- Sizga ishonaman...
Bu onlar, takrorlanmas lahzalar edi. Maftuna shuncha vaqt davomida Behzoddan boshqa yigitga qayrilib ham qaramadi. Unga hayolida bo'lsada hiyonat qilmadi. Kutdi. Butun vujudi bilan bir kun qaytib keladi deya ishondi. Umidini aslo so'ndirmadi. Lekin bari Allohning izmida emasmi?! Alloh xohlamasa gul ochilmaydi, quyosh chiqmaydi, suvlar oqmaydi, yomg'ir yog'maydi, qushlar sayramaydi... Dunyodagi hech bir ish Allohning xohishi va iznisiz bo'lmaydi!
Koʻngil Allohning mulkidir. Unga kimning muhabbatini solishini O'zi biladi. Maftuna hech ham o'ylamagan edi, bir kun kelib bir begona insonni quchog'ida bo'laman deb... U rostdan ham Behzodni sevar edi. Undan boshqasini umr yoʻldoshi sifatida tasavvur qilolmasdi. Lekin... Nima bo'ldiki bu yigitni yoqtirib qoldi... O'zi ham tushunmay qoldi. Behzodni hamon sevadi, biroq Mustafodan ham endi uzoqlasholmaydi. Bu ikki sohilning o'rtasida qolib ketgan kimsasiz kemaning holatiga o'xshaydi. Bir sohilda yuragi bo'lsa, narigisida esa o'zi ham bilmaydigan qandaydur hissiyoti turadi. Qay tomonga bormasin joni azoblanadi, qay sohilni tanlamasin hayoti kemtik boʻlib qolgandek tuyuladi...
* * *
- To'yni tezlashtirsak degandim...
- O'zi bir oy qoldi-ku?!
- Yanayam tezroq bo'lsachi?!
Maftuna kuldi. Mustafo uning shodon kulgusini tomosha qilib zavqlandi.
- Nega shoshasiz? Qochib ketayotganim yoʻq-ku?!
- Fikrizdan qaytib qolmang deymanda! Tezroq sizni o'zimniki qilib olsam deyman...
Maftunaning kulgusi to'xtadi. Nozik qo'llari bilan Mustafoning sochlarini siladi.
- Men shundoq ham siznikiman!
- Meni sevasizmi?
- Bilmadim...
Maftunaning javobi Mustafoga yoqmadi. "To'yimizga bir oy qoldi. U esa hamon o'shani o'ylaydi!" Mustafo Maftunani hatto hayollaridan ham rashk qila boshladi. Bundan alami keldi. Qovogʻini solib oldi.
- Nima gap? Nega kayfiyatiz tushib ketdi?
- Kayfiyatim yaxshi. Charchadim shekilli...
- Mendan jahliz chiqdimi? Rostini aytavering.
- Yoʻq... Sizdan jahlim chiqmaydi...
- Aldayapsiz...
Mustafo jim bo'ldi. Maftuna ham ortiq bir so'z demadi. Biroz shu holatda yonma-yon o'tirdilar... Endi tillar emas, qalblar so'zlashayotgandek edi go'yo. Maftuna Mustafoni anchayin rashkchi inson ekanligini allaqachon sezgan. Va uning bu rashkchiligi bir hisobda Maftunaning o'ziga ham yoqar, o'zini kimgadir kerakli, qadrli ekanligini his qilar edi.
- Mustafo aka... U o'tmishda qoldi. Men sizni tanladim. Va bu qarorimni aslo o'zgartirmayman...
- Men sizni o'zimni soyamdan ham qizg'onaman tushunyapsizmi? O'shani hayolizda ham o'ylashiz meni ichimni yemiryapti! Bu narsa meni qonimni qaynatib yuboradi... Siz ko'zlarimga qarab siznikiman deyapsizu, lekin... Ichizda...
Mustafo asabiy bosh chayqadi. Gapini yakunlolmadi. Bo'g'ziga nimadur tiqilib qolgandek bo'ldi.
- Axir boshida boshqasini yaxshi ko'rishimni bilgansiz-ku?! Bilib turib sovchi jo'natgansiz, bilib turib men bilan uchrashuvga chiqdiz. Menga nima degandiz yodizdami?! O'tmishiz menga muhimmas, muhimi kelajagimiz demaganmidiz?! Endi esa o'sha o'tmishimni yuzimga solyapsiz!
Maftuna yig'lab yubordi. Mustafo uni xafa qilib qo'yganidan afsuslandi. Darrov ovutishga urindi.
- Kechiring gulim... Unday demoqchimasdim... Sizni xafa qilmoqchimasdim ishoning! Sizni yaxshi ko'raman.
- Vaʼda bering... Boshqa menga u haqida gapirmaysiz! Yuzimga solmaysiz!
- Soʻz beraman jonim... Bo'ldi yig'lamang.
Mustafo Maftunaning ko'z yoshlarini asta artib qo'ydi. Qo'lidan tutib o'ziga tortdi. Bag'riga bosdi...
* * *
Nodir akaga bugun yana boshqarmadan qo'ng'iroq qilishdi. Turkiyalik shaxs yigitlarni kimga sotib yuborganini ma'lum qilibdi. 3 nafar o'zbek yigiti : Alisher Safarov, Bahodir Yoʻldoshev va Temur Murodovlar topilib O'zbekistonga olib kelinibdi. Ularning ahvoli uncha yaxshi emas. Alisherning o'pkasidagi zahar kuchayib tinmay qon tuflar, nafasi bo'g'ilib-bo'g'ilib qolardi. Bahodir ham 5 yillik azoblar oqibatida ancha qaddi bukulib qolgan, ranggida rang qolmagan edi. Temurning ham ahvoli sheriklarinikidan qolishmaydi.
Bu onlar, takrorlanmas lahzalar edi. Maftuna shuncha vaqt davomida Behzoddan boshqa yigitga qayrilib ham qaramadi. Unga hayolida bo'lsada hiyonat qilmadi. Kutdi. Butun vujudi bilan bir kun qaytib keladi deya ishondi. Umidini aslo so'ndirmadi. Lekin bari Allohning izmida emasmi?! Alloh xohlamasa gul ochilmaydi, quyosh chiqmaydi, suvlar oqmaydi, yomg'ir yog'maydi, qushlar sayramaydi... Dunyodagi hech bir ish Allohning xohishi va iznisiz bo'lmaydi!
Koʻngil Allohning mulkidir. Unga kimning muhabbatini solishini O'zi biladi. Maftuna hech ham o'ylamagan edi, bir kun kelib bir begona insonni quchog'ida bo'laman deb... U rostdan ham Behzodni sevar edi. Undan boshqasini umr yoʻldoshi sifatida tasavvur qilolmasdi. Lekin... Nima bo'ldiki bu yigitni yoqtirib qoldi... O'zi ham tushunmay qoldi. Behzodni hamon sevadi, biroq Mustafodan ham endi uzoqlasholmaydi. Bu ikki sohilning o'rtasida qolib ketgan kimsasiz kemaning holatiga o'xshaydi. Bir sohilda yuragi bo'lsa, narigisida esa o'zi ham bilmaydigan qandaydur hissiyoti turadi. Qay tomonga bormasin joni azoblanadi, qay sohilni tanlamasin hayoti kemtik boʻlib qolgandek tuyuladi...
* * *
- To'yni tezlashtirsak degandim...
- O'zi bir oy qoldi-ku?!
- Yanayam tezroq bo'lsachi?!
Maftuna kuldi. Mustafo uning shodon kulgusini tomosha qilib zavqlandi.
- Nega shoshasiz? Qochib ketayotganim yoʻq-ku?!
- Fikrizdan qaytib qolmang deymanda! Tezroq sizni o'zimniki qilib olsam deyman...
Maftunaning kulgusi to'xtadi. Nozik qo'llari bilan Mustafoning sochlarini siladi.
- Men shundoq ham siznikiman!
- Meni sevasizmi?
- Bilmadim...
Maftunaning javobi Mustafoga yoqmadi. "To'yimizga bir oy qoldi. U esa hamon o'shani o'ylaydi!" Mustafo Maftunani hatto hayollaridan ham rashk qila boshladi. Bundan alami keldi. Qovogʻini solib oldi.
- Nima gap? Nega kayfiyatiz tushib ketdi?
- Kayfiyatim yaxshi. Charchadim shekilli...
- Mendan jahliz chiqdimi? Rostini aytavering.
- Yoʻq... Sizdan jahlim chiqmaydi...
- Aldayapsiz...
Mustafo jim bo'ldi. Maftuna ham ortiq bir so'z demadi. Biroz shu holatda yonma-yon o'tirdilar... Endi tillar emas, qalblar so'zlashayotgandek edi go'yo. Maftuna Mustafoni anchayin rashkchi inson ekanligini allaqachon sezgan. Va uning bu rashkchiligi bir hisobda Maftunaning o'ziga ham yoqar, o'zini kimgadir kerakli, qadrli ekanligini his qilar edi.
- Mustafo aka... U o'tmishda qoldi. Men sizni tanladim. Va bu qarorimni aslo o'zgartirmayman...
- Men sizni o'zimni soyamdan ham qizg'onaman tushunyapsizmi? O'shani hayolizda ham o'ylashiz meni ichimni yemiryapti! Bu narsa meni qonimni qaynatib yuboradi... Siz ko'zlarimga qarab siznikiman deyapsizu, lekin... Ichizda...
Mustafo asabiy bosh chayqadi. Gapini yakunlolmadi. Bo'g'ziga nimadur tiqilib qolgandek bo'ldi.
- Axir boshida boshqasini yaxshi ko'rishimni bilgansiz-ku?! Bilib turib sovchi jo'natgansiz, bilib turib men bilan uchrashuvga chiqdiz. Menga nima degandiz yodizdami?! O'tmishiz menga muhimmas, muhimi kelajagimiz demaganmidiz?! Endi esa o'sha o'tmishimni yuzimga solyapsiz!
Maftuna yig'lab yubordi. Mustafo uni xafa qilib qo'yganidan afsuslandi. Darrov ovutishga urindi.
- Kechiring gulim... Unday demoqchimasdim... Sizni xafa qilmoqchimasdim ishoning! Sizni yaxshi ko'raman.
- Vaʼda bering... Boshqa menga u haqida gapirmaysiz! Yuzimga solmaysiz!
- Soʻz beraman jonim... Bo'ldi yig'lamang.
Mustafo Maftunaning ko'z yoshlarini asta artib qo'ydi. Qo'lidan tutib o'ziga tortdi. Bag'riga bosdi...
* * *
Nodir akaga bugun yana boshqarmadan qo'ng'iroq qilishdi. Turkiyalik shaxs yigitlarni kimga sotib yuborganini ma'lum qilibdi. 3 nafar o'zbek yigiti : Alisher Safarov, Bahodir Yoʻldoshev va Temur Murodovlar topilib O'zbekistonga olib kelinibdi. Ularning ahvoli uncha yaxshi emas. Alisherning o'pkasidagi zahar kuchayib tinmay qon tuflar, nafasi bo'g'ilib-bo'g'ilib qolardi. Bahodir ham 5 yillik azoblar oqibatida ancha qaddi bukulib qolgan, ranggida rang qolmagan edi. Temurning ham ahvoli sheriklarinikidan qolishmaydi.