Ўзимни тушунарсиз бу ҳолимдан унинг кўзларига қаролмаябман. Аслида, у менга қаролмаслиги керак эмасми?
-- Мендан жирканябсанми?
Азоби уфуриб турган, овозидан танам титраб кетти.
-- Йўқ.
Инкор қилдим, тезда.
-- Энди, мени севмайсанми?
-- Шоҳруҳ ака...
-- Кетайлик, кетайлик узоқларга. Ҳаммасини ташлаб кетайлик
Қайта қўлимдан тутиб кўзлари ёнди. Ундан таклифни кутмаганим учун карахт бўлиб қолдим.
-- Буу, нима деганингиз? Мастсиз билмай гапирябсиз...
-- Ҳаммасини жуда яхши билиб турибман, Алиям. Сени кеча анави билан кўриб, қанчалар ғазабланганимни билсанг эди... Мен сени ўзгага бериб қўймайман. Агар онанг бориб шантажлик қилмаганда, ҳеч қачон Асалга уйланишга рози бўлмасдим, ҳам.
-- Нима?
Бу яна қанақа гап бўлди? Булар мени ақилдан оздирмоқчими?
-- Қара, сен ҳатто уйингда нима бўлаётганини билмайсан. Ўз қобиғингга ўраниб олдинг. Тўғри, сенга осон эмас. Аммо, мен биргина хатойимни деб, бутун умр азобланиб ўтишни ҳоҳламайман... Биз бир-биримизни севамизку гулим.
Қўлимдан қўйиб юзимни кафтлари орасига олди. Мен бўлса ёшларимни тия олмай қолдим. -- Жонинг ёнаябди, тўғрими? Мен ҳам безор бўлдим, сенсизликдан. Лекин бизда имконият бор, бўлардан озод бўлиш учун. Гулим, яна бир бор қўлимдан тут. Сўз бераман. Бошқа уни қўйиб йўбормайман. Кетайлик... Азоблардан қутилайлик.
Қанчалар чиройли сўзлар. Оҳанграбодек ўзига тортади. Наҳотки, буларни барчасига якун ясаш шунчалик осон бўлса?...
-- Ота- онангизчи?
Дедим, ҳиқиллаганча.
-- Улар кун келиб мени тушунади.
Умидданми, чеҳраси ёришди Шоҳруҳнинг. -- Кетамизми? Қўлимдан тутасанми, Алиям?
-- Мени оиламчи?
-- Қўйсангчи, сени борлигинг билан ҳам қизиқмайдиган, оиламни ўйлаябман, дема фақат.
Шоҳруҳни қўлларидан оҳиста ўшладим. У буни ўзича тушуниб, астойдил гапиришда давом этди. -- Бизни ҳам бахтли бўлишга ҳаққимиз бор, тўғрими? Кел, энди ўзимиз учун яшаймиз...
Ўзимиз учун яшаш. Ҳеч нимани ўйламасдан. Ростдан биз шундай қила оламизми? Мен бундай қила оламанми?... Лекин ҳозир бу қўлларни қўйиб йўборсам бошқа ҳеч қачон тутолмайман. Севганимни опамга ёр бўлишига замин яратган бўламан. Сўнг ўлсам тугаса керак бу азоб. Мен эса бошқа азоблангим келмаябди. Бахтли бўлишни истайман. Жуда ҳам...
Ҳаммасидан воз кечиб кетиш... Ҳуддики бу жуда ёқимли нарсадек туюлябди. Лекин...
Лекин, мени фикримча бу дунёда жамики, инсонни ҳаётида, қалбида бир лекини бор. Ҳудди мендек.
Эрталабки, акамни чиройли табассумини, кўзларидаги менга бўлган чексиз меҳрни, ишончларини... Энг асосийси, номусини битта қилиб кета оламанми? Йиллар йўқотган одамимни энди топдим. Илк бор меҳрларидан баҳраманд бўлдим. Мендан ҳатто кечирим сўрадилар... Энди бўлса, уларни мен сабаб бошларини эгишига йўл қўйиб беришим керакми шунда? Ўз оиламни одамларга нишон қилиб, кетаманми? Ҳўп, яхши кўришмаса нима қилибди? Бу уларни юзига ҳоҳлаганча оёқ қўйишим мумкин эканлигини англатадими?
Бизни, биз бўла олмаган оилага битта номуссиз етмайдими?
Мени қўлимдан бу ишлар келадими?...
Ундан кўра бахтсиз ўтганим яхшимасми?
Қўлимни Шоҳруҳни қўлидан озод қилдим. Умид билан қароримни кутаётганини биламан. Аммо, ўзингни бахтингдан ҳам муҳимроқ нарсалар бор экан ҳаётда.
-- Мени кечиринг...
Йиғи аралаш зурға гапирдим. Аммо нима деб давом этишни билмайман. У бўлса... у бўлса, менга бироз тикилиб турдида сўнг баралла кулиб юборди. Аламли, азобли кулгу эди бу.
-- Буни қарая.
Деди, кулгудан ўзини зўрға тийиб. -- Сал қолса мен кимга ошиқлигимни унутибман. Биласанми гулим. Сени қалбинг шундай гўзалки... Мен унга лойиқ эмасман.
-- Ундай деманг...
-- Умид қиламан. Бир кун қарорингдан афсузланмайсан. Фақат шуни унутма. Нима бўлган тақдирда
ҳам, мен сени севаман ва севишдан тўхтамайман. Бахтли бўл, тўрткўзвой. Авлидо...
-- Мендан жирканябсанми?
Азоби уфуриб турган, овозидан танам титраб кетти.
-- Йўқ.
Инкор қилдим, тезда.
-- Энди, мени севмайсанми?
-- Шоҳруҳ ака...
-- Кетайлик, кетайлик узоқларга. Ҳаммасини ташлаб кетайлик
Қайта қўлимдан тутиб кўзлари ёнди. Ундан таклифни кутмаганим учун карахт бўлиб қолдим.
-- Буу, нима деганингиз? Мастсиз билмай гапирябсиз...
-- Ҳаммасини жуда яхши билиб турибман, Алиям. Сени кеча анави билан кўриб, қанчалар ғазабланганимни билсанг эди... Мен сени ўзгага бериб қўймайман. Агар онанг бориб шантажлик қилмаганда, ҳеч қачон Асалга уйланишга рози бўлмасдим, ҳам.
-- Нима?
Бу яна қанақа гап бўлди? Булар мени ақилдан оздирмоқчими?
-- Қара, сен ҳатто уйингда нима бўлаётганини билмайсан. Ўз қобиғингга ўраниб олдинг. Тўғри, сенга осон эмас. Аммо, мен биргина хатойимни деб, бутун умр азобланиб ўтишни ҳоҳламайман... Биз бир-биримизни севамизку гулим.
Қўлимдан қўйиб юзимни кафтлари орасига олди. Мен бўлса ёшларимни тия олмай қолдим. -- Жонинг ёнаябди, тўғрими? Мен ҳам безор бўлдим, сенсизликдан. Лекин бизда имконият бор, бўлардан озод бўлиш учун. Гулим, яна бир бор қўлимдан тут. Сўз бераман. Бошқа уни қўйиб йўбормайман. Кетайлик... Азоблардан қутилайлик.
Қанчалар чиройли сўзлар. Оҳанграбодек ўзига тортади. Наҳотки, буларни барчасига якун ясаш шунчалик осон бўлса?...
-- Ота- онангизчи?
Дедим, ҳиқиллаганча.
-- Улар кун келиб мени тушунади.
Умидданми, чеҳраси ёришди Шоҳруҳнинг. -- Кетамизми? Қўлимдан тутасанми, Алиям?
-- Мени оиламчи?
-- Қўйсангчи, сени борлигинг билан ҳам қизиқмайдиган, оиламни ўйлаябман, дема фақат.
Шоҳруҳни қўлларидан оҳиста ўшладим. У буни ўзича тушуниб, астойдил гапиришда давом этди. -- Бизни ҳам бахтли бўлишга ҳаққимиз бор, тўғрими? Кел, энди ўзимиз учун яшаймиз...
Ўзимиз учун яшаш. Ҳеч нимани ўйламасдан. Ростдан биз шундай қила оламизми? Мен бундай қила оламанми?... Лекин ҳозир бу қўлларни қўйиб йўборсам бошқа ҳеч қачон тутолмайман. Севганимни опамга ёр бўлишига замин яратган бўламан. Сўнг ўлсам тугаса керак бу азоб. Мен эса бошқа азоблангим келмаябди. Бахтли бўлишни истайман. Жуда ҳам...
Ҳаммасидан воз кечиб кетиш... Ҳуддики бу жуда ёқимли нарсадек туюлябди. Лекин...
Лекин, мени фикримча бу дунёда жамики, инсонни ҳаётида, қалбида бир лекини бор. Ҳудди мендек.
Эрталабки, акамни чиройли табассумини, кўзларидаги менга бўлган чексиз меҳрни, ишончларини... Энг асосийси, номусини битта қилиб кета оламанми? Йиллар йўқотган одамимни энди топдим. Илк бор меҳрларидан баҳраманд бўлдим. Мендан ҳатто кечирим сўрадилар... Энди бўлса, уларни мен сабаб бошларини эгишига йўл қўйиб беришим керакми шунда? Ўз оиламни одамларга нишон қилиб, кетаманми? Ҳўп, яхши кўришмаса нима қилибди? Бу уларни юзига ҳоҳлаганча оёқ қўйишим мумкин эканлигини англатадими?
Бизни, биз бўла олмаган оилага битта номуссиз етмайдими?
Мени қўлимдан бу ишлар келадими?...
Ундан кўра бахтсиз ўтганим яхшимасми?
Қўлимни Шоҳруҳни қўлидан озод қилдим. Умид билан қароримни кутаётганини биламан. Аммо, ўзингни бахтингдан ҳам муҳимроқ нарсалар бор экан ҳаётда.
-- Мени кечиринг...
Йиғи аралаш зурға гапирдим. Аммо нима деб давом этишни билмайман. У бўлса... у бўлса, менга бироз тикилиб турдида сўнг баралла кулиб юборди. Аламли, азобли кулгу эди бу.
-- Буни қарая.
Деди, кулгудан ўзини зўрға тийиб. -- Сал қолса мен кимга ошиқлигимни унутибман. Биласанми гулим. Сени қалбинг шундай гўзалки... Мен унга лойиқ эмасман.
-- Ундай деманг...
-- Умид қиламан. Бир кун қарорингдан афсузланмайсан. Фақат шуни унутма. Нима бўлган тақдирда
ҳам, мен сени севаман ва севишдан тўхтамайман. Бахтли бўл, тўрткўзвой. Авлидо...