Ҳамма бало ғўрлигингдан бошланаркан. Тирноқдеккина бўлсам-да, тўполонни
жанжалкаш ўртоқларим бошларди-да, кўчада катталар, мактабда муаллимлар нуқул
менга танбеҳ берарди. “Булар-ку, майли, сен туппа-тузук боласан. Индамай қараб
ўтирдингми? Сенга ярашадими шунақа қилиқ”, дея изза қилишгани-қилишган эди.
Индасам ҳам бир бало эди, индамасам ҳам.
Шу зайл йиллар ўтди. Ёзнинг тафти заптига олган кунларнинг бирида
салқингина томорқамга йўл олдим. Йўл-йўлакай қадрдоним Ҳамроали билан
сўрашиб ўтгим келди. У ҳам томорқасига чиқмоқчи бўлиб турган экан, яхши бўлди,
бирга суҳбатлашиб кетдик. Йўлда Исмоилжонга дуч келдик. У қуюқ сўрашди-да,
ўтинч билан менга юзланди.– Ака, мол – мол-да минг қилса ҳам. Чаврангизни бузиб кириб, экинингизни
пайҳон қилиб ташлабди.