***
Собир Ядиковга!

Деразанинг пардасин суриб,
Тонгда боқдим уфққа бекор...
Мен билмабман бепарво юриб,
Тоғ бошига қор тушибди, қор.

Деразадан тоғларга қадар,
Узунлиги ҳаётимча йўл.
Бир даранинг устида каптар,
Чарх уради – қанотлари ҳўл.

Ярақлайди қишли, қуёшли,
Нур ва қорга беланган олам –
Унда мени жим соғиинади
Кўзёшлари тугаган онам.

Деразадан бери – тўрт девор,
Тўртови ҳам доно, файласуф:
“Курашавер! Фақат олға бор!..”
Улар менга таълим берар... уф!

“Тўғри” дейман... аммо бир ларза
Қалбда портлар – кўздан оқар ёш...
Юрагимда соғинч ҳар лаҳза –
Улканлашиб боргучи қуёш.

...Хайр, тоғлар, иш вақти етди,
Иш!.. бормасам тўхтайди замон.
Бағрингизда кўримсиз, митти
Тепа бўлиб қоламан қачон?

Усмон Азим

https://t.me/UsmonAzimijodi