Yaqinda qizlarni xonasiga bir jihoz qarayotgandik, arzonroq olish edi rejamda. Lekin uydagilar yaxshisini olaveraylik, yillab ishlatadi deyishdi va aytgan yaxshilarini olishdi.

Boya o'ylab qoldim, bu yaxshi mebel necha yil xizmat qilarkan qizlarimga ?
Mehmon bo'lib tug'ilgan bu uylarida, yana qancha biz bilan birga yashashar ekan ?
Yana necha yil nonushtaga uyg'otib, tungi uyquga yotkizar ekanman ?
Yana necha yil biz ularga mas'ul bo'larkanmiz ?
Asl uyiga ketganidan keyin, bu jihozlar ularga kerak bo'ladimi o'zi ?

Bu besh kunlik dunyoda hammamiz mehmonmiz, ammo qizlar ota-onasiyu, xonasiga ham mehmon.
Shularni o'ylab turib, qizlik vaqtimdagi xonamni o'zgarib ketgani, ichida birorta jihozim qolmagani, bugun u xonada mendan biror iz, xotira qolmagani keldi aqlimga. Qizlarim asl uyiga ketsa ham, bu jihozlarni yeri o'zgarmaydi, har qachon bizni yo'qlab kelsalar ko'zlari quvnaydi, mening xonam, mening jihozlarim, mening uyim deb farzandlariga tanishtiradi, deb niyat qilib qo'ydim.

Albatta qadr-qimmat dunyo matohi bilan o'lchanmaydi. Ota-onamni bizga bergan ma'naviy meroslari, bugungacha bizga hamroq bo'lib kelayotgan tarbiyalari, o'gitlari bebaho. Lekin farzandlarim katta bo'lib, bizning uyda ham o'zlarining burchagi bo'lishini o'ylab, ichim yorishdi.
Yillar o'tib otamnikiga, onamnikiga, ukamnikiga emas, o'zimning uyimga ketyapman deb kelsin bag'rimizga, huddi hozirgidek.

Ummu Zaynab