Bunday yashab boʻlmasligini yaxshi bilardim. Faqat siqiladigan qoʻshiq eshitib, yigʻlab yotganim bilan hech narsani oʻzgartirolmasligimni yaxshi anglardim. Anglab turardim-u, baribir shunday qilaverardim. Oʻzimga oʻxshab majburan turmushga chiqqanlar haqidagi videolarga layk bosib, yurakni ezadigan qoʻshiqlarga yigʻlab, Asiye bilan Dorukka achinib oʻtirishdan boshqasiga yaramay qolgandim. Boshqa nima ham qilay? Qoʻlimdan nima ham keladi? Hamma yoʻlim berk, har qaysining oʻz toʻsigʻi bor. Ortga qaytishga ham, oldinga yurishga ham majolim, xohishim, imkonim yoʻq! Yoʻq! Menda hech qaysi biri yoʻq. Na tanlash imkonim bor, na oʻz ixtiyorim oʻzimda! Men bir qoʻzichoqman. Tugʻilib, sal katta boʻlganimdan sotishdi meni. Qassobga pullashdi. Qarindoshimiz deya ixtiyorim tutqazilgan bu qoʻllar menga begona. Qalbimga begona! Qalbda boʻlmagan insonni qalbingda boshqa biri boʻla turib qanday qilib qabul qilishing mumkin? Bittasini seva turib boshqasiga xotin boʻlib boʻlarkanmi hech zamon? Uning sevgisini, muhabbatini qabul qilib boʻladimi boshqasinikini qabul qilib boʻlgan boʻlsang? Qalb tubsiz chuqurlik emasku, nimani solsang sigʻib ketadigan, uning chegarasi bor, sigʻimi bor. Har bir inson uchun atalgan oʻrni bor. Men Javohirning oʻrniga Shoxjahonni kiritib qoʻyolmayman. Qoʻlimdan kelmaydi bu. Uddalolmayman. Xohlamayman buni...