#InnerJourney
Keyingi tushunib yetayotgan darslarimdan biri:
Rivojlanishdagi eng katta devor va toʻsiq – EGO (kibr).
Bir ishni qilaman, yaxshi koʻrinadi, hatto azimati ham boʻladi. Keyin kimdandir yashirmay, “Bu kibr emas-ku”, deb aytib beraman. Ertasi kuniyoq bardavomlik va baraka ketadi.
“Kimda zarracha kibr boʻlsa ham, Jannatga kirmaydi” degan xabarni qalbimizda qanday his bilan qabul qilamiz? “Ha, kibr qilmayapmanku” deb qoʻyamiz-da…
Aslida kibr qiluvchi, koʻp hollarda, oʻzi kibrda ekanini biladi. Lekin buni tark qilish uchun yetarli sabab topolmagani bois, bu illatdan qutula olmaydi. Chunki odamlarning eʼtibori, ulardan ajralib turish — daladagi baland lola yoki qizgʻaldoq kabi koʻzga tashlanish — nafsga juda yoqadi.
“Kibr qilmayapman,” deganimizda — kibr qilayotgan boʻlamiz.
“Ixlos qilayapman,” deganimizda — ixlos qilmayotgan boʻlamiz.
“Ilm olayapman,” deganimizda — aslida oʻzimizga qarshi hujjat toʻplab yurgan boʻlamiz.
Kibrdan ham ogʻirroq dard bor — UJUB
Hasanxoʻja ustozimni “Kibrni doʻsting sezishi va aytib berishi mumkin, lekin ujubni na oʻzing va na atrofdagilar payqashadi,” deb aytganlari esimda. Ustozlar aynan shu bois ham kerak.
Kibrni doʻst koʻrishi mumkin. Men haqiqiy yaqin doʻstlarimni “kibrimni yuzimga ochiq aytganlar” deb bilaman. Chunki ular mening Jannatga kirishimni istab, rostdan ham qaygʻuradiganlardir.
Doʻstlarimdan yagona iltimosim shuki:
- Qayerda boʻlmay, menda zarracha kibr alomatini koʻrsangiz — meni tarsaki bilan boʻlsa ham hushyor qiladigan yoʻlni tutishingizni so'rayman!
Keyingi tushunib yetayotgan darslarimdan biri:
Rivojlanishdagi eng katta devor va toʻsiq – EGO (kibr).
Bir ishni qilaman, yaxshi koʻrinadi, hatto azimati ham boʻladi. Keyin kimdandir yashirmay, “Bu kibr emas-ku”, deb aytib beraman. Ertasi kuniyoq bardavomlik va baraka ketadi.
“Kimda zarracha kibr boʻlsa ham, Jannatga kirmaydi” degan xabarni qalbimizda qanday his bilan qabul qilamiz? “Ha, kibr qilmayapmanku” deb qoʻyamiz-da…
Aslida kibr qiluvchi, koʻp hollarda, oʻzi kibrda ekanini biladi. Lekin buni tark qilish uchun yetarli sabab topolmagani bois, bu illatdan qutula olmaydi. Chunki odamlarning eʼtibori, ulardan ajralib turish — daladagi baland lola yoki qizgʻaldoq kabi koʻzga tashlanish — nafsga juda yoqadi.
“Kibr qilmayapman,” deganimizda — kibr qilayotgan boʻlamiz.
“Ixlos qilayapman,” deganimizda — ixlos qilmayotgan boʻlamiz.
“Ilm olayapman,” deganimizda — aslida oʻzimizga qarshi hujjat toʻplab yurgan boʻlamiz.
Kibrdan ham ogʻirroq dard bor — UJUB
Hasanxoʻja ustozimni “Kibrni doʻsting sezishi va aytib berishi mumkin, lekin ujubni na oʻzing va na atrofdagilar payqashadi,” deb aytganlari esimda. Ustozlar aynan shu bois ham kerak.
Kibrni doʻst koʻrishi mumkin. Men haqiqiy yaqin doʻstlarimni “kibrimni yuzimga ochiq aytganlar” deb bilaman. Chunki ular mening Jannatga kirishimni istab, rostdan ham qaygʻuradiganlardir.
Doʻstlarimdan yagona iltimosim shuki:
- Qayerda boʻlmay, menda zarracha kibr alomatini koʻrsangiz — meni tarsaki bilan boʻlsa ham hushyor qiladigan yoʻlni tutishingizni so'rayman!