— Parvardacham, bu akang meni asab qilib oʻldiradi.
Shohjahonning qiliqlaridan asabim buzilib, meni yaxshi tushuna oladigan yagona odam — Nisoga dardimni toʻkib soldim.
— Nima boʻldi?
Niso shoshib javob yozdi. — Nimaga yana qimmatbaho asablaringiz buzildi?
— Uyga qaytganimdan beri qachon koʻrishamiz deydi. Kecha ham koʻrishaylik dedi, shom mahal akam mashinamni minib ketib qoldida dedi. Hoʻp dedim. Mana endi sal avval qoʻngʻiroq qilib "Oʻzimiz koʻrishmaymizmi" deydi. Asabim buzilib "Kelmasangiz men boraymi oldingizga koʻrishish uchun" dedim.
— Ha, kel dedilarmi?
Niso gapiga qoʻshib kulayotgan stikerlarni joʻnatdi.
— Yoʻoʻoʻoʻq, men borishim kerak dedi.
Ensasini qotirgan stik joʻnatib, keyingi gapimni yozdim. — Nimaga mendan soʻrayapsiz desam u-bu deb makillashdan nariga oʻtmadi ahmoq akang.
— Qanday qilib xayollariga bunaqa fikrlar kelgan ekan-ey.
Niso qotib-qotib kuldi. Asabimni buzgan Shohjahonni xumordan chiqquncha yomonladim. Ichimda kuyov boʻlmishning qilmishlari tufayli yigʻilib qolgan gʻazabni barini yozib joʻnatdim. Ichim boʻshagach oyim bilan boʻlgan hangomani parvardachamga aytib berdim.