Bismillahir rohmanir rohiym
- Bu romanni 60-betigacha bora oldim. Keyin esa ora-orasidan oʻqib koʻrdim va yakunini ham (Bu maqtaniladigan va yoki ibrat oladigan harakat emas, albatta).
Vaxshiymiz! "Buyuk" ongimiz borligi haqida oʻylab, istalgan hayvonga ozor beraveramiz.
Mol, qoʻy kabi hayvonlar-ku halol, goʻshtini yeyaveramiz. (Bu degani ularni asrayabmiz degani ham emas, yemagan tayoqlari qolmaydi, bechoralarni) Lekin...
Mushuklarni qiynaymiz, devorga otamiz, oʻldiramiz. Kuchuk soʻyamiz, goʻshtini yeymiz, "isinamiz" yovvoyi maxluqdek. Oʻz yonimizdagi, xonaki hayvonlarimiz tagʻin ular.
Togʻda yurgan, odamzotga "begona" boʻlganlarinichi? Tutib, oʻldirib yuboramiz. Shoxini, oʻzini, goʻshtini, yunggini ... pullaymiz, yeb yuboramiz (Ja mehrimiz oshib ketsa "zoo"larga, "jahannam"ga ravona qilamiz).
Qadimdan tabiatning farzandlari boʻlgan bu hayvonlarga qonga belanajak qoʻllarimizni tekkizamiz, azaliy tizimni ishdan chiqaramiz.
Oʻylab koʻrishga vaqt sarflamaymiz: Ular bogʻda-togʻda qanday kun kechirishyabdi, qanday oilalari bor, bolalarini bizchalik oʻylashadimi... Axir ular ham juft qilib yaratilgan-ku, ularda ham yurak urib turibdi-ku, yomonlik qilsak ma'yus koʻzlari bilan boqadi-ku, quvlasak qochadi-ku axir ularam. Ojizligidan. Maxluq quvlaydi ularni, maxluq - Inson, inson, inson!
Ular uchun haqiqiy QIYOMATni yaratib boʻlganmiz! Bu kun bizning ham peshonamizda bor, faqat hozir quturib turibmiz, vaqti-soatimiz keladi-ku bir kunmas, bir kun...
Hayvonni-ku hayvon dermiz, inson-insonga maxluqlik qilsa...
Mayli, yaratilishimiz xato boʻlmagan. Oʻsha jazoyimizni oladigan kunni orziqib kutaman. Koshkiydi, haqiqiy dunyoga qadam qoʻysak, adolat qaror topsa. Yer atalmish pishloqli qopqondagi berayotgan va tortayotgan azoblarimiz ham axiyri tugasa.
Hali hammasi yaxshi boʻladi. Sinovimiz ulugʻ ekan, haqiqiy muqaddimamiz ham ulugʻ boʻladi, inshaalloh. Yaxshi, odobli, hayvondekgina qul boʻlsak, kifoya - qanday ulugʻ baxt!
📚 Qiyomat
- Bu romanni 60-betigacha bora oldim. Keyin esa ora-orasidan oʻqib koʻrdim va yakunini ham (Bu maqtaniladigan va yoki ibrat oladigan harakat emas, albatta).
Vaxshiymiz! "Buyuk" ongimiz borligi haqida oʻylab, istalgan hayvonga ozor beraveramiz.
Mol, qoʻy kabi hayvonlar-ku halol, goʻshtini yeyaveramiz. (Bu degani ularni asrayabmiz degani ham emas, yemagan tayoqlari qolmaydi, bechoralarni) Lekin...
Mushuklarni qiynaymiz, devorga otamiz, oʻldiramiz. Kuchuk soʻyamiz, goʻshtini yeymiz, "isinamiz" yovvoyi maxluqdek. Oʻz yonimizdagi, xonaki hayvonlarimiz tagʻin ular.
Togʻda yurgan, odamzotga "begona" boʻlganlarinichi? Tutib, oʻldirib yuboramiz. Shoxini, oʻzini, goʻshtini, yunggini ... pullaymiz, yeb yuboramiz (Ja mehrimiz oshib ketsa "zoo"larga, "jahannam"ga ravona qilamiz).
Qadimdan tabiatning farzandlari boʻlgan bu hayvonlarga qonga belanajak qoʻllarimizni tekkizamiz, azaliy tizimni ishdan chiqaramiz.
Oʻylab koʻrishga vaqt sarflamaymiz: Ular bogʻda-togʻda qanday kun kechirishyabdi, qanday oilalari bor, bolalarini bizchalik oʻylashadimi... Axir ular ham juft qilib yaratilgan-ku, ularda ham yurak urib turibdi-ku, yomonlik qilsak ma'yus koʻzlari bilan boqadi-ku, quvlasak qochadi-ku axir ularam. Ojizligidan. Maxluq quvlaydi ularni, maxluq - Inson, inson, inson!
Ular uchun haqiqiy QIYOMATni yaratib boʻlganmiz! Bu kun bizning ham peshonamizda bor, faqat hozir quturib turibmiz, vaqti-soatimiz keladi-ku bir kunmas, bir kun...
Hayvonni-ku hayvon dermiz, inson-insonga maxluqlik qilsa...
Mayli, yaratilishimiz xato boʻlmagan. Oʻsha jazoyimizni oladigan kunni orziqib kutaman. Koshkiydi, haqiqiy dunyoga qadam qoʻysak, adolat qaror topsa. Yer atalmish pishloqli qopqondagi berayotgan va tortayotgan azoblarimiz ham axiyri tugasa.
Hali hammasi yaxshi boʻladi. Sinovimiz ulugʻ ekan, haqiqiy muqaddimamiz ham ulugʻ boʻladi, inshaalloh. Yaxshi, odobli, hayvondekgina qul boʻlsak, kifoya - qanday ulugʻ baxt!
Ilm, Navoiy senga maqsud bil,
Emdiki, ilm oʻldi, amal aylagil.