Кунларнинг бирида у кечки маҳал Люксембург боғи оралаб ўта туриб бир гулни кўриб қолди.
– Доира қилиб экилган гуллар четроғида қандайдир сариқ гул ўсганди. Мен тамаки чекиш учун тўхтадим; нимагадир чалғиб, гулга боқдим: шунда гул ҳам менга боққан каби ҳисни туюдим. Баъзан шундай ҳислар... Биласизми, ҳар кимсаки буни ҳис этмоғи мумки: буни гўзаллик дейишади. Худди шундай, ўша гул чиройли эди, бу жуда нафис гул эди. Мен эса – маҳкумман, бир кун келиб қазо топаман ва абадий. Гул бағоят нафис эди; келажак одамлар учун ҳар доим гуллар бўлади. Бирдан мен ўзимни фанода кўрдим: мен буни осудалик, халқаларнинг охиргиси деган бўлардим. Мен қазо топаман, Люк эса аллақачон марҳум, энди биз кабиларга гуллар насиб бўлмайди, ҳеч вақо бўлмайди, бутунлай ҳеч вақо, фано айнан гуллардан абадий мосуво макони. Ёққан гугуртим қўлларимни куйдирди. Майдондан қайгадир йўналиш олган аллақайси автобусга ирғиб чиқдим ва кўчадаги, автобусдаги бор нарсаларга бетартиб кўз тикиб, аланглай кетдим. Сўнги бекатга етганимизда тушиб, бошқа шаҳар четига йўналган автобусга чиқдим. Бутун кеч, тун киргунга қадар автобусларни алмаштиравердим, менинг фикри-ўйим гул ва Люкда эди: йўловчилар орасидан Люкка ўхшаган, ўзимга ўхшаган, менинг бошқа ўзимга ўхшаган кимнидир қидирар, унга ўзим эканимни билиб, нигоҳ солишни истар, сўнг бир сўз демасдан, ўзининг бемаъни ҳаёти билан яшаши, ахмақона тарзда ўнгидан келмаган, бошқа бир ахмоқона ўнгидан келмаган ҳаётдан бошланган умрини давом этказа олиши учун деярли ҳимоя этардим...
Мен ҳаққини тўладим.
ЎКТАМ ОДИЛОВ таржимаси