Bolalardagi “isterika” yoki injiqlik — bu yomon xulq emas. Bu bolaning o‘sish va his-tuyg‘ularni boshqarishni o‘rganish jarayonidagi tabiiy bosqichdir.
Bola hali o‘z hislarini qanday ifodalashni bilmaydi, shuning uchun bu vaziyatda katta odamning tinchligi va sabr-toqati uning uchun yo‘l ko‘rsatuvchi bo‘ladi.
💛 Avvalo, siz o‘zingizni tinchlantiring.
Chuqur nafas oling, ichingizdan 10 gacha sanang.
Eslang: Siz kattasiz va aynan sizning tinch munosabatingiz bola uchun namuna bo‘ladi: "Qanday holatda bo‘lsam ham, meni tushunadigan odam bor.
💛 Bolaning hissiyotini tan oling va nomlab bering.
“Men ko‘ryapman, sen xafa bo‘lding (yoki: g‘azablanding, ranjiding) — bu tabiiy.”
Bu so‘zlar bolaga: “Meni tushunishyapti”, degan hisni beradi va u tezroq tinchlanadi.
Masalan: “Sen bu o‘yinchoqni xohlayapsan, lekin hozir vaqt emas. Bu seni xafa qildi, men tushunaman.”💛 Bolaga tanlov huquqini bering.
Vaziyat ustidan nazorat berish, hatto kichik tanlovlar ko‘rinishida bo‘lsa ham, bolani o‘zini ishonchli his qilishiga yordam beradi.
"Sen mana bu koftani kiyishni xohlaysanmi yoki boshqasini?"
Yoki: "Avval biroz dam olaylik, keyin bu haqida gaplashamiz, maylimi?"
Injiqlik – bu his-tuyg‘ularni boshqarish ko‘nikmasi yetarli bo‘lmaganining belgisi.
Bu holatda bolaning asabiylashuvi “noto‘g‘ri xatti-harakat” emas, balki yordamga chaqiruvdir. Biz esa unga yo‘l ko‘rsata olamiz — sabr, tinchlik va muhabbat bilan.