— Қандайдир бошқача қиз эди у. Ҳеч нимадан қўрқмасди. Доим хуш кайфиятда бўларди. Яна шўх-шаддод қиз эди. — деди.
— Ажойиб! — чиндан ажойиб, ўзингиз ҳақингизда бегона одамдан эшитиш.
— Ҳа жуда ажойиб қиз.
— Уни севармидингиз?
— Ҳали ҳам севаман. — бу гапни шундай айтдики, этим жимирлаб кетди.
— У-чи?
— У ҳам севарди. Ҳатто ҳозир ҳам мени севишига ишонаман.
— Қойил. Уни менга тасвирлаб беринг.
— Худди сизга ўхшайди. Иккингиз бир томчи сувдексиз. — яна ўша нигоҳлар ва севги тўла кўзлар.
— Дунёда ҳамма бир бирига ўхшайди. — ундан кўзларимни олиб қочдим.
— Билмадим. Аммо сиз менга уни эслатиб турасиз. Худди ёнимда тургандек бўлади сизни кўрсам. Тириклигига ишонч ҳосил қиламан.
— Мана шунинг учун ҳам сизга психолог бўлишни истамаган эдим.
— Мен жуда истайман. Ҳар доим ёнимда бўлишингизни.
— Кечирасиз-у, биз Орзу ҳақида гаплашаяпмиз. Мен ҳақимда эмас. — жиддий оҳангда айтдим.
— Биласизми, унга нима қилган? — тўғрига қараб хаёл сурганча гапирди.
— Хўш...
— Жарликдан ўзини ташлаб юборган эди. — жуда паст овозда айтди.
— Сабаб?
— Менга осон бўлиши учун.
— Нега?
— Чунки мен ўшанда у учун жуда ёмон одам эдим.
— Қанчалик ёмон?
— Уни қотилига айланадиган даражада.
— Қотили? Уни ўлими сизга нега керак эди?
— Интиқом учун...
— Қандай интиқом?
— Оиламиздаги ўзаро низо сабаб дадам ва унинг дадаси вафот этишган.
— У айтганидек сизга ҳозир осонми? — гапларига эътибор бермадим.
— Жуда қийин....
— Нега уни қутқармадингиз, тирик қолиши мумкин эди-ку?
— Улгурмадим. Жудаям тез ҳаракат қилди. Ҳатто илғай олмадим. Ташлаб юборганида жарлик туби жуда қоронғу эди. Уни қаерга тушганини ҳам билмасдим.
— Билганингизда нима қилардингиз?
— Қутқарган бўлардим. Ҳатто ўзим ўлсам ҳам. Уни қутқарган бўлардим. _ чуқур ҳўрсинди.
— Тушунарли.... — иккимиз ҳам жим бўлдик.
— Бир нарса илтимос қилсам майлими? — бироздан сўнг менга яна аввалги нигоҳлар билан қаради.
— Майли...
— Мен билан бирор бир аттраксионга чиқинг, илтимос.
— Йўқ дея оламанми? — кулдим.
— Асло. Чиқмасангиз мажбурлаб олиб чиқаман... — у ҳам кулиб юборди. — Шундай экан жимгина рози бўлишга мажбурсиз.
— Майли розиман. Қайсинисига чиқмоқчисиз? — дедим аттраксионларга қараб.
— Фарқи йўқ. Мени ёнимда бўлсангиз кифоя, — қўлимдан қаттиқ ушлаб аттраксионлар томон олиб кетди.
Ҳатто аттраксионга чиққанимизда ҳам қўлимни қўйиб юбормади. Бу қилиғига жаҳлим чиқиб қўлимни тортиб олдим.
— Майлими, қўлим ўзимга ҳам керак. — дедим қошларимни чимириб.
— Узр. Мен ҳалиги билмасдан....
— Ҳечқиси йўқ. Муҳими вақтида қўлимни қайтарганингиз бўлмаса
аҳвол жиддий тус олиши мумкин эди.
— Узр сўрайман, Орзу.
—Пари исмим. Ёдлаб олиш шунчалик қийинми, бор йўғи тўртта ҳарф бўлса.
— Ёдлаб ололмаяпман.
— Чунки сиз менда фақат Орзуни кўраяпсиз. Бу туришда сизни даволай олмайман.
— Даволанишни истамайман.
— Яхши, унда мен ҳам сизни психологингиз бўлмайман. — дедим унга тескари қараб.
— Пари, илтимос хафа бўлманг.
— Биз танишмизми? — ортимга ўгирилмасдан жавоб бердим.
— Ҳа танишмиз, чунки сиз менинг психологим Пари Нуралиевасиз. — деди икки елкамдан ушлаб ўзига қаратиб.
— Фамилиямни қаердан билақолдингиз?
— Иброҳим айтган эди.
— Мен ҳақимда сизга жуда кўп гапириб юборяптими дейманда шу Иброҳим. — чархпалакга қараб ўқрайдим.
— Сиз ўйлаганингиздан ҳам кўп. — жилмайди. Жуда чиройли жилмаядида. Худди ҳеч кимга зарари тегмайдигандек ҳис қиламан ўзимни жилмайиб кулганида.
— Иброҳим жазоланишни истаяптими дейман.
— Сир бўлмаса сиздан бир нарсани сўрасам майлими?
— Хўш...
— Севгилингиз борми?
— Буни ҳам Иброҳимдан сўрамадингизми? — кесатдим.
— Эсимдан чиқибди. Айтинг илтимос Пари, борми?
— Сир...
— Нега сир? Айта қолинг энди...
— Вой ана тўхтадик. — аттраксион тўхтаганига хурсанд бўлиб, Саидни эшитмасдан кетиб қолдим. У эса мени ортимдан илтимос қилганча келарди.
Биз тушгунимизча чархпалак тўхтаб, Малак билан Иброҳим ҳам тушиб, бизни кутиб туришган экан. Уларга ҳам эътибор бермай, музқаймоқ сотиладиган бир жойга бордимда, битта ўзимга музқаймоқ буюртириб мазза қилиб **** ўтирдим.
— Ажойиб! — чиндан ажойиб, ўзингиз ҳақингизда бегона одамдан эшитиш.
— Ҳа жуда ажойиб қиз.
— Уни севармидингиз?
— Ҳали ҳам севаман. — бу гапни шундай айтдики, этим жимирлаб кетди.
— У-чи?
— У ҳам севарди. Ҳатто ҳозир ҳам мени севишига ишонаман.
— Қойил. Уни менга тасвирлаб беринг.
— Худди сизга ўхшайди. Иккингиз бир томчи сувдексиз. — яна ўша нигоҳлар ва севги тўла кўзлар.
— Дунёда ҳамма бир бирига ўхшайди. — ундан кўзларимни олиб қочдим.
— Билмадим. Аммо сиз менга уни эслатиб турасиз. Худди ёнимда тургандек бўлади сизни кўрсам. Тириклигига ишонч ҳосил қиламан.
— Мана шунинг учун ҳам сизга психолог бўлишни истамаган эдим.
— Мен жуда истайман. Ҳар доим ёнимда бўлишингизни.
— Кечирасиз-у, биз Орзу ҳақида гаплашаяпмиз. Мен ҳақимда эмас. — жиддий оҳангда айтдим.
— Биласизми, унга нима қилган? — тўғрига қараб хаёл сурганча гапирди.
— Хўш...
— Жарликдан ўзини ташлаб юборган эди. — жуда паст овозда айтди.
— Сабаб?
— Менга осон бўлиши учун.
— Нега?
— Чунки мен ўшанда у учун жуда ёмон одам эдим.
— Қанчалик ёмон?
— Уни қотилига айланадиган даражада.
— Қотили? Уни ўлими сизга нега керак эди?
— Интиқом учун...
— Қандай интиқом?
— Оиламиздаги ўзаро низо сабаб дадам ва унинг дадаси вафот этишган.
— У айтганидек сизга ҳозир осонми? — гапларига эътибор бермадим.
— Жуда қийин....
— Нега уни қутқармадингиз, тирик қолиши мумкин эди-ку?
— Улгурмадим. Жудаям тез ҳаракат қилди. Ҳатто илғай олмадим. Ташлаб юборганида жарлик туби жуда қоронғу эди. Уни қаерга тушганини ҳам билмасдим.
— Билганингизда нима қилардингиз?
— Қутқарган бўлардим. Ҳатто ўзим ўлсам ҳам. Уни қутқарган бўлардим. _ чуқур ҳўрсинди.
— Тушунарли.... — иккимиз ҳам жим бўлдик.
— Бир нарса илтимос қилсам майлими? — бироздан сўнг менга яна аввалги нигоҳлар билан қаради.
— Майли...
— Мен билан бирор бир аттраксионга чиқинг, илтимос.
— Йўқ дея оламанми? — кулдим.
— Асло. Чиқмасангиз мажбурлаб олиб чиқаман... — у ҳам кулиб юборди. — Шундай экан жимгина рози бўлишга мажбурсиз.
— Майли розиман. Қайсинисига чиқмоқчисиз? — дедим аттраксионларга қараб.
— Фарқи йўқ. Мени ёнимда бўлсангиз кифоя, — қўлимдан қаттиқ ушлаб аттраксионлар томон олиб кетди.
Ҳатто аттраксионга чиққанимизда ҳам қўлимни қўйиб юбормади. Бу қилиғига жаҳлим чиқиб қўлимни тортиб олдим.
— Майлими, қўлим ўзимга ҳам керак. — дедим қошларимни чимириб.
— Узр. Мен ҳалиги билмасдан....
— Ҳечқиси йўқ. Муҳими вақтида қўлимни қайтарганингиз бўлмаса
аҳвол жиддий тус олиши мумкин эди.
— Узр сўрайман, Орзу.
—Пари исмим. Ёдлаб олиш шунчалик қийинми, бор йўғи тўртта ҳарф бўлса.
— Ёдлаб ололмаяпман.
— Чунки сиз менда фақат Орзуни кўраяпсиз. Бу туришда сизни даволай олмайман.
— Даволанишни истамайман.
— Яхши, унда мен ҳам сизни психологингиз бўлмайман. — дедим унга тескари қараб.
— Пари, илтимос хафа бўлманг.
— Биз танишмизми? — ортимга ўгирилмасдан жавоб бердим.
— Ҳа танишмиз, чунки сиз менинг психологим Пари Нуралиевасиз. — деди икки елкамдан ушлаб ўзига қаратиб.
— Фамилиямни қаердан билақолдингиз?
— Иброҳим айтган эди.
— Мен ҳақимда сизга жуда кўп гапириб юборяптими дейманда шу Иброҳим. — чархпалакга қараб ўқрайдим.
— Сиз ўйлаганингиздан ҳам кўп. — жилмайди. Жуда чиройли жилмаядида. Худди ҳеч кимга зарари тегмайдигандек ҳис қиламан ўзимни жилмайиб кулганида.
— Иброҳим жазоланишни истаяптими дейман.
— Сир бўлмаса сиздан бир нарсани сўрасам майлими?
— Хўш...
— Севгилингиз борми?
— Буни ҳам Иброҳимдан сўрамадингизми? — кесатдим.
— Эсимдан чиқибди. Айтинг илтимос Пари, борми?
— Сир...
— Нега сир? Айта қолинг энди...
— Вой ана тўхтадик. — аттраксион тўхтаганига хурсанд бўлиб, Саидни эшитмасдан кетиб қолдим. У эса мени ортимдан илтимос қилганча келарди.
Биз тушгунимизча чархпалак тўхтаб, Малак билан Иброҳим ҳам тушиб, бизни кутиб туришган экан. Уларга ҳам эътибор бермай, музқаймоқ сотиладиган бир жойга бордимда, битта ўзимга музқаймоқ буюртириб мазза қилиб **** ўтирдим.