1907-1908 йилларда Туркистон тарихида мисли кўрилмаган ходиса юз берди. Фарғона водийсининг пахта етиштириш марказлари Қува, Шаҳрихон, Асака, Қўрғонтепа, Ойим, Қўқон ҳудудларида асрлар давомида аҳоли қўлида бўлиб келган уй-жой ва ерлар маҳаллий аҳолининг кредит қарздорлиги сабабли кредит ширкатлари қўлига ўтиб кетиб кетди. Маҳаллий халқ энди ўз мулкида ўзи қул ва қарздор бўлиб қолди.

Аммо кредиторлар 100 лаб гектар ерни бошқариб, аввалгидек ҳосил ололмади. Шу сабабли эски чорикорлик тизимига қайтилди. Яни ўша ерда меҳнат қиладиган кредитор қўлидаги қул ва унинг оиласи ҳосилнинг 4/1 қисмига эвазига ишлай бошлади. Бу миқдор оилани боқишга етмаганлиги сабабли ишчилар бошқа ишлар излай бошлашди. Натижада капитализмдан нафратланадиган пролетариат ишчилар синфи секин-аста шаклланиб борди.