💥Интиқом алангаси. 8-қисм.
Муаллиф: Музюрак.
Аввал Иброҳимни уйига бордик. Биринчи мени ташлаб қўйишмоқчилигини айтганида рад этдим. Сабаби улар билан уйга бора олмасдим. Ундан кейин эса аэропортга Иброҳимни машинасида борганим учун ўзимни машинамни Иброҳимникида қолдиргандим. Машинадан тушаётганимда Иброҳим эшикларни қулфлаб қўйди. Унга ҳайрат тўла кўзларим билан қараганимни кўриб:
— Пари, сиз билан келишиб олайлик. — деди мен томон ўгирилиб.
— Хўш...
— Энди бугундан бошлаб аҳволи оғир беморларингиз иккита бўлди. — Саидга ишора қилди.
— Нега энди аҳволи оғир?
— Чунки, биз билан кўпроқ шуғулланишингиз керак. Шунда биз ҳам аҳволи оғир беморлар сафидан чиқамиз... — яна Саидга ишора қилди. Нима деяётганини қисман бўлса ҳам англаб турардим. Иброҳим ҳали ҳам мендан умид қилаяпти. «Яхшилаб шуғулланишингиз керак» дегани бу мени назаримда: «Ҳар доим бизни олдимизда бўлишингиз шарт» деган маънода эди. «Шунда биз ҳам аҳволи оғир беморлар сафидан чиқамиз.. » дегани эса «Таклифга рози бўлмагунингизча сизни тинч qo'ymayman.» дегани деб тушундим.
Чуқур нафас олдимда кейин Иброҳимга қараб:
— Иложи борича ҳаракат қиламан сизларни аҳволи оғир беморлар сафидан чиқаришга. — аҳволи оғир сўзига ўзгача урғу бердим.
— Аҳа, ана энди тушишингиз мумкин. — эшикларни очди.
— Ташаккурлар... — деб машинадан тушдим. Сўнг ўзимни машинамга ўтириб клиникам томон йўл олдим.
* * *
Клиникамда бугун беморларим унчалик ҳам кўп эмас экан. Қандай яхши уларнинг аҳволи яхшиланганини билиш мен учун олам олам завқ бағишлайди.
Қизиқ, Саид ростан ҳам мени ўлганимни эшитиб томи кетиб қолганмикан, ёки ўзини томи кетгандек қилиб кўрсатаяптими? Буларни билишни фақат бир йўли бор. У ҳам бўлса барчасини ўзидан сўраш.
Клиникадан чиқиб, Малакнинг олдига бордим. У эрталаб 09 : 30 дан кечки соат 18 : 00 гача меҳрибонлик уйида бўлади. Ҳозир соат 17 : 00 . Бир соатдан сўнг иш вақти тугайди. Мен эса болалар билан бироз вақтимни ўтказаман. У ерда Малак деярли бир йилдан бери ишлайди. Мен ҳам уни ёнига бораверганимдан болалар билан анча чиқишиб қолдим. Улар билан вақтим мароқли ўтади. Уларнинг беғубор табассуми, мунгли нигоҳлари мени қандайдир ғалати аҳволга солиб қўяди. Ота онасиз яшаш улар учун қанчалик қийин бўлса мен учун ҳам қийин эди. Мен ҳатто ҳақиқий ойим билан дадами эслай олмайман ҳам. Эслай олмаслик жуда оғир эканлигини айнан уларга қараб билдим. Чунки ҳар гал менга ойингизни дадангизни кўргансизлар уларни тасвирлаб беринг деганимда бошларини қуйи эгканча эсимизда йўқ дейишар эди.
Шулар ҳақида ўйлаб беихтиёр кўзимга ёш келади ҳар доим. Айнан мана шундай ҳаётимни тубдан ўзгариб кетишига ярамас аблаҳ Саид айбдор. Агар ундаги кўзини кўр қилиб қўйган интиқом алангаси бўлмаганида ҳозир мен қандайдир ҳужжатлар туфайли бу ерларда бўлмасдим. Оилам даврасида бирга ширин ва мароқли суҳбат қураётган бўлардик....
— Орзу! — меҳрибонлик уйининг дарвозасидан киришим билан Малак олдимга югуриб келди.
— Нима бўлди, тинчликми?
— Сенга ҳеч нима қилмадими? — деди менга синчковлик билан қараб.
— Йўқ, яхшиман.
— Ҳайрият... Менга жўнатган хабарингни олгач юрагим товонимга тушиб кетай дедия.
— Нима қилдинг? Хулосаларни йўқ қилдингми?
— Хабарингдаги Саидни исмини ўқиган заҳотим барча хулосаларни ёқиб юбордим.
— Даволанган шифохонадаги докторларданчи?
— Ҳавотир олма. Уларни ҳам жим қилдим. Ҳеч нима дейишмайди Саидга улар.
— Уҳҳҳ... — чуқур нафас олиб чиқардим. — Бўлди, энди ҳеч нимадан ҳавотир олмасам ҳам бўлади.
— Келганини қаердан билдинг? — ичкари томон юрар эканмиз, Малак биринчи бўлиб ўзини қизиқтирган саволини берди.
— Агар эсингда бўлса сенга Иброҳим исмли бир йигит ҳақида айтган эдим.
— Ҳа ҳа эсимда. Хўш...
— Хуллас бугунги муолажамиз ҳар доимгидек ўтмади.
— Яъни?
— Яъни, у бироз лирик чекиниш қилишимизни айтди. Мен рози бўлдим. Ундан кейин эса....айёрона сирлилик билан мени қўлимни сўради, — дедим йўл четидаги ўриндиқлардан бирига ўтириб.
Муаллиф: Музюрак.
Аввал Иброҳимни уйига бордик. Биринчи мени ташлаб қўйишмоқчилигини айтганида рад этдим. Сабаби улар билан уйга бора олмасдим. Ундан кейин эса аэропортга Иброҳимни машинасида борганим учун ўзимни машинамни Иброҳимникида қолдиргандим. Машинадан тушаётганимда Иброҳим эшикларни қулфлаб қўйди. Унга ҳайрат тўла кўзларим билан қараганимни кўриб:
— Пари, сиз билан келишиб олайлик. — деди мен томон ўгирилиб.
— Хўш...
— Энди бугундан бошлаб аҳволи оғир беморларингиз иккита бўлди. — Саидга ишора қилди.
— Нега энди аҳволи оғир?
— Чунки, биз билан кўпроқ шуғулланишингиз керак. Шунда биз ҳам аҳволи оғир беморлар сафидан чиқамиз... — яна Саидга ишора қилди. Нима деяётганини қисман бўлса ҳам англаб турардим. Иброҳим ҳали ҳам мендан умид қилаяпти. «Яхшилаб шуғулланишингиз керак» дегани бу мени назаримда: «Ҳар доим бизни олдимизда бўлишингиз шарт» деган маънода эди. «Шунда биз ҳам аҳволи оғир беморлар сафидан чиқамиз.. » дегани эса «Таклифга рози бўлмагунингизча сизни тинч qo'ymayman.» дегани деб тушундим.
Чуқур нафас олдимда кейин Иброҳимга қараб:
— Иложи борича ҳаракат қиламан сизларни аҳволи оғир беморлар сафидан чиқаришга. — аҳволи оғир сўзига ўзгача урғу бердим.
— Аҳа, ана энди тушишингиз мумкин. — эшикларни очди.
— Ташаккурлар... — деб машинадан тушдим. Сўнг ўзимни машинамга ўтириб клиникам томон йўл олдим.
* * *
Клиникамда бугун беморларим унчалик ҳам кўп эмас экан. Қандай яхши уларнинг аҳволи яхшиланганини билиш мен учун олам олам завқ бағишлайди.
Қизиқ, Саид ростан ҳам мени ўлганимни эшитиб томи кетиб қолганмикан, ёки ўзини томи кетгандек қилиб кўрсатаяптими? Буларни билишни фақат бир йўли бор. У ҳам бўлса барчасини ўзидан сўраш.
Клиникадан чиқиб, Малакнинг олдига бордим. У эрталаб 09 : 30 дан кечки соат 18 : 00 гача меҳрибонлик уйида бўлади. Ҳозир соат 17 : 00 . Бир соатдан сўнг иш вақти тугайди. Мен эса болалар билан бироз вақтимни ўтказаман. У ерда Малак деярли бир йилдан бери ишлайди. Мен ҳам уни ёнига бораверганимдан болалар билан анча чиқишиб қолдим. Улар билан вақтим мароқли ўтади. Уларнинг беғубор табассуми, мунгли нигоҳлари мени қандайдир ғалати аҳволга солиб қўяди. Ота онасиз яшаш улар учун қанчалик қийин бўлса мен учун ҳам қийин эди. Мен ҳатто ҳақиқий ойим билан дадами эслай олмайман ҳам. Эслай олмаслик жуда оғир эканлигини айнан уларга қараб билдим. Чунки ҳар гал менга ойингизни дадангизни кўргансизлар уларни тасвирлаб беринг деганимда бошларини қуйи эгканча эсимизда йўқ дейишар эди.
Шулар ҳақида ўйлаб беихтиёр кўзимга ёш келади ҳар доим. Айнан мана шундай ҳаётимни тубдан ўзгариб кетишига ярамас аблаҳ Саид айбдор. Агар ундаги кўзини кўр қилиб қўйган интиқом алангаси бўлмаганида ҳозир мен қандайдир ҳужжатлар туфайли бу ерларда бўлмасдим. Оилам даврасида бирга ширин ва мароқли суҳбат қураётган бўлардик....
— Орзу! — меҳрибонлик уйининг дарвозасидан киришим билан Малак олдимга югуриб келди.
— Нима бўлди, тинчликми?
— Сенга ҳеч нима қилмадими? — деди менга синчковлик билан қараб.
— Йўқ, яхшиман.
— Ҳайрият... Менга жўнатган хабарингни олгач юрагим товонимга тушиб кетай дедия.
— Нима қилдинг? Хулосаларни йўқ қилдингми?
— Хабарингдаги Саидни исмини ўқиган заҳотим барча хулосаларни ёқиб юбордим.
— Даволанган шифохонадаги докторларданчи?
— Ҳавотир олма. Уларни ҳам жим қилдим. Ҳеч нима дейишмайди Саидга улар.
— Уҳҳҳ... — чуқур нафас олиб чиқардим. — Бўлди, энди ҳеч нимадан ҳавотир олмасам ҳам бўлади.
— Келганини қаердан билдинг? — ичкари томон юрар эканмиз, Малак биринчи бўлиб ўзини қизиқтирган саволини берди.
— Агар эсингда бўлса сенга Иброҳим исмли бир йигит ҳақида айтган эдим.
— Ҳа ҳа эсимда. Хўш...
— Хуллас бугунги муолажамиз ҳар доимгидек ўтмади.
— Яъни?
— Яъни, у бироз лирик чекиниш қилишимизни айтди. Мен рози бўлдим. Ундан кейин эса....айёрона сирлилик билан мени қўлимни сўради, — дедим йўл четидаги ўриндиқлардан бирига ўтириб.