Yaqin kunlarda qandaydir existential/mental crisis ni boshdan kechirib kanaldagi hammani chiqarib yuborgandim. Chiqarib yuborish paytida bu ishimdan afsuslanishimni bilib turgandim, menimcha oʻshanda hozir haqida oʻylaganman.

Kanalda ikki yillik tanishlar bor edi, ancha yaqin boʻlib qolgandik, huddi kimnidir yoʻqotib qoʻygandek boʻldim avvaliga.

Yaqin kunlarda hislar+Dostoyevskiy integratsiyasi shunday taʼsir qildiki, nazoratni yoʻqotib qoʻydim. Oʻzimni anchadan beri balki umuman bunaqa ojiz holatda koʻrmagandim. Huddiki:

Uyqu falaji degan termin bor, koʻpincha bosinqirash, jin tegishi, jin bosishi kabi koʻrinishda yangraydi. Shu holatda koʻzlar ochiq, uygʻoq boʻlasiz lekin hech qayer qimirlamaydi, umuman nazoratni yoʻqotasiz, bu shunday ilojsiz holatki koʻzingiz ochiq holatda hech qayerni qimirlata olmayotganizni qabul qilolmaysiz. Sal oʻxshamagan misoldir lekin shunday holatda yurgandim, men istamagan voqeliklar atrofimda sodir boʻlyapti lekin men huddi "uyqu falaji" da boʻlgani kabi qoʻlimdan hechnarsa kelmayapti. Ilojsizlik - juda bir gʻalati his oʻzi, boy lekin ochdan oʻlayotgan odamni tasavvur qilib koʻring.

Aslida prinsipmi bilmadim, oʻzim haqimda va men bilan bogʻlik voqeliklarni yozishni yoqtirmayman chunki sen haqingda qancha kam bilishsa shuncha kuchli deb oʻylashadi degan prizmadan qarayman bunga.

Lekin odam baribir qayergadir yozib turishi kerak ekan, shunga ham tarki odat qildim bugun. Hamma omon boʻlsa, yaqinlar sekin yigʻilaveradi.