Tasavvur qiling, farzandingiz maktabdan keldi, yoningizga o'tirdi. Siz esa, uydagi o'rindiqni, televizorni, telefonni, yoki telefon ichidagi instagramni, youtubeni, boring ana telegramni ko'rsatib shunday deyapsiz: qara bolam, bu matohlar sendan qiymatliroq, ular men uchun sendan ko'ra qadrliroq, ularsiz nafas ololmayman, bir daqiqa ham ulardan ajralolmayman, ular mening hayotim mazmunlari.
Sen esa ulardan keyingi o'rindasan, sen menga ulardan qadrliroq emassan.

Tasavvuringizga sig'dirolmadingiz-a ?!
Qaysi ona bunday qiladi, tavba qildim, Alloh bunday onalarga insof, tavfiq bersin deb, duo ham qilib qo'ydingiz ichingizda.

Lekin bu onalar, tasavvurga sig'dirolmaydigan darajada uzoqda emas aslida.
Ular bizning yonimizda, atrofimizda, ichimizda.
Ular siz, ular biz, ular men balkida. Bu so'zlarni albatta til bilan aytish shart emas, amallarda ko'rsatish ham mumkin.

Farzandimiz yonida telefon o'ynab o'tirishimiz, serial tomosha qilishimiz, gapirganida shunchaki quloq osib, ko'zimiz boshqa ishda bo'lishi, bolaga yuqoridagi xabarlarni beradi:

SEN MEN UCHUN MUHIM EMASSAN !

Ummu Zaynab