Энди ўтлиқ сўзларим бирор дилни ёқмайди,
Юрагимда бир тош бор эримайди, оқмайди...
Қўшиқни тингларканман Зафар ёдимга тушди. Роса тўрт йил ортимдан юрганди. Менинг ҳам кўнглим бор эди унда. Аммо ота-онам бошқа вилоятда яшаркан, деб розилик беришмади. Афсуски, унга ҳам бахт кулиб боқмабди, менга ҳам...
- Мен **** бўлдим. Йиғиштирвол, - деганча телевизор қаршисига ўтирди эрим. Яна сўзсиз ошхонага чиқдим. Идиш юварканман, қўл телефоним жиринглай бошлади. Дарров рақамига қарадим. Яширин экан. Ажабланиб тугмани босдим.
- Алло...
- ... - у ёқда жимжитлик.
- Алло, ким у? Гапиринг...
Оғир хўрсиниқ эшитилди. Сўнг алоқа узилди.
- Ким экан? - Сўради эрим ичкаридан.
- Ҳеч ким... адашиб тушди, шекилли. Ё овозим ёқмадими, гапирмади... – Дафъатан хаёлимга келган ўйдан қўрқиб кетдим. “Зафар бўлса-я”... Охирги пайтларда бундай сирли қўнғироқлар икки-уч бор такрорланаётганди. Аҳамият бермагандим. Бироқ бугун Соҳибанинг гапидан сўнг негадир Зафар қўнғироқ қилаётган бўлса керак, деб ўйлай бошладим. Унинг шундай одати бўларди. Ўқиб юрган кезларимиз қўнғироқ қиларди-да, ё ёмғир овозини ёки сукунатни эшиттирарди. Эртаси куни эса “Ёқдими?” деб сўрарди. “Нега бундай қиласиз?” десам, “Сенинг овозингни тинглашни истайман”, дерди. Ўз хаёлларимдан уялиб кетдим. Худди айб устида қўлга тушган ўғридек атрофга алангладим. Оёқ учида юриб Самад акам ўтирган хонага мўраладим. У берилиб телевизор кўрарди. Яна қўнғироқ бўлишини кутдим. Йўқ, телефон қайта жирингламади.
Эрталабдан ёққан ёмғир бирам ёқимли эди. Аслида ёмғирда сайр қилгим келганди. Аммо Самад акам шошаётганини айтиб, машинасида ишхонамга ташлаб ўтгани учун ёмғир томчиларни кузатишга фурсат бўлмади. Негадир юрагим сиқиларди. Иш столимдаги қоғозлар асабимни баттар қўзғатди. “Иш, иш, иш... жонга ҳам тегди”. Аста дераза ёнига бориб ёмғирни томоша қила бошладим. Шу маҳал қўл телефоним жиринглади. Яна яширин рақам. Тугмани босиб, қулоғимга тутдим.
-Алло...
Нариги томондан шатир-шутур қилиб урилаётган ёмғир томчиларининг овози келди.
- Алло ким бу? - такрор савол бердим. Аммо жавоб ўрнига бир неча сония ёмғир симфонияси эшитилди. Ким бўлса ҳам менга табиатнинг энг гўзал куйини улашди. Бир неча сония янграган бу куй асабларимни тинчлантирди, кўнглимга ёруғлик сола олди. Ёмғир симфониясини эшиттирган нотаниш кимсадан ич-ичимдан миннатдор бўлдим. Эндигина оғиз жуфтлаб “Раҳмат”, демоқчийдим, гўшак жойига қўйилди.
Уйда кечки овқатни тайёрларканман, яна ўша сирли одам қўнғироқ қилди. Бу гал у кўчадаги машина шовқинини тинглашимни истади. Бир муддат автомобиллар сигналларига қулоқ тутиб:
– Кимсиз? – дея савол бердим. Аммо жавоб ўрнига алоқа узилди.
Сирли қўнғироқ эгаси кимлигини билолмасдим. У бир кунда икки маҳал қўнғироқ қиларди. Қандайдир овозлар ёки хўрсиниқ эшитиларди баъзан. Хаёлан бу Зафарнинг иши эканлигини билиб турардим. Аммо... рости, уч кун ичида бу қўнғироққа шу қадар ўрганиб қолдимки. Агар телефон жирингламаса уни кутадиган бўлиб қолдим. Нотаниш қўнғироқ ҳақида умр йўлдошимга айтиш учун оғиз жуфтладим-у, бироқ чўчидим. Балки нотўғри тушунар... “Ким ҳам сенинг телефонингга қиларди, бирор танишингдирда”, деб қолсачи... аммо бу қўнғироқ менга кайфият бахш этарди. Негадир ўзимни кимгадир керакдек ҳис қилардим, гўё...
Уч кундан сўнг яширин рақамлар эгаси кимлигини билишга бўлган қизиқишим шу қадар ортиб кетди. Ўйлай-ўйлай дугонам Соҳибага сим қоқдим.
- Соҳи, Зафарнинг телефон рақамини биласанми? - Деб сўрадим.
- Билмайман, нимага? - Ҳайратланди дугонам. Унга бўлаётган воқеани гапириб бердим.
- Бўлиши мумкин. Зафар: “унга қўнғироқ қиламан, фақат овозини эшитсам бўлди”, деганди. Балки удир... яхшиси, алоқа компаниясига бор. Агар рақамга жавоб берган бўлсанг, компания компьютерида рақам белгиланади.
- Қойил-э, сенга, – қичқираёздим қувониб кетганимдан. Нега шу нарса ўзимнинг хаёлимга келмабди-я...
Юрагимда бир тош бор эримайди, оқмайди...
Қўшиқни тингларканман Зафар ёдимга тушди. Роса тўрт йил ортимдан юрганди. Менинг ҳам кўнглим бор эди унда. Аммо ота-онам бошқа вилоятда яшаркан, деб розилик беришмади. Афсуски, унга ҳам бахт кулиб боқмабди, менга ҳам...
- Мен **** бўлдим. Йиғиштирвол, - деганча телевизор қаршисига ўтирди эрим. Яна сўзсиз ошхонага чиқдим. Идиш юварканман, қўл телефоним жиринглай бошлади. Дарров рақамига қарадим. Яширин экан. Ажабланиб тугмани босдим.
- Алло...
- ... - у ёқда жимжитлик.
- Алло, ким у? Гапиринг...
Оғир хўрсиниқ эшитилди. Сўнг алоқа узилди.
- Ким экан? - Сўради эрим ичкаридан.
- Ҳеч ким... адашиб тушди, шекилли. Ё овозим ёқмадими, гапирмади... – Дафъатан хаёлимга келган ўйдан қўрқиб кетдим. “Зафар бўлса-я”... Охирги пайтларда бундай сирли қўнғироқлар икки-уч бор такрорланаётганди. Аҳамият бермагандим. Бироқ бугун Соҳибанинг гапидан сўнг негадир Зафар қўнғироқ қилаётган бўлса керак, деб ўйлай бошладим. Унинг шундай одати бўларди. Ўқиб юрган кезларимиз қўнғироқ қиларди-да, ё ёмғир овозини ёки сукунатни эшиттирарди. Эртаси куни эса “Ёқдими?” деб сўрарди. “Нега бундай қиласиз?” десам, “Сенинг овозингни тинглашни истайман”, дерди. Ўз хаёлларимдан уялиб кетдим. Худди айб устида қўлга тушган ўғридек атрофга алангладим. Оёқ учида юриб Самад акам ўтирган хонага мўраладим. У берилиб телевизор кўрарди. Яна қўнғироқ бўлишини кутдим. Йўқ, телефон қайта жирингламади.
Эрталабдан ёққан ёмғир бирам ёқимли эди. Аслида ёмғирда сайр қилгим келганди. Аммо Самад акам шошаётганини айтиб, машинасида ишхонамга ташлаб ўтгани учун ёмғир томчиларни кузатишга фурсат бўлмади. Негадир юрагим сиқиларди. Иш столимдаги қоғозлар асабимни баттар қўзғатди. “Иш, иш, иш... жонга ҳам тегди”. Аста дераза ёнига бориб ёмғирни томоша қила бошладим. Шу маҳал қўл телефоним жиринглади. Яна яширин рақам. Тугмани босиб, қулоғимга тутдим.
-Алло...
Нариги томондан шатир-шутур қилиб урилаётган ёмғир томчиларининг овози келди.
- Алло ким бу? - такрор савол бердим. Аммо жавоб ўрнига бир неча сония ёмғир симфонияси эшитилди. Ким бўлса ҳам менга табиатнинг энг гўзал куйини улашди. Бир неча сония янграган бу куй асабларимни тинчлантирди, кўнглимга ёруғлик сола олди. Ёмғир симфониясини эшиттирган нотаниш кимсадан ич-ичимдан миннатдор бўлдим. Эндигина оғиз жуфтлаб “Раҳмат”, демоқчийдим, гўшак жойига қўйилди.
Уйда кечки овқатни тайёрларканман, яна ўша сирли одам қўнғироқ қилди. Бу гал у кўчадаги машина шовқинини тинглашимни истади. Бир муддат автомобиллар сигналларига қулоқ тутиб:
– Кимсиз? – дея савол бердим. Аммо жавоб ўрнига алоқа узилди.
Сирли қўнғироқ эгаси кимлигини билолмасдим. У бир кунда икки маҳал қўнғироқ қиларди. Қандайдир овозлар ёки хўрсиниқ эшитиларди баъзан. Хаёлан бу Зафарнинг иши эканлигини билиб турардим. Аммо... рости, уч кун ичида бу қўнғироққа шу қадар ўрганиб қолдимки. Агар телефон жирингламаса уни кутадиган бўлиб қолдим. Нотаниш қўнғироқ ҳақида умр йўлдошимга айтиш учун оғиз жуфтладим-у, бироқ чўчидим. Балки нотўғри тушунар... “Ким ҳам сенинг телефонингга қиларди, бирор танишингдирда”, деб қолсачи... аммо бу қўнғироқ менга кайфият бахш этарди. Негадир ўзимни кимгадир керакдек ҳис қилардим, гўё...
Уч кундан сўнг яширин рақамлар эгаси кимлигини билишга бўлган қизиқишим шу қадар ортиб кетди. Ўйлай-ўйлай дугонам Соҳибага сим қоқдим.
- Соҳи, Зафарнинг телефон рақамини биласанми? - Деб сўрадим.
- Билмайман, нимага? - Ҳайратланди дугонам. Унга бўлаётган воқеани гапириб бердим.
- Бўлиши мумкин. Зафар: “унга қўнғироқ қиламан, фақат овозини эшитсам бўлди”, деганди. Балки удир... яхшиси, алоқа компаниясига бор. Агар рақамга жавоб берган бўлсанг, компания компьютерида рақам белгиланади.
- Қойил-э, сенга, – қичқираёздим қувониб кетганимдан. Нега шу нарса ўзимнинг хаёлимга келмабди-я...