зерикарли, аммо тўқ-тўкис кунларни эслади. Хоним унга раҳми келиб, жиндай кўз ёши қилди.
- Нега бунақа озиб кетдинг. Усти-бошингта қара! Бу нима юриш? Эрингни оти ўчсин агар шунақа хотин қиладиган бўлса,
деди. Кейни юпатди:
Майли, чидаб тур-чи, яхши бўлиб кетар. Ахир, эринг кимсан, журналист! Келажаги порлоқ! Айтганча, узоқланиб кетма, бориб тур. Менинг уйим сенинг уйинг. Хўпми? Тор-тинма! Эгни-бошинг тўзиб қопти. , борсанн бир-иккита тор келиб қолган кўйлакларим бор. Олиб кетасан.
Афифа аламланди. Орланди. Наҳотки, менинг бунинг эскисини кийишдан бошқа чорам бўлмаса, деб ўйлади. Кейин ўзига тасалли берди. Ахир, шармандалик гирдобидан қутулдим, севимли эрим бор, энди ҳаётимиз аста-секин изга тушиб кетади, деди. Ўзига берган тасаллиси ҳарчанд чиройли бўлмасин, ожиз эканини тан олмасликка уринарди. Уринган сари ўз аҳволидан норозилик ҳисси юзага қалқиб чиқаверар, нега унақа, нега бунақа, деган ўйлар азоблайверарди.
Ана шу ўйлар бугун бозордан келаётганида яна янгиланган
ва маъюслигиниг сабаби ҳам шундан эди.
Бекатта бориш учун катта йўлни кесиб ўтаётганида қоп қора зулукдек чиройли бир машина сигнал берди. Ўгирилди. Кўзларига ишонмади. Бу Даврбек эди. Даврбек машинасини йўл четига олиб, дарҳол тушди. Шошиб бетўхтов ёнига келди.
Салом алайкум, Афифахон!
Салом, деди ўкнич ва афсус ила «уф тортиб Афифа. Хаёлида «Нега шу тоида бу одамии учратдим?» деган надомат бор эди.
Сиз мени ёлғончи, бевафо, деб айблаб юрган бўлсангиз керак, деди Даврбек гуноҳкорона.
Йўқ, йўқ, деди шошиб Афифа, умуман бу ҳақда
ўйлаганим йўқ.
Даврбек маъюс кулди:
Наҳотки, умуман ўйламаган, эсламаган бўлсангиз?
Ўйлаганим, эслаганим билан нима фойда? Ўтганн ўтди.
Энди эрга тегдим.
Эшитдим. Машҳур одамга тегибсиз.
42
- Нега бунақа озиб кетдинг. Усти-бошингта қара! Бу нима юриш? Эрингни оти ўчсин агар шунақа хотин қиладиган бўлса,
деди. Кейни юпатди:
Майли, чидаб тур-чи, яхши бўлиб кетар. Ахир, эринг кимсан, журналист! Келажаги порлоқ! Айтганча, узоқланиб кетма, бориб тур. Менинг уйим сенинг уйинг. Хўпми? Тор-тинма! Эгни-бошинг тўзиб қопти. , борсанн бир-иккита тор келиб қолган кўйлакларим бор. Олиб кетасан.
Афифа аламланди. Орланди. Наҳотки, менинг бунинг эскисини кийишдан бошқа чорам бўлмаса, деб ўйлади. Кейин ўзига тасалли берди. Ахир, шармандалик гирдобидан қутулдим, севимли эрим бор, энди ҳаётимиз аста-секин изга тушиб кетади, деди. Ўзига берган тасаллиси ҳарчанд чиройли бўлмасин, ожиз эканини тан олмасликка уринарди. Уринган сари ўз аҳволидан норозилик ҳисси юзага қалқиб чиқаверар, нега унақа, нега бунақа, деган ўйлар азоблайверарди.
Ана шу ўйлар бугун бозордан келаётганида яна янгиланган
ва маъюслигиниг сабаби ҳам шундан эди.
Бекатта бориш учун катта йўлни кесиб ўтаётганида қоп қора зулукдек чиройли бир машина сигнал берди. Ўгирилди. Кўзларига ишонмади. Бу Даврбек эди. Даврбек машинасини йўл четига олиб, дарҳол тушди. Шошиб бетўхтов ёнига келди.
Салом алайкум, Афифахон!
Салом, деди ўкнич ва афсус ила «уф тортиб Афифа. Хаёлида «Нега шу тоида бу одамии учратдим?» деган надомат бор эди.
Сиз мени ёлғончи, бевафо, деб айблаб юрган бўлсангиз керак, деди Даврбек гуноҳкорона.
Йўқ, йўқ, деди шошиб Афифа, умуман бу ҳақда
ўйлаганим йўқ.
Даврбек маъюс кулди:
Наҳотки, умуман ўйламаган, эсламаган бўлсангиз?
Ўйлаганим, эслаганим билан нима фойда? Ўтганн ўтди.
Энди эрга тегдим.
Эшитдим. Машҳур одамга тегибсиз.
42