- Нималарни ўйлаяпсан,- Абубакр юзига термулиб турган хотинини сочларини силади.
- Мақсадингиз нима?- Самина ундан кўз ўзмай сўради. Ҳуши ўзига келган, аммо жуда ҳолсиз эди.
- Шунчаки қийналишингни истамайман.
- Мен буни айтмаяпман... Мен билан муносабатларингиз ҳақидагисини сўраяпман.
- Сен бунақа нарсаларни ўйлама,- Абубакр эслаб қолмоқчидек қизни юз айланаси бўйлаб бармоғини юргизди.
- Нега? Ахир бу мени ҳаётим. Ишларингиз жойига тушиб кетишини кутяпсизми?
Абубакр қўлини олиб захарханда жилмайди.
- Бойвачча хонимни бойлар ҳос таҳмини,- бир зум қараб туриб, ўрнидан туриб кетди. Самина уни нега аччиқланганини тушинмади. Аммо ўйлашни истамади. Уйқу босиб келаётган кўзларини бир~икки пирпиратиб, кейин бу ҳоҳишни енга олмаслигини сезиб, уйқу оламига йўл олди.
🌹🌹🌹
Абубакр ишда пайти ҳам Саминани гапларини ўйлаб қўллари мушт бўларди.
- Ажрим дегин. Қачон ажрим бўлишини билгинг келяптими?... Ажримни мен бошламай тантиқ малика, ажримга сен берасан. Қон ~қон йиғлаб берасан.
Абубакр қўлига телефонини олиб Софияни рақамини терди.
- Алё.
- Ҳиммм нечук йўқлаб қолибсиз?
- Сендек қизни йўқламай бўладими?
- Хотинчангиздан бўшамай қолдингиз оҳирги пайтлар.
- Мана бугун бўшадим. Олдинга ўтмоқчиман.
- Бугун бўлмайди. Ойим уй қамоғида олиб ўтирибди. Эрта бир йўлини қиламан.
- Майли. Унда эрта гаплашамиз.
Савдо бир оз пасайиб, кийим саралашга ўтганларида Гулниҳолга яқинда ишга кирган Нозима опани жияни сўз қотди.
- Менга қаранг. Сиз турмушга чиқмаган экансиз~ку,- деди эстеҳзоли кулиб,- нега ажрашганман дедингиз.
- Нима?- кутилмаган гапдан Гулниҳол эсанкираб қолди.
- Ўша куни таъзияга борган экан холам, қўшниларингиз айтибди.
Нозима опани жияниман деб келганидан бери гаплари кемкиргина бўлган Шохидага атрофдаги қизлар ҳам қизиқиш билан қаради.
- Ёки... Яна хафа бўлманг, мен ичидаги тилида одамман, холангиз сизни ҳам ишга олганмиди? Ахир қўшмачи экан~ку.
Бу гапдан кейин қизларни кўзлари катта~катта бўлиб кетди. Гулниҳолни эса тили оғзида йўқолиб қолгандек борлиги сезилиб, каломга айланмасди.
- Холам бечора ўзича, ўғлим икки марта уйланганига тегмайман деяпти бу қиз деб юрибди. Аслида бошқа гап борга ўхшайди.
- Нима бўляпти?- Нозима опани овозидан қизларни тўхтаб қолган қўллари ишга тушиб кетди. Аммо Гулниҳол ўзига келолмай турарди. Бўғзида аччиқ бир нарса қадалиб турарди.
- Сенга нима бўлди?- Нозима опа Гулниҳолга беписанд қаради. Сал нарида тиржайиб турган жияни бирон гап айтганини таҳмин қилиб бўлганди.
- Азага бордингиз десам. Ғийбатга борган экансиз~да,- ниҳоят титраб тилга кирди Гулниҳол,- уялмайсизми? Ўлган одам ҳақида гапиришга.
- Бўлди ишингга бор. Жаа индамаса... Ўзингдан фариштани ёқиб олдинг.
Гулниҳол нимадир дейишни истар, лекин муносиб сўз тополмасди.
- Гулниҳол, сени Самина Санжаровна сўраяпти.
Нозима опа ҳам яна бир нарсалар дейишни истарди. Аммо бошлиқни эркатойи экани учун тилини тийганди. Айни шу ҳолатда Самина қизни чақириб қолганига тараддудланди.
- Бор... Лекин ҳар бало деб ҳаёлини бузма. Ўзи ҳаёли жойида эмас уни. Кўриб турибман келганда келади, келмаганда йўқ.
Гулниҳол жавоб бермай Саминани хонасига йўл олди.
У ҳам Самина билан яқинлигидан фойдаланиб бирон иш қилишни истамасди. Аммо бу гал кириб боришини ўзидан Саминани ўзи сезди бир гап бўлганини.
- Бирон гап бўлдими?- Самина Гулниҳолга ҳайрон бўлиб қаради.
- Ҳеч нарса,- Гулниҳол беихтиёр оқиб тушаётган ёшини артди қиз.
- Унақага ўхшамаяпти?
- Шунчаки... Баъзан бесабаб йиғлайдиган одатим бор ўзи.
- Ўша бесабабни исми Нозима опами? Жиянига тегмаётганинг учунми? Ҳозир кўрсатиб қўяман.
- Қўйинг, Самина. Гап кўпаяди,- Гулниҳол столидан айланиб ўтиб ташқарига айланиб ўтмоқчи эди Гулниҳол тутиб қолди.
- Бу мени дўконим қани ким гапирар экан мени.
- Керакмас.
Шу пайт эшик очилиб Ҳабиб кириб келди.
- Мақсадингиз нима?- Самина ундан кўз ўзмай сўради. Ҳуши ўзига келган, аммо жуда ҳолсиз эди.
- Шунчаки қийналишингни истамайман.
- Мен буни айтмаяпман... Мен билан муносабатларингиз ҳақидагисини сўраяпман.
- Сен бунақа нарсаларни ўйлама,- Абубакр эслаб қолмоқчидек қизни юз айланаси бўйлаб бармоғини юргизди.
- Нега? Ахир бу мени ҳаётим. Ишларингиз жойига тушиб кетишини кутяпсизми?
Абубакр қўлини олиб захарханда жилмайди.
- Бойвачча хонимни бойлар ҳос таҳмини,- бир зум қараб туриб, ўрнидан туриб кетди. Самина уни нега аччиқланганини тушинмади. Аммо ўйлашни истамади. Уйқу босиб келаётган кўзларини бир~икки пирпиратиб, кейин бу ҳоҳишни енга олмаслигини сезиб, уйқу оламига йўл олди.
🌹🌹🌹
Абубакр ишда пайти ҳам Саминани гапларини ўйлаб қўллари мушт бўларди.
- Ажрим дегин. Қачон ажрим бўлишини билгинг келяптими?... Ажримни мен бошламай тантиқ малика, ажримга сен берасан. Қон ~қон йиғлаб берасан.
Абубакр қўлига телефонини олиб Софияни рақамини терди.
- Алё.
- Ҳиммм нечук йўқлаб қолибсиз?
- Сендек қизни йўқламай бўладими?
- Хотинчангиздан бўшамай қолдингиз оҳирги пайтлар.
- Мана бугун бўшадим. Олдинга ўтмоқчиман.
- Бугун бўлмайди. Ойим уй қамоғида олиб ўтирибди. Эрта бир йўлини қиламан.
- Майли. Унда эрта гаплашамиз.
Савдо бир оз пасайиб, кийим саралашга ўтганларида Гулниҳолга яқинда ишга кирган Нозима опани жияни сўз қотди.
- Менга қаранг. Сиз турмушга чиқмаган экансиз~ку,- деди эстеҳзоли кулиб,- нега ажрашганман дедингиз.
- Нима?- кутилмаган гапдан Гулниҳол эсанкираб қолди.
- Ўша куни таъзияга борган экан холам, қўшниларингиз айтибди.
Нозима опани жияниман деб келганидан бери гаплари кемкиргина бўлган Шохидага атрофдаги қизлар ҳам қизиқиш билан қаради.
- Ёки... Яна хафа бўлманг, мен ичидаги тилида одамман, холангиз сизни ҳам ишга олганмиди? Ахир қўшмачи экан~ку.
Бу гапдан кейин қизларни кўзлари катта~катта бўлиб кетди. Гулниҳолни эса тили оғзида йўқолиб қолгандек борлиги сезилиб, каломга айланмасди.
- Холам бечора ўзича, ўғлим икки марта уйланганига тегмайман деяпти бу қиз деб юрибди. Аслида бошқа гап борга ўхшайди.
- Нима бўляпти?- Нозима опани овозидан қизларни тўхтаб қолган қўллари ишга тушиб кетди. Аммо Гулниҳол ўзига келолмай турарди. Бўғзида аччиқ бир нарса қадалиб турарди.
- Сенга нима бўлди?- Нозима опа Гулниҳолга беписанд қаради. Сал нарида тиржайиб турган жияни бирон гап айтганини таҳмин қилиб бўлганди.
- Азага бордингиз десам. Ғийбатга борган экансиз~да,- ниҳоят титраб тилга кирди Гулниҳол,- уялмайсизми? Ўлган одам ҳақида гапиришга.
- Бўлди ишингга бор. Жаа индамаса... Ўзингдан фариштани ёқиб олдинг.
Гулниҳол нимадир дейишни истар, лекин муносиб сўз тополмасди.
- Гулниҳол, сени Самина Санжаровна сўраяпти.
Нозима опа ҳам яна бир нарсалар дейишни истарди. Аммо бошлиқни эркатойи экани учун тилини тийганди. Айни шу ҳолатда Самина қизни чақириб қолганига тараддудланди.
- Бор... Лекин ҳар бало деб ҳаёлини бузма. Ўзи ҳаёли жойида эмас уни. Кўриб турибман келганда келади, келмаганда йўқ.
Гулниҳол жавоб бермай Саминани хонасига йўл олди.
У ҳам Самина билан яқинлигидан фойдаланиб бирон иш қилишни истамасди. Аммо бу гал кириб боришини ўзидан Саминани ўзи сезди бир гап бўлганини.
- Бирон гап бўлдими?- Самина Гулниҳолга ҳайрон бўлиб қаради.
- Ҳеч нарса,- Гулниҳол беихтиёр оқиб тушаётган ёшини артди қиз.
- Унақага ўхшамаяпти?
- Шунчаки... Баъзан бесабаб йиғлайдиган одатим бор ўзи.
- Ўша бесабабни исми Нозима опами? Жиянига тегмаётганинг учунми? Ҳозир кўрсатиб қўяман.
- Қўйинг, Самина. Гап кўпаяди,- Гулниҳол столидан айланиб ўтиб ташқарига айланиб ўтмоқчи эди Гулниҳол тутиб қолди.
- Бу мени дўконим қани ким гапирар экан мени.
- Керакмас.
Шу пайт эшик очилиб Ҳабиб кириб келди.