Ne ko‘rding Stalin bo‘lganda «otang»,
Ne berdi dovdirboy, parfe’l Nikitang,
Go‘yo Brejnev ham sening o‘z xatong,
Tirnog‘ingni kimlar kovlashga tushdi?!
Rusning uyiga ham kirdi darz, alkash,
Shundanmi rejalar, yo‘llar goh chalkash,
Shundanmi o‘z joyin tashlab beotash,
Qayda issiq ko‘rsa tarqashga tushdi.
Umidsiz shayton deb takrorlab oyat,
Yolg‘iz umid bilan yashash jinoyat,
Chunki Yolg‘on yana to‘qib rivoyat,
O’zin «yangilash»ga, bo‘yashga tushdi.
Shuncha saboq yetar! O’zingga ishon!
O’z aqling, xulosang, ko‘zingga ishon!
So‘nggi bor o‘z o‘g‘il-qizingga ishon!
Bugun shular seni o‘ylashga tushdi!
Asli sendan zo‘rroq qanday kishi bor?!
Bugun Sayyorada «O’zbek ishi» bor!
Hali o‘zbekning bir hayqirishi bor,
Qara, tomirlaring titrashga tushdi!
Buzib sarhadlarni, g‘ovlarni olib,
Bori dunyo bilan qilg‘il oshnolik,
Yo‘qsa, o‘tmishing hech ko‘rmay ro‘shnolik,
Kelajak bir joyni toptashga tushdi.
Qarang Yangilanish degan peshani,
Artdi u Xalq Ruhi mahkum shishani,
Bugun qayta anglab Azal ishini,
Ko‘plar orqa-oldin o‘nglashga tushdi.
Zamon bir Leninga qaytsaydi, deyman,
«Hammangiz erkin!» deb aytsaydi, deyman,
Planli zulmni otsaydi, deyman,
Yana Plan elni qiynashga tushdi!
Azizlar, do‘stlarim, qavmu qardoshim,
Istiqbol ne bo‘lar, qotdi-ku boshim,
Ko‘zimga g‘iltillab kelmakda yoshim,
Demang: «Shoir yana yig‘lashga tushdi!»
Shoir jola to‘ksa o‘ping manglayin,
Uning xabari bor bir gapdan tayin.
Kimningki diydasi qotgani sayin,
Bilingki, qalbi ham muzlashga tushdi!
She’rdagi tushkunlik dil gavharidir,
Sadaf mavqei ham dengiz qa’ridir,
Kim desa: «Bu gaplar mendan naridir!»,
Umrini boshqalar yashashga tushdi.
Nega men bu o‘tga jonni tikamen,
Nega men bu o‘tii bekor titamen,
Haqning diydorini o‘tdan kutamen,
O’zi olov ko‘nglim ne g‘ashga tushdi?
Istagim, bugunmi-ertagami, bas,
O’zbekning yo‘limi-qo‘lidami, bas,
Yuragim rangida bir ne bo‘lsa bas,
Ko‘nglim shuni faqat tilashga tushdi.
📝 Omon Matjon, O'zbekiston Xalq Shoiri.
@Shuhrat_Ali_blogi
Ne berdi dovdirboy, parfe’l Nikitang,
Go‘yo Brejnev ham sening o‘z xatong,
Tirnog‘ingni kimlar kovlashga tushdi?!
Rusning uyiga ham kirdi darz, alkash,
Shundanmi rejalar, yo‘llar goh chalkash,
Shundanmi o‘z joyin tashlab beotash,
Qayda issiq ko‘rsa tarqashga tushdi.
Umidsiz shayton deb takrorlab oyat,
Yolg‘iz umid bilan yashash jinoyat,
Chunki Yolg‘on yana to‘qib rivoyat,
O’zin «yangilash»ga, bo‘yashga tushdi.
Shuncha saboq yetar! O’zingga ishon!
O’z aqling, xulosang, ko‘zingga ishon!
So‘nggi bor o‘z o‘g‘il-qizingga ishon!
Bugun shular seni o‘ylashga tushdi!
Asli sendan zo‘rroq qanday kishi bor?!
Bugun Sayyorada «O’zbek ishi» bor!
Hali o‘zbekning bir hayqirishi bor,
Qara, tomirlaring titrashga tushdi!
Buzib sarhadlarni, g‘ovlarni olib,
Bori dunyo bilan qilg‘il oshnolik,
Yo‘qsa, o‘tmishing hech ko‘rmay ro‘shnolik,
Kelajak bir joyni toptashga tushdi.
Qarang Yangilanish degan peshani,
Artdi u Xalq Ruhi mahkum shishani,
Bugun qayta anglab Azal ishini,
Ko‘plar orqa-oldin o‘nglashga tushdi.
Zamon bir Leninga qaytsaydi, deyman,
«Hammangiz erkin!» deb aytsaydi, deyman,
Planli zulmni otsaydi, deyman,
Yana Plan elni qiynashga tushdi!
Azizlar, do‘stlarim, qavmu qardoshim,
Istiqbol ne bo‘lar, qotdi-ku boshim,
Ko‘zimga g‘iltillab kelmakda yoshim,
Demang: «Shoir yana yig‘lashga tushdi!»
Shoir jola to‘ksa o‘ping manglayin,
Uning xabari bor bir gapdan tayin.
Kimningki diydasi qotgani sayin,
Bilingki, qalbi ham muzlashga tushdi!
She’rdagi tushkunlik dil gavharidir,
Sadaf mavqei ham dengiz qa’ridir,
Kim desa: «Bu gaplar mendan naridir!»,
Umrini boshqalar yashashga tushdi.
Nega men bu o‘tga jonni tikamen,
Nega men bu o‘tii bekor titamen,
Haqning diydorini o‘tdan kutamen,
O’zi olov ko‘nglim ne g‘ashga tushdi?
Istagim, bugunmi-ertagami, bas,
O’zbekning yo‘limi-qo‘lidami, bas,
Yuragim rangida bir ne bo‘lsa bas,
Ko‘nglim shuni faqat tilashga tushdi.
📝 Omon Matjon, O'zbekiston Xalq Shoiri.
@Shuhrat_Ali_blogi