Yevropada bir hafta yoxud “reflection”
Joy eng muhim narsa emasligiga yana bir marta ishonch hosil qildim. Oldin ham aytgandim, yana aytaman: o’zimizni qanday his qilishimiz joyga bog’liq emas, hammasi atrofimizda kimlar borligiga bog’liq. Eng zo’r shahar, muzey, restoran, ko’chalar bo’lgani bilan siz sevgan insonlar va do’stlar bo’lmasa fulfillment kamroq bo’larkan.
O’zbek tilini gaplashish sog’indim. Tan olaman ingliz tili ustozi bo’lsam ham ingliz tilida doimiy muloqot har doim ham menga yoqmaydi. (Ingliz tili kam kitob o’qishim sababi shu, o’qisam ham tugatishim qiyin) Toshkentda yurganimda kimdir tojikcha gapirsa, orqamda qanaqa ugirilsam, bu yerda kimdir o’zbekcha gapirsa shunaqa orqamga ugirilib qaraydigan bo’libman (hozircha lekin o’zbek topmadim lol)
Qanchalik “yevropeyskiy” muhit odami bo’lishga urinsam ham baribir oxir oqibat aslida dinning odami ekanligim tushundim. Odamlar mehribon, doim jilmayadi, compliment qiladi lekin baribir “muslim” vibega o’rganib qolibman. O’ylaganimchalik open-minded emas ekanman.
Qaror qabul qildim: shunchaki O’zbekistonda doimiy yashayman va shu daraja moliyaviy mustaqil bo’lishim kerakki, xohlagan paytim chetga chiqib qisqa muddat havo alishtirib kela oladigan. (19 yoshimdagi fikrlar bu, bir oydan keyin, balkim bir haftadan keyin o’zgarar, bilmayman)
Bir semestr emas, bir oyga keta olasizlar ekan xolos deganda qanchalik xafa bo’lgan bo’lsam, hozir bir oygina bo’lishimcha shunchalik xursandman, chunki 6 oy uydan, oilamdan, doim sushiga chaqirib bor dardini to’kib sochadigan dugonalarimdan, issiq choy olib kelib beradigan kursdoshimdan, kechasi 2-3 gacha uyqu bermay gaplashib chiqadigan xonadoshimdan uzoq yasholmasdim, menimcha.
Lekin o’sha gap. Feel every moment deydiku. Shu narsaga amal qilyapman doimgidek. Hafta oxirida Italydan rasmlar kutinglar. Nuqta.
Joy eng muhim narsa emasligiga yana bir marta ishonch hosil qildim. Oldin ham aytgandim, yana aytaman: o’zimizni qanday his qilishimiz joyga bog’liq emas, hammasi atrofimizda kimlar borligiga bog’liq. Eng zo’r shahar, muzey, restoran, ko’chalar bo’lgani bilan siz sevgan insonlar va do’stlar bo’lmasa fulfillment kamroq bo’larkan.
O’zbek tilini gaplashish sog’indim. Tan olaman ingliz tili ustozi bo’lsam ham ingliz tilida doimiy muloqot har doim ham menga yoqmaydi. (Ingliz tili kam kitob o’qishim sababi shu, o’qisam ham tugatishim qiyin) Toshkentda yurganimda kimdir tojikcha gapirsa, orqamda qanaqa ugirilsam, bu yerda kimdir o’zbekcha gapirsa shunaqa orqamga ugirilib qaraydigan bo’libman (hozircha lekin o’zbek topmadim lol)
Qanchalik “yevropeyskiy” muhit odami bo’lishga urinsam ham baribir oxir oqibat aslida dinning odami ekanligim tushundim. Odamlar mehribon, doim jilmayadi, compliment qiladi lekin baribir “muslim” vibega o’rganib qolibman. O’ylaganimchalik open-minded emas ekanman.
Qaror qabul qildim: shunchaki O’zbekistonda doimiy yashayman va shu daraja moliyaviy mustaqil bo’lishim kerakki, xohlagan paytim chetga chiqib qisqa muddat havo alishtirib kela oladigan. (19 yoshimdagi fikrlar bu, bir oydan keyin, balkim bir haftadan keyin o’zgarar, bilmayman)
Bir semestr emas, bir oyga keta olasizlar ekan xolos deganda qanchalik xafa bo’lgan bo’lsam, hozir bir oygina bo’lishimcha shunchalik xursandman, chunki 6 oy uydan, oilamdan, doim sushiga chaqirib bor dardini to’kib sochadigan dugonalarimdan, issiq choy olib kelib beradigan kursdoshimdan, kechasi 2-3 gacha uyqu bermay gaplashib chiqadigan xonadoshimdan uzoq yasholmasdim, menimcha.
Lekin o’sha gap. Feel every moment deydiku. Shu narsaga amal qilyapman doimgidek. Hafta oxirida Italydan rasmlar kutinglar. Nuqta.