суюқоёқ мендан энди кўради. Уни туғилганига
пушаймон қиламан, — Санжар шахд билан ўрнидан
туриб, эшик томонга юрганди, Юсуф йўлини тўсди.
— Уларга нимадир қилмоқчи бўлсангиз, энг аввало,
қаршингизда мени кўрасиз.
— Демак, бугундан сендек ўғлим йўқ.
— Тушунарли, — Юсуф ортиқ бу ерда қолишни
истамасдан ўгирилиб кетаркан, — Шоҳсанамни ҳам
ўзим билан олиб кетаман. Унга ҳам касрингиз
урушини хохламайман.* * *
— Абрам Дилшодович мана сўраган
ҳужжатларингиз, — Шоҳсанам ҳужжатларни
Абрамга узатди.
— Шу ерга қўйиб кетаверинг, — Абрам унинг юзига
ҳам қарамасдан гапирди.
— Хўп, — негадир унинг бу муомиласи қизни хафа
қилди. Ўгирилиб кетар экан, — ҳалиги Абрам
Дилшодович сиздан бир нарса сўрасам бўладими?
— Муҳим бўлса бемалол.
— Сиз учун қандай билмадиму, мен учун муҳим. —
Мен сиз учун кимман? Саволни беришга бердию,
негадир жавобини эшитишдан қўрқарди.
— Мен учун оддий бир котибам, — Абрам саволига
жавоб бериш баробарида Шоҳсанамга қаради.
Унинг кўзларида аввалгидек меҳр йўқ эди.
— Тушунарли, — Шоҳсанамнинг томоғига нимадир
тиқилгандек бўлди. Йиғлаб юбормаслик учунхонадан тез - тез юриб чиқиб кетди. Эшик ёпилиши
билан Абрам бошини орқага ташлар экан,
— Аслида сен мен учун бутун бир дунёсан. Лекин,
сенинг қалбингда менга нисбатан жой борми -
йўқми билмайман.
Шу билан Шоҳсанам Абрамнинг ёнига бошқа
кирмади. Абрам ҳам уни чақиртирмади. Балки улар
учун энг яхши йўли шудир. Иш вақти тугаб, ҳамма
уйига отланаркан,
— Балки сизни кузатиб қўярман, — эшик олдида
турган Шоҳсанамнинг ёнига Далер келди.
— Йўқ, раҳмат. Ҳозир акам келади, — Шоҳсанам
ёлғон гапирди.
— Ҳа майли, унда кўришгунча, — Далер у билан
хайрлашиб кетди. Бинодаги бошқа ҳодимлар ҳам
кетиб бўлишди ҳамки, Абрам чиқмади. Шоҳсанам
негадир кетишни истамасди. Кун кеч бўлиб
қолганига қарамасдан ҳали ҳам бино олдида
турарди. Иккинчи қаватга қаради. Хона нимқоронғу.— Улар нима қилаётган бўлиши мумкин? — секин
ичкарига қараб юрди. Лифт орқали иккинчи қаватга
кўтарилар экан, бино сув қуйгандек жим - жит эди.
Абрамнинг хонасига яқинлашгани сари юраги тез -
тез ура бошлади. Эшик тутқучини ушлаб, чуқур
нафас олдида эшикни секин очди. Хонада сокин куй
янграб турарди. Шоҳсанам оҳиста юриб ичкарига
кириб, хонани кўздан кечирди. Абрам бу пайтда
диванда ухлаб ётарди. Шоҳсанам секин диван ёнига
келиб чўккалади. Абрамнинг юзига термуларкан,
— (Нима учун билмадиму, бугунги гапингиз
қалбимга озор берди. Ўзи бир неча кундан буён
менга нисбатан муносабатингиз ўзгаргандек. Гўёки
мендан узоқлашаётгандексиз. Лекин мен буни
истамайман), — оҳисталик билан Абрамнинг
пешонасига тушиб турган сочларини бармоқлари
билан тараб қўйди. Яна бироз шу ҳолатда ўтиргач,
ўрнидан туриб Абрамнинг устини ёпиб қўйиб
эндигина кетаётганди ҳамки, Абрам уни қўлидан
ушлаб олди. Шоҳсанам нима бўлаётганини
англагунча Абрам ўрнидан туриб ўтириб,
Шоҳсанамни ўзига тортиб қучоқлаб олди.— Бу нима қилганингиз? — Шоҳсанам ўрнидан
туришга ҳаракат қилди.
— Жим, — Абрам уни янаям маҳкам қучаркан, —
бир пас шундай ўтир.
— Йўқ, — Шоҳсанам силтанганча ўрнидан турди. —
Бундай қилишга қандай хаддингиз сиғди?
— Сени севаман, — Абрам яна унинг қўлидан
тутмоқчи эди, бу сафар Шоҳсанам қўлини тортиб
олди.
— Шоҳсанам, — Абрам ўрнидан турди. — Балки,
энди қайсарликни бас қилиб туйғуларимизни тан
олармиз?
— Қанақа туйғу? — Шоҳсанам қалбига қарши
гапирди. — Менда сизга нисбатан ҳеч қандай туйғу
йўқ.
— Унда бу нима? — Абрам қўлини икки ёнга ёйди.
— Нега шу пайтгача кетмадинг? Нега бу ердасан?
— Ишларим бор эди. Уларни тугатгунимча кеч бўлиб
кетди. Кетаётиб хонангиз чироғи ёниқ қолганини
кўриб киргандим.— Унда нега устимни ёпиб қўйдинг?
— Бу шунчаки одамгарчилик юзасидан, —
Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Шоҳсанам, — Абрам унинг икки елкасидан тутди.
— Хафа қилган бўлсам мени кечир. Сени севаман.
Сен ҳам қалбинга қарши борма илтимос. Севгимизга
имкон бер.
— Мени қўйиб юборинг, — бир амаллаб унинг
пушаймон қиламан, — Санжар шахд билан ўрнидан
туриб, эшик томонга юрганди, Юсуф йўлини тўсди.
— Уларга нимадир қилмоқчи бўлсангиз, энг аввало,
қаршингизда мени кўрасиз.
— Демак, бугундан сендек ўғлим йўқ.
— Тушунарли, — Юсуф ортиқ бу ерда қолишни
истамасдан ўгирилиб кетаркан, — Шоҳсанамни ҳам
ўзим билан олиб кетаман. Унга ҳам касрингиз
урушини хохламайман.* * *
— Абрам Дилшодович мана сўраган
ҳужжатларингиз, — Шоҳсанам ҳужжатларни
Абрамга узатди.
— Шу ерга қўйиб кетаверинг, — Абрам унинг юзига
ҳам қарамасдан гапирди.
— Хўп, — негадир унинг бу муомиласи қизни хафа
қилди. Ўгирилиб кетар экан, — ҳалиги Абрам
Дилшодович сиздан бир нарса сўрасам бўладими?
— Муҳим бўлса бемалол.
— Сиз учун қандай билмадиму, мен учун муҳим. —
Мен сиз учун кимман? Саволни беришга бердию,
негадир жавобини эшитишдан қўрқарди.
— Мен учун оддий бир котибам, — Абрам саволига
жавоб бериш баробарида Шоҳсанамга қаради.
Унинг кўзларида аввалгидек меҳр йўқ эди.
— Тушунарли, — Шоҳсанамнинг томоғига нимадир
тиқилгандек бўлди. Йиғлаб юбормаслик учунхонадан тез - тез юриб чиқиб кетди. Эшик ёпилиши
билан Абрам бошини орқага ташлар экан,
— Аслида сен мен учун бутун бир дунёсан. Лекин,
сенинг қалбингда менга нисбатан жой борми -
йўқми билмайман.
Шу билан Шоҳсанам Абрамнинг ёнига бошқа
кирмади. Абрам ҳам уни чақиртирмади. Балки улар
учун энг яхши йўли шудир. Иш вақти тугаб, ҳамма
уйига отланаркан,
— Балки сизни кузатиб қўярман, — эшик олдида
турган Шоҳсанамнинг ёнига Далер келди.
— Йўқ, раҳмат. Ҳозир акам келади, — Шоҳсанам
ёлғон гапирди.
— Ҳа майли, унда кўришгунча, — Далер у билан
хайрлашиб кетди. Бинодаги бошқа ҳодимлар ҳам
кетиб бўлишди ҳамки, Абрам чиқмади. Шоҳсанам
негадир кетишни истамасди. Кун кеч бўлиб
қолганига қарамасдан ҳали ҳам бино олдида
турарди. Иккинчи қаватга қаради. Хона нимқоронғу.— Улар нима қилаётган бўлиши мумкин? — секин
ичкарига қараб юрди. Лифт орқали иккинчи қаватга
кўтарилар экан, бино сув қуйгандек жим - жит эди.
Абрамнинг хонасига яқинлашгани сари юраги тез -
тез ура бошлади. Эшик тутқучини ушлаб, чуқур
нафас олдида эшикни секин очди. Хонада сокин куй
янграб турарди. Шоҳсанам оҳиста юриб ичкарига
кириб, хонани кўздан кечирди. Абрам бу пайтда
диванда ухлаб ётарди. Шоҳсанам секин диван ёнига
келиб чўккалади. Абрамнинг юзига термуларкан,
— (Нима учун билмадиму, бугунги гапингиз
қалбимга озор берди. Ўзи бир неча кундан буён
менга нисбатан муносабатингиз ўзгаргандек. Гўёки
мендан узоқлашаётгандексиз. Лекин мен буни
истамайман), — оҳисталик билан Абрамнинг
пешонасига тушиб турган сочларини бармоқлари
билан тараб қўйди. Яна бироз шу ҳолатда ўтиргач,
ўрнидан туриб Абрамнинг устини ёпиб қўйиб
эндигина кетаётганди ҳамки, Абрам уни қўлидан
ушлаб олди. Шоҳсанам нима бўлаётганини
англагунча Абрам ўрнидан туриб ўтириб,
Шоҳсанамни ўзига тортиб қучоқлаб олди.— Бу нима қилганингиз? — Шоҳсанам ўрнидан
туришга ҳаракат қилди.
— Жим, — Абрам уни янаям маҳкам қучаркан, —
бир пас шундай ўтир.
— Йўқ, — Шоҳсанам силтанганча ўрнидан турди. —
Бундай қилишга қандай хаддингиз сиғди?
— Сени севаман, — Абрам яна унинг қўлидан
тутмоқчи эди, бу сафар Шоҳсанам қўлини тортиб
олди.
— Шоҳсанам, — Абрам ўрнидан турди. — Балки,
энди қайсарликни бас қилиб туйғуларимизни тан
олармиз?
— Қанақа туйғу? — Шоҳсанам қалбига қарши
гапирди. — Менда сизга нисбатан ҳеч қандай туйғу
йўқ.
— Унда бу нима? — Абрам қўлини икки ёнга ёйди.
— Нега шу пайтгача кетмадинг? Нега бу ердасан?
— Ишларим бор эди. Уларни тугатгунимча кеч бўлиб
кетди. Кетаётиб хонангиз чироғи ёниқ қолганини
кўриб киргандим.— Унда нега устимни ёпиб қўйдинг?
— Бу шунчаки одамгарчилик юзасидан, —
Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Шоҳсанам, — Абрам унинг икки елкасидан тутди.
— Хафа қилган бўлсам мени кечир. Сени севаман.
Сен ҳам қалбинга қарши борма илтимос. Севгимизга
имкон бер.
— Мени қўйиб юборинг, — бир амаллаб унинг