Tungi sokinlik odamni o‘ziga tortadigan qandaydir g‘ayritabiiy kuchga ega. Kun davomida bizni chalg‘itadigan shovqinlar, tashvishlar va tashqi hayot chetga suriladi, atrof jimjit bo‘lib qoladi. Aynan shu paytda miyamizda eng chuqur xayollar paydo bo‘la boshlaydi. O‘tmishdan chiqib kelgan eskirgan xotiralar, afsuslar, aytilmagan so‘zlar, noto‘g‘ri qadamlar – bularning bari kechasi biz bilan suhbatlashadi.
Odam o‘z hayoti haqida eng ko‘p o‘ylaydigan vaqt – bu tun. Kun davomida chetga surib qo‘yilgan his-tuyg‘ular birdan yuzaga chiqadi. Biz boshimizni yostiqqa qo‘yganimizda, miyamiz bizdan qochib qutula olmaydigan haqiqatlarni oldimizga tashlaydi. “Agar u paytda boshqacha harakat qilganimda-chi?” “Qaysidir yo‘lim noto‘g‘rimi?” “Mendan keyin nima qoladi?”
Qiziq, nega kun davomida bu savollarni uncha sezmaymiz? Balki yorug‘lik va harakat bandligi bizni chalg‘itib, haqiqiy o‘zimiz bilan yuzlashishdan saqlaydi. Tunda esa barcha niqoblar tushadi, barcha chalg‘ituvchi omillar yo‘qoladi. Qolgan narsa – biz va bizning o‘zligimiz.
Ba’zida kechasi kelgan xayollar ertalab hech qanday ahamiyatga ega emasdek tuyuladi. “Ahmoqona bo‘libdi, buncha jiddiy o‘ylashning nima keragi bor edi?” deymiz o‘zimizga. Ammo ba’zan, tunda kelgan fikrlar butun hayotimizni o‘zgartirishi mumkin. Balki, insonning o‘zi bilan to‘g‘ri suhbatlashadigan vaqti aynan shu – tun.
Siz-chi, kechalari sizni tinch qo‘ymaydigan o‘ylar bormi? Balki ular shunchaki o‘tkinchi xayollardir, yoki balki ular sizga nimanidir aytmoqchidir?
Odam o‘z hayoti haqida eng ko‘p o‘ylaydigan vaqt – bu tun. Kun davomida chetga surib qo‘yilgan his-tuyg‘ular birdan yuzaga chiqadi. Biz boshimizni yostiqqa qo‘yganimizda, miyamiz bizdan qochib qutula olmaydigan haqiqatlarni oldimizga tashlaydi. “Agar u paytda boshqacha harakat qilganimda-chi?” “Qaysidir yo‘lim noto‘g‘rimi?” “Mendan keyin nima qoladi?”
Qiziq, nega kun davomida bu savollarni uncha sezmaymiz? Balki yorug‘lik va harakat bandligi bizni chalg‘itib, haqiqiy o‘zimiz bilan yuzlashishdan saqlaydi. Tunda esa barcha niqoblar tushadi, barcha chalg‘ituvchi omillar yo‘qoladi. Qolgan narsa – biz va bizning o‘zligimiz.
Ba’zida kechasi kelgan xayollar ertalab hech qanday ahamiyatga ega emasdek tuyuladi. “Ahmoqona bo‘libdi, buncha jiddiy o‘ylashning nima keragi bor edi?” deymiz o‘zimizga. Ammo ba’zan, tunda kelgan fikrlar butun hayotimizni o‘zgartirishi mumkin. Balki, insonning o‘zi bilan to‘g‘ri suhbatlashadigan vaqti aynan shu – tun.
Siz-chi, kechalari sizni tinch qo‘ymaydigan o‘ylar bormi? Balki ular shunchaki o‘tkinchi xayollardir, yoki balki ular sizga nimanidir aytmoqchidir?