora kunlari ortda qoldi. Endi jonajon uyiga qaytadi. Onasining qo'llarini, yuzlarini o'padi. Tizzasiga boshini qo'yganicha yum-yum yig'laydi. Keyin... Keyin Maftunani oldiga boradi... Maftuna! U uni o'ylaganida yuragi allanechuk achishib ketdi. U uni hali ham kutyaptimikin?! Yoki allaqachonlar oila qurib, hatto farzandli ham bo'lgandir?! Bilmaydi. Agar rostdan ham oila qurgan bo'lsa va baxtli bo'lsa, undan Behzod faqatgina xursand bo'ladi. Lekin agar hamon kutayotgan bo'lsa... Uni dunyodagi barchadan baxtliroq qilishga butun umrini sarflaydi! Behzod shunday hayollar bilan anchagacha o'ylanib yotdi. "Onam ning ahvoli mensiz nima kechdi ekan?! Sog'mikanlar?! Maftunachi?! " Miyyasiga urilayotgan ushbu savollarining javobi yoʻq edi. Lekin Behzod Allohga kun-u tun duo qilishdan to'xtamadi. Shu o'tgan 5 yilning har daqiqasida qalban Yaratganga duolar qildi. Allohdan bir soniya bo'lsin umidini uzmadi...
* * *
- Maftuna!
- Labbay...
Mustafo oshxonada kuymalanib yurgan Maftunaning yaqiniga keldi. Qo'lidan tortib belini quchib oldi.
- Nima qilyapsiz?! Qoching...
Maftuna uning ko'ksidan salgina itarib qo'ydi.
- Menga qahva tayyorlab bering...
- Xoʻp boʻladi... Bir daqiqa.
Mustafo ichkari xonaga kirib televizorni yoqdi. Unda kechi axborot dasturi bo'layotgan ekan. Maftuna tayyorlagan qahvasini olib Mustafo o'tirgan xona yaqiniga keldi. Televizordagi xabar beixtiyor qulog'iga chalinib qoldi.
- Menga nima bo'ldi? Bo'ri... Bo'ri koʻrgan edim...
- Volk... Ketdi... Biz seni shu yerga olib keldik...
- Rahmat...
Yigitlardan biri haqiqiy o'zbek ekan.
- Yigitcha omading bor ekan bo'lmasa oʻsha bo'ri seni omon qo'ymasdi.
- Siz o'zbekmisiz? Juda ravon gapiryapsiz?
- Da, da! U uzbek! Menga urgatgan uzbekchani...
- Ha... Asli sirdaryolikman...
- Nega bu yerda yashayapsiz?
- Meni u yerda kutib turgan hech kimim yoʻq uka! Ota-onam o'tib ketishgan... Xotinim va bolalarim shu yerda... Bu yerdan 8 km uzoqlikda bir shaharcha bor. Biz o'sha yerda oilalarimiz bilan yashaymiz. Bu yerga onda sonda ov qilish uchun kelib turamiz... Kecha ham ov qilamiz deb kelgan edik... Seni ko'rib qoldik! Bo'ri sal qolsa tashlanar edi. Uni urib quvdik, keyin seni shu yerga olib keldik, uka...
- Allohga shukr... Judayam minnatdorman.
- Aytgancha o'zimizni tanishtirmadik, men Azamatman, bu esa do'stim Artur!
Artur qo'lini Behzodga uzatib tirjaydi.
- Tanishganimdan xursandman.
Behzodning yelkasidagi jarohat og'riq berdi.
- Aaaxxxx!
- Tashvishlanma dori olib kelganmiz.
Behzod ustki kiyimini yechdi. Azamat uning ortiga o'tib olib kelgan malhamini ehtiyotkorlik bilan surta boshladi.
- Men O'zbekistonga qaytishim kerak aka! Yordam bera olasizmi?
- Albatta! Seni sotib yuborishganmi deyman... Ahvoling juda yomon, ko'rinishing ham...
- Shunday... Aldanib qoldim aka.
Behzod afsusdan bosh chayqadi. Ko'rgan qiyinchiliklari bir-bir ko'z oldidan o'tib ketdi. Ular Behzodni yig'latdi...
- O'g'il bola yig'laydimi uka! Bo'ldi qil, ko'z yoshingni art!
Behzod hijolat bo'lib ketti. Tezda yuzidagi yoshlarini artib oldi.
- Bu ham Xudoyimni bir sinovi ukam. Alloh faqat yaxshi ko'rgan bandalariga shunaqa qiyinchilik beradi.
- Endi qandaay qaytolaman?
- Avvalambor tuzalib ol, biroz o'zinggaa kel... Men o'zim yotdam beraman. Tashvishlanma...
Behzodning boshidan kechirganlari uni ruhan ancha ezib qo'ygandi. U endi oldingi Behzod emasdi. Qiyinchilik, g'am odamni o'zgartirarkan. Oldingi tez qaror qabul qiluvchi, qiziqqon yigitchadan asar ham qolmagandi. Endi u anchayin og'ir, vazmin bo'lib qoldi. Ortda qolgan 5 yil u uchun 5 asrdek uzoq kechdi. Bu yillar davomida necha marta onasini tushida ko'rdi?! Necha marotaba hayolan Maftuna bilan uchrashdi?! Endi mana nihoyat qora kunlari ortda qoldi. Endi jonajon uyiga qaytadi. Onasining qo'llarini, yuzlarini o'padi. Tizzasiga boshini qo'yganicha yum-yum yig'laydi. Keyin... Keyin Maftunani oldiga boradi... Maftuna! U uni o'ylaganida yuragi allanechuk achishib ketdi. U uni hali ham kutyaptimikin?! Yoki allaqachonlar oila qurib, hatto farzandli ham bo'lgandir?! Bilmaydi. Agar rostdan ham oila qurgan bo'lsa va baxtli bo'lsa, undan Behzod faqatgina xursand bo'ladi. Lekin agar hamon kutayotgan bo'lsa... Uni dunyodagi barchadan baxtliroq qilishga butun umrini sarflaydi! Behzod shunday hayollar bilan anchagacha o'ylanib yotdi. "Onam ning ahvoli mensiz nima kechdi ekan?! Sog'mikanlar?! Maftunachi?! " Miyyasiga urilayotgan ushbu savollarining javobi yoʻq edi. Lekin Behzod Allohga kun-u tun duo qilishdan to'xtamadi. Shu o'tgan 5 yilning har daqiqasida qalban Yaratganga duolar qildi. Allohdan bir soniya bo'lsin umidini uzmadi...
* * *
- Maftuna!
- Labbay...
Mustafo oshxonada kuymalanib yurgan Maftunaning yaqiniga keldi. Qo'lidan tortib belini quchib oldi.
- Nima qilyapsiz?! Qoching...
Maftuna uning ko'ksidan salgina itarib qo'ydi.
- Menga qahva tayyorlab bering...
- Xoʻp boʻladi... Bir daqiqa.
Mustafo ichkari xonaga kirib televizorni yoqdi. Unda kechi axborot dasturi bo'layotgan ekan. Maftuna tayyorlagan qahvasini olib Mustafo o'tirgan xona yaqiniga keldi. Televizordagi xabar beixtiyor qulog'iga chalinib qoldi.