У “Наҳотки ақлдан озаётган бўлсам”, деб ўйланганча, қоғоз ва қаламини олди,
агар шу онда миясига бостириб келаётган фикрларни ёзиб қўймаса, ақлдан озиб
қолиши ҳеч гап эмас эди.
Воқеа мана бундай бўлди: Бир куни анҳор бўйлаб бемақсад сайр қилиб юрарди
(шундай одати бор эди), анҳордан бир жувон челакда сув олаётганини кўрди.
Атрофга аланглаб борлиқнинг олис ерларига кўзини олиб қочишга уринган рассом
барибир буни эплолмади, зум ўтмай анҳор бўйига қарасаки, жувон йўқ. У киприк
қоққунча ғойиб бўлганди.
Ҳайрон бўлди рассом, бу яқин атрофда бирор уй йўқ, агар бўлган тақдирда ҳам
бу қадар тез ғойиб бўлиши ақлга тўғри келмасди. Карахт бўлди рассом, у ерда ҳеч
қандай жувон йўқ эди.