🌿 Boshlang‘ich sinfda o‘qirdim. Bo‘yim biroz cho‘zilib qolgan bo‘lsa kerak, birinchi sinfda kiygan kiyimlarim to‘g‘ri kelmay qoldi. Bu ham yetmaganidek, onam shimimning qayerigadir yamoq solib bersa, ikki kun o‘tmay, boshqa joyidan sitilib ketaverdi. Qishda katta opamning qizil paltosini kiygandim. Akamning eski oyoq kiyimi bilan sinfni zo‘rg‘a tugatdim. Xullas, ota-onam yangi kiyim olib beradigan bo‘lishdi. Bozorga otlandik...
Bozor. Ulug‘lar aytganidek, qorni och odam bozorga borsa, to‘yadi. Yemasayam to‘yadi. Jillaqursa, bozor ko‘rib yurgan odamning ko‘zi to‘q bo‘ladi. Otam bilan kiyim-kechak sotiladigan tomonni qariyb yarim kun aylandik. Har bir xaridor yonidan uzoqlasharkanmiz, otam taassuf bilan bosh chayqardi. Ko‘zimga qaramaslikka urinardi. Xullas, menga “to‘g‘ri keladigan” kiyim topildi. Qizig‘i, otam olib bergan shim va ko‘ylak, oyoq kiyim ham ancha katta keldi. Otam “Ikki-uch yil bemalol kiyasan”, deb qo‘ydi. O‘zimda yo‘q xursand bo‘ldim. Erta-indin maktabga borib, sinfdoshlarimga maqtanishni dilimga tugib qo‘ydim.
Kiyim bozoridan chiqarkanmiz, dimog‘imga “gup” etib taomlarning hidi urildi. Ayniqsa, kabob ko‘zimga olovdek ko‘rindi.
– “Shashlik” olib bering,– otamning nigohini qo‘ra tomonga burmoqchi bo‘ldim.
– ...
Qarang, ota, mengayam olib bering, och qoldim.
Bu so‘zni hech bir ota “ko‘tara olmaydi” nazarimda, juda og‘ir gap qilgandim. Otamning bir qo‘lida mening yangi kiyimlarim, ikkinchi qo‘li esa cho‘ntagida edi... Nimalarnidir chamaladi, shekilli, beixtiyor tamaddixona tomon burildi.
– Yur o‘g‘lim, bir seni “shashlik”ka to‘ydiray,– balki kenja farzand bo‘lganim uchundir otam biror marta iltimosimni yerda qoldirmagan. Oshpaz amaki bitta shapati non va ikki dona sixda kabob olib keldi. Likopchada piyoz ham qo‘ydi. Men dastlab hech narsaga e’tibor qilmay, oldimga qo‘yilgan taomni shoshilgancha yeb boshladim. Bitta sixini tugatgach, biroz nafsim qondi, shekilli, otamga yuzlandim:
– Siz yemaysizmi?
– Sen yeyaver, o‘g‘lim, mening qornim to‘q, – otam shapati non bilan piyoz chaynab o‘tirardi.
Kabobni oxirigacha tugatdim, otam esa achchiq piyozni nonga qo‘shib yedilar...
Yillar o‘tsa-da, bu voqeani negadir esimdan chiqara olmadim. Otam bilan bog‘liq o‘sha voveani yuragim ezilib eslayman. Chunki u paytlarda otamning menga har yili yangi kiyim olishga puli yo‘q edi.
Bugun bolalarimni istagancha kabobga to‘ydira olaman. Xohlagan kiyimlarini kiyishadi. Cho‘ntagimda pulim tugaydi, degan xavotirim yo‘q. Otam ham tirik. Yaqinda o‘sha bolalik iztiroblarimni eslab, otamga kabob olib bermoqchi bo‘ldim. O‘ylamang, bu bilan mening qarzim uziladi, degan fikrdan mutlaqo yiroqman. Ammo insonda shunday xislar bo‘ladiki, ularga izoh berib bo‘lmaydi. Shunchaki, yurak buni amr etadi.
Zamonaviy restoranda otam ikkimiz o‘tirdik. Dasturxonni uch-to‘rt xil kabob bilan to‘ldirdim. Eng noyob taomlarga buyurtma berdim. Otam bitta sixini qo‘liga oldi-da, ancha vaqt tikilib qoldi. Bir chimdim yegan bo‘ldi.
O‘zimcha o‘yladim, otam ham o‘sha voqeani eslayotganmikan?
– Oling, ota.
– Bolam, bularingni yeyishga tishim yo‘q-da, undan ko‘ra achchiqqina ko‘k choy aytsang-chi...
Yuragim uzilib ketdi. Otam o‘shandayam achchiqqina piyoz bilan qorin to‘yg‘azgandi!
Videoni albatta koʻring, ketkizgan vaqtingizga achinmaysiz...
@falsafasi_hayot 🍃
Bozor. Ulug‘lar aytganidek, qorni och odam bozorga borsa, to‘yadi. Yemasayam to‘yadi. Jillaqursa, bozor ko‘rib yurgan odamning ko‘zi to‘q bo‘ladi. Otam bilan kiyim-kechak sotiladigan tomonni qariyb yarim kun aylandik. Har bir xaridor yonidan uzoqlasharkanmiz, otam taassuf bilan bosh chayqardi. Ko‘zimga qaramaslikka urinardi. Xullas, menga “to‘g‘ri keladigan” kiyim topildi. Qizig‘i, otam olib bergan shim va ko‘ylak, oyoq kiyim ham ancha katta keldi. Otam “Ikki-uch yil bemalol kiyasan”, deb qo‘ydi. O‘zimda yo‘q xursand bo‘ldim. Erta-indin maktabga borib, sinfdoshlarimga maqtanishni dilimga tugib qo‘ydim.
Kiyim bozoridan chiqarkanmiz, dimog‘imga “gup” etib taomlarning hidi urildi. Ayniqsa, kabob ko‘zimga olovdek ko‘rindi.
– “Shashlik” olib bering,– otamning nigohini qo‘ra tomonga burmoqchi bo‘ldim.
– ...
Qarang, ota, mengayam olib bering, och qoldim.
Bu so‘zni hech bir ota “ko‘tara olmaydi” nazarimda, juda og‘ir gap qilgandim. Otamning bir qo‘lida mening yangi kiyimlarim, ikkinchi qo‘li esa cho‘ntagida edi... Nimalarnidir chamaladi, shekilli, beixtiyor tamaddixona tomon burildi.
– Yur o‘g‘lim, bir seni “shashlik”ka to‘ydiray,– balki kenja farzand bo‘lganim uchundir otam biror marta iltimosimni yerda qoldirmagan. Oshpaz amaki bitta shapati non va ikki dona sixda kabob olib keldi. Likopchada piyoz ham qo‘ydi. Men dastlab hech narsaga e’tibor qilmay, oldimga qo‘yilgan taomni shoshilgancha yeb boshladim. Bitta sixini tugatgach, biroz nafsim qondi, shekilli, otamga yuzlandim:
– Siz yemaysizmi?
– Sen yeyaver, o‘g‘lim, mening qornim to‘q, – otam shapati non bilan piyoz chaynab o‘tirardi.
Kabobni oxirigacha tugatdim, otam esa achchiq piyozni nonga qo‘shib yedilar...
Yillar o‘tsa-da, bu voqeani negadir esimdan chiqara olmadim. Otam bilan bog‘liq o‘sha voveani yuragim ezilib eslayman. Chunki u paytlarda otamning menga har yili yangi kiyim olishga puli yo‘q edi.
Bugun bolalarimni istagancha kabobga to‘ydira olaman. Xohlagan kiyimlarini kiyishadi. Cho‘ntagimda pulim tugaydi, degan xavotirim yo‘q. Otam ham tirik. Yaqinda o‘sha bolalik iztiroblarimni eslab, otamga kabob olib bermoqchi bo‘ldim. O‘ylamang, bu bilan mening qarzim uziladi, degan fikrdan mutlaqo yiroqman. Ammo insonda shunday xislar bo‘ladiki, ularga izoh berib bo‘lmaydi. Shunchaki, yurak buni amr etadi.
Zamonaviy restoranda otam ikkimiz o‘tirdik. Dasturxonni uch-to‘rt xil kabob bilan to‘ldirdim. Eng noyob taomlarga buyurtma berdim. Otam bitta sixini qo‘liga oldi-da, ancha vaqt tikilib qoldi. Bir chimdim yegan bo‘ldi.
O‘zimcha o‘yladim, otam ham o‘sha voqeani eslayotganmikan?
– Oling, ota.
– Bolam, bularingni yeyishga tishim yo‘q-da, undan ko‘ra achchiqqina ko‘k choy aytsang-chi...
Yuragim uzilib ketdi. Otam o‘shandayam achchiqqina piyoz bilan qorin to‘yg‘azgandi!
Videoni albatta koʻring, ketkizgan vaqtingizga achinmaysiz...
@falsafasi_hayot 🍃