ди. Кулимсираб: — Қани, буни менга берчи, — деди. — Нима қилмоқчисан, ё Тулайб? — деб сўради Уқба довдираб. Тулайб ортиқ кутиб ўтирмай, шарта ахлат челакни олдида, Уқбанинг бақирибчақиришига қарамай, бошидан сочиб юборди. Ахлат Уқбаниш сочсоқоли, устбошини расво қилди. Тулайб
икки одим орқага тисарилиб томоша қиларкан, қаҳқаха отиб кулди: — Мана энди бир одамга ўхшадинг, эй Уқба, —деди. — Арво, ҳой Арво!.. Абдулмутталибнинг қизи эшикни очганида, ғаройиб бир манзарага дуч келди. Остонада Тулайбни маҳкам тутганча, устбоши ахлатга беланган Уқба ибн Муойт турарди. Ўқба ёши анча катта, Тулайб эса, қирчиллама бир йигит. Манзара бениҳоя кулгили эди. Зотан, Арво ўзини тия олмай, қаҳқаҳа отиб юборди. — Нима гап, эй Уқба?! — Ўғлингнинг ишини бир кўриб қўй! — деди Уқба дарғазаб ҳолда. Арво бирдан кулгидан тўхтаб, жаҳл ила ўғлига ўгирилди: — Нимага бундай қилдинг, Тулайб?.. Тулайб бўлган воқеани рўйи рост гапириб берди. Шундан сўнг Абдулмутталибнинг қизи Арво яна Уқбага қаради: — Ўғлимнинг ишидан жуда хурсандман, Уқба! Ундан фахрлансам арзийди. Муҳаммад ибн Абдуллоҳ менга жондошқондош жиян, бунга эса, тоғавачча бўлади. Сенинг шу разил ишни қилаётганингни кўрабила туриб индамай ўтиб кетганида эди, ана унда хафа бўлардим. Сен қилмишингга яраша жазо тортибсан. Энди ўғлимни қўйиб юборгинда, тезроқ бу ердан даф бўл! — деди.


@islom_qizlari