— Вооойй! Ахир, у сендан кичкина-ку! — Малак буларни эшитиб томи кетиб қолишига сал қолди.
— Мен ҳам шуни айтдим. Лекин у ўзига эмас, акасига сўраган экан.
— Воой, Худойим! Бу бола ҳақиқатан ҳам аҳволи оғир экан-ку. — қўлини чаккасига олиб борди. — Сен нима дединг?
— Рад этдим....
— Ия, буни Саидга қандай алоқаси бор?
— Ҳамма гап ҳам шунда. Аслида ўша акаси бугун чет элдан келиши керак экан. Иброҳим эса мени ҳам боришимни истади. Қанча йўқ дейишимга қарамай, барибир ҳам олиб борди. Аэропортга келганимизда анча кутдик. Кейин Иброҳим ана келаяпти деганидан сўнг, ўша ёққа қарасам... Не кўз билан кўрайки, у Саид экан...
— Ё Худойииимммм! — энди аниқ томи кетди бу қизни. — Ҳеч ишонгим келмаяпти. — ўрнидан туриб у ёқдан бу ёққа чуқур чуқур нафас олиб, қўли билан шамол қилишни бошлади. Уни четдан кузатган одам қотиб куларди. Мен ҳам чидолмай кулиб юбордим. Малак менга терс ўгирилдида кейин:
— Шу кулгулими-а, кулгулими шу? — дея менга қараб ўқрайди. Ўқрайишни ҳам қотиради-да. Озгина жим турдимда кейин яна кулиб юбордим. — Орзу, мен жиддий гапираяпман. Мен сени у топмаслиги учун тириклигингни яширдим. Аммо сен бўлса уни олдига ўз оёқларинг билан борибсан!
— Малак тинчлан, ҳозир сени ваҳимангга болалар ҳам чиқиб келишади, — дедим очиқ турган эшикка қараб. — Лекин бир нарсани айтишим керак.
— Яна нима?
— Мен ўзимни унга Пари деб таништирдим. Орзу эканлигимни билмайди.
— Пари деб таништирдинг?
— Ҳа, Пари дедим. Агар сени олдингга келса, исмимни ўзгартирганим, агар ўзгартирмасам бу исм тарихи мени ёмон аҳволга солиб қўйишини айтгин. У барибир ҳам мен ҳақимда барчасини билмоқчи бўлади. Ҳеч нима топа олмагач сендан сўраши мумкин.
— Яхши. Шундай дейман. Энди нима бўлади?
— Эҳҳҳ, Иброҳим ҳали ҳеч нимани билмайди. Тўғрироғи, Орзу яъни, мен эканлигимни билмайди. Аммо жарликдан тушиб кетганим ҳақида билар экан. Саид ўлганлигимни эшитгач сал анақароқ бўлиб қолибди. Уни айтиши бўйича. Кейин Саидни кўзига ҳар доим мен кўринаверар эканман. Аэропортда ҳам мени кўриб, Орзу деб қучоқлаб олди жинни.
— Нега келибди?
— Тентак Иброҳим мен ҳақимда айтган эмиш яхши психолог деб. Шунга даволаниш учун келдингизми десам, ..уни соғинганим учун келдим дейди. Мени Саидга шифокор қилиб тайинламоқчи, Иброҳим. Ҳатто тайинлаб бўлди ҳам. Энди иккита жиннини олдида кун бўйи юришим керак.
— Вооой, бу дахшат. Орзу, агар у сен ҳақингда билиб қолса-чи?
— Бир кун келиб ўзим ҳам айтмоқчиман. Аввал даволайман кейин эса яна жинни қиламан, — дедим кулиб. Ана шунда ҳисоб тенг бўлади. Интиқом алангаси қандай ёндиришини билганида эди, ҳаётимга кириб келмаган бўларди, — дедим лабимга сохта табассум югуртириб.
— Сенга омад тилайман, эгизагим, — деди мени қучиб. Шундан сўнг иккимиз бироз болалар билан вақтичоғлик қилдик. Улар жуда хурсанд бўлишди. Кейин уйга қайтдик. Бугунги кун ҳам тугади. Олдинда эса ҳали кўп саргузаштлар кутяпти бизни....
* * *
Эрта тонгда туриб, аввал ҳамма ерни йиғиштирдим. Сўнг нонушта қилдим. Кейин Иброҳимникига шошилдим.
Уйга келганимда ҳамма ёқ жимжит эди. Аста қўнғироқни босдим. Кутдим, кутдим... Ҳеч ким чиқмади. Энди кетмоқчи бўлганимда ичкаридан уйқусираб айтилган овоз келди. Демак, булар ҳали ҳам ухлашяпти.
— Ким ууу? — эшикни очиб ичкаридан Иброҳим кўзларини юмганча чиқиб келди. Уни кўриб кулдим. Секин бошдан оёқ назар ташласам, устида тунгги пижама, бир оёғида оёқ кийими бор, иккинчисида йўқ. Сочлари худди ток ургандек тўзғиб кетган. Зўрға ўзимни кулгудан тийиб тургандим. Афсуски, ўхшамади. Пиқ этиб кулиб юбордим. Овозимни эшитган Иброҳимнинг кўзлари мошдек очилиб кетди.
— Па-рииии сииизззз? — деди ҳайратланиб.
— Ҳааааа меееееннн. — дедим, унга тақлид қилган ҳолда. Аввал бироз довдираб турдида кейин миясига бир нарса қаттиқ тепкандек бўлиб йиқилиб тушай деди. Мен эса яна кулиб юбордим. Ичкаридан
— Ибооо, ким экан, лўлилар бўлса ҳайдаб юбор. — деганча Саид чиқиб келди. Унга ҳам бошдан оёқ назар солдим. Устига футболка ва шим кийиб олган. Шимининг бир тарафи тиззагача кўтарилган, иккинчиси эса пастда. Оёғида умуман ҳеч нима йўқ. Сочи Иброҳимникидан ҳам баттар аҳволга тушган.
— Мен ҳам шуни айтдим. Лекин у ўзига эмас, акасига сўраган экан.
— Воой, Худойим! Бу бола ҳақиқатан ҳам аҳволи оғир экан-ку. — қўлини чаккасига олиб борди. — Сен нима дединг?
— Рад этдим....
— Ия, буни Саидга қандай алоқаси бор?
— Ҳамма гап ҳам шунда. Аслида ўша акаси бугун чет элдан келиши керак экан. Иброҳим эса мени ҳам боришимни истади. Қанча йўқ дейишимга қарамай, барибир ҳам олиб борди. Аэропортга келганимизда анча кутдик. Кейин Иброҳим ана келаяпти деганидан сўнг, ўша ёққа қарасам... Не кўз билан кўрайки, у Саид экан...
— Ё Худойииимммм! — энди аниқ томи кетди бу қизни. — Ҳеч ишонгим келмаяпти. — ўрнидан туриб у ёқдан бу ёққа чуқур чуқур нафас олиб, қўли билан шамол қилишни бошлади. Уни четдан кузатган одам қотиб куларди. Мен ҳам чидолмай кулиб юбордим. Малак менга терс ўгирилдида кейин:
— Шу кулгулими-а, кулгулими шу? — дея менга қараб ўқрайди. Ўқрайишни ҳам қотиради-да. Озгина жим турдимда кейин яна кулиб юбордим. — Орзу, мен жиддий гапираяпман. Мен сени у топмаслиги учун тириклигингни яширдим. Аммо сен бўлса уни олдига ўз оёқларинг билан борибсан!
— Малак тинчлан, ҳозир сени ваҳимангга болалар ҳам чиқиб келишади, — дедим очиқ турган эшикка қараб. — Лекин бир нарсани айтишим керак.
— Яна нима?
— Мен ўзимни унга Пари деб таништирдим. Орзу эканлигимни билмайди.
— Пари деб таништирдинг?
— Ҳа, Пари дедим. Агар сени олдингга келса, исмимни ўзгартирганим, агар ўзгартирмасам бу исм тарихи мени ёмон аҳволга солиб қўйишини айтгин. У барибир ҳам мен ҳақимда барчасини билмоқчи бўлади. Ҳеч нима топа олмагач сендан сўраши мумкин.
— Яхши. Шундай дейман. Энди нима бўлади?
— Эҳҳҳ, Иброҳим ҳали ҳеч нимани билмайди. Тўғрироғи, Орзу яъни, мен эканлигимни билмайди. Аммо жарликдан тушиб кетганим ҳақида билар экан. Саид ўлганлигимни эшитгач сал анақароқ бўлиб қолибди. Уни айтиши бўйича. Кейин Саидни кўзига ҳар доим мен кўринаверар эканман. Аэропортда ҳам мени кўриб, Орзу деб қучоқлаб олди жинни.
— Нега келибди?
— Тентак Иброҳим мен ҳақимда айтган эмиш яхши психолог деб. Шунга даволаниш учун келдингизми десам, ..уни соғинганим учун келдим дейди. Мени Саидга шифокор қилиб тайинламоқчи, Иброҳим. Ҳатто тайинлаб бўлди ҳам. Энди иккита жиннини олдида кун бўйи юришим керак.
— Вооой, бу дахшат. Орзу, агар у сен ҳақингда билиб қолса-чи?
— Бир кун келиб ўзим ҳам айтмоқчиман. Аввал даволайман кейин эса яна жинни қиламан, — дедим кулиб. Ана шунда ҳисоб тенг бўлади. Интиқом алангаси қандай ёндиришини билганида эди, ҳаётимга кириб келмаган бўларди, — дедим лабимга сохта табассум югуртириб.
— Сенга омад тилайман, эгизагим, — деди мени қучиб. Шундан сўнг иккимиз бироз болалар билан вақтичоғлик қилдик. Улар жуда хурсанд бўлишди. Кейин уйга қайтдик. Бугунги кун ҳам тугади. Олдинда эса ҳали кўп саргузаштлар кутяпти бизни....
* * *
Эрта тонгда туриб, аввал ҳамма ерни йиғиштирдим. Сўнг нонушта қилдим. Кейин Иброҳимникига шошилдим.
Уйга келганимда ҳамма ёқ жимжит эди. Аста қўнғироқни босдим. Кутдим, кутдим... Ҳеч ким чиқмади. Энди кетмоқчи бўлганимда ичкаридан уйқусираб айтилган овоз келди. Демак, булар ҳали ҳам ухлашяпти.
— Ким ууу? — эшикни очиб ичкаридан Иброҳим кўзларини юмганча чиқиб келди. Уни кўриб кулдим. Секин бошдан оёқ назар ташласам, устида тунгги пижама, бир оёғида оёқ кийими бор, иккинчисида йўқ. Сочлари худди ток ургандек тўзғиб кетган. Зўрға ўзимни кулгудан тийиб тургандим. Афсуски, ўхшамади. Пиқ этиб кулиб юбордим. Овозимни эшитган Иброҳимнинг кўзлари мошдек очилиб кетди.
— Па-рииии сииизззз? — деди ҳайратланиб.
— Ҳааааа меееееннн. — дедим, унга тақлид қилган ҳолда. Аввал бироз довдираб турдида кейин миясига бир нарса қаттиқ тепкандек бўлиб йиқилиб тушай деди. Мен эса яна кулиб юбордим. Ичкаридан
— Ибооо, ким экан, лўлилар бўлса ҳайдаб юбор. — деганча Саид чиқиб келди. Унга ҳам бошдан оёқ назар солдим. Устига футболка ва шим кийиб олган. Шимининг бир тарафи тиззагача кўтарилган, иккинчиси эса пастда. Оёғида умуман ҳеч нима йўқ. Сочи Иброҳимникидан ҳам баттар аҳволга тушган.