SESSIYA

Sessiya. Bir yilda ikki imtihon,
Guruhdoshlarimga qarayman bir bir.
Yoqam tishlangancha beraman savol:
Bizlar…bizlar..bizlar doʻst edik axir

Kibor nigoh bilan qaragancha soʻng,
Dilga oʻq qadaysiz nechun qadrdon?
Ishoning, mana shu soʻzimga qasam:
Yordam soʻramayman sizdan hech qachon.

Ertaga oʻtadi navbatdagisi,
Oʻylasam yuragim titilib borar.
Qoʻrqaman, kimlarning niqobi tushib,
Kimlarning vijdoni sotilib borar.

Dahshat. Bir chekkada yigʻlaydi koʻnglim,
Odamlar odamday boqmas muloym.
E vohki, imtihon shu qadar boʻlsa,
Qiyomating qanday boʻlar Xudoyim?

Yoʻq, yashab boʻlmaydi bunday havoda,
Xonani tutadi oʻtli bir ovoz:
Mening bahoyimni “bebaholar” ga,
Tengdan boʻlib bering, roziman ustoz!

Shunda yoʻqolgaymi orada nifoq?
Shunda qaytgaymikan, oʻrtaga mehr?
Shunda koʻrinarmi, bor samimiyat?
Paydo boʻladimi, soʻzlarda sehr?

Soʻng, chiqib ketaman, kengliklar tomon
Aytmayman, qancha dil tigʻlaganimni.
Bilaman, bilmaysiz oʻsha kuni men,
Qiyomatni oʻylab yigʻlaganimni.

Shohsanam Nishonova