U ham o'shanday uxlab yotsa bo'lardi. O'ziga-da shu tinchroq edi. Axir ertalab turib, pechkaning qornini to'yg'izarlik o'tin yig'masa, uydagilardan dashnom, qilmishidan pushaymon, qishdan esa sovuqni yeydi. Biroq har kech shu holat. O'zi rozi bo'lmagancha, neytral kayfiyatda yashaydi u. Qanchalik og'ir gaplarni qalbida saqlaydiki, kimgadir aytmoqchi bo'lsa, og'zidan chiqishi bilan yerga yopishib, manzilga yetib bormaydi. Keyin yer ham ko'mir to'kilgandek qorayib qoladi. Uniyam tozalsh kerak bo'ladi. Nima bo'lganda ham, kuchli bo'lish yoki uxlash kerak edi. U yarim tungacha chiday oldi. Keyin kuni bo'yi toliqqan mushaklar qo'yarga qo'ymadi. Uyquga ketdi. Xona issiq va burqsiq. Xuddi uning orzulari o'tinga aylanib, chala yonayotgandek. Hechqisi yo'q, kimdur ertaroq tursa, qaytadan o't qalab yuborar:) Shunda yaxshi bo'lib ketadi.