📝ЧИНОРГА ОСИЛГАН ЖАСАД....
Янганинг қора қилмиши ёҳуд чинорга осилган жасад...
Ҳаёт нима ўзи?
Ҳаёт тўхтатиб қололмайдиган ва ҳеч бир инсон тўймайдиган омонатдур. Истаймизми йўқми, хар куни хар биримизни умр дафтари йиртилип аста аста поёнига етиб боради...
Ҳаммаҳам бу ширин жонини қадрига етябдими? Ўз жонизга қаст қилип бу дунё ташвишларидан осонгина қутилдиз. Ҳўш у дунёдачи? Кечирилмас энг катта гугоҳлардан бири, бу ўз жонига қаст қилишдир. Қуръонда хам ёзилган ўз жонларига қаст қилганларга дўзах муқаррар деп. Чунки жон бу оллохни бизга берган омонатидур. Оллохни омонатига хиёнат қилгани хеч кимни хаққи йўқ. Ҳозирда урфга кириб келаётган ёшларимиз ўртасида ўз хаёти билан ўйнашиш жуда кўп учрамоқда. Бир муаммога дуч келдими бўлди. Булар қандай муаммо, севгани ташаб кетса, ота онаси сал қаттиқ гапирса бўлди. Дори, уксус, ичади ёки ўзини осади. Билмайдики ортида у дунё ҳам борлигини...
- Акмалажон кейни ҳафта гапга бораман, шунга битта кўйлак олиб беринг!
- Ҳуснида яқинда кўйлак олдингу!
- У бошқа!
- Ҳуснида ҳозир тежакорроқ бўлишимиз лозим, ҳали Фаррухни кантирактини тўлашимиз керак?
- Нуқул шу укам, синглим деяверасиз-ааа?
- Овозини очир улар мани жигарларим!
- Манчи? Ман хотинизман-ку?
- Бўлди қил шундоғам пулни орқа кетига қарамай ишлатябсан!
- Бўлди қилмайман. Нега улар текинига тайёр бўлиб ўтиради?
- Минғирлама, ўзи шундоғам қўлингни совуғ сувга урмайсан. Ҳамма ишни синглим қилади билмайди деб ўйлайсанми?
- Манам қиламан!
- Нима қойиллатдинг, ўзи асли сан текихўрсан?
- Нима миннат қилябсизми?
- Йўқ, шунчаки жойи келганда айтиб қўйябман!
- Ҳўп укайзчи?
- Фаррух билан ишинг бўлмасин у ўқиши керак ундан умидларим катта!
- Яна қанча ўқийди, унгача биз итти кейинги оёғи бўлиб юраверамизми?
- Ҳой аҳмоқ ҳудога шукур қил еганинг олдинда, емаганинг кетингда! -деди...
Бу хотинининг жанжали ниҳоят Акмални қуюшқондан чиқарди. Ҳуснидани битта гапдан қолмаслиги, айбларини тан олмаслиги, ўз билганида тўғрими но тўғрими ҳақман деб туриб олиш. Ҳаммасиданҳам синглиси ва укасини назарга илмаслиги. Ҳамма ҳаммаси Акмални қўл кўтаришга мажбур қилди. Амали бир тарсаки урди. Ҳуснида аю ҳаннос солганча онасиникига кетворди. Ҳар сафар Акмал хотинисиз туролмаслиги учун икки кун ўтиб хотинини олиб келарди. Аммо бу сафар укаси ва синглисини ҳар қадамидан айиб қиришга урунаётгани учун хотинини кечира олмади...
Акмал ота онасидан кейин, укаси ва синглисини ўқитиб ўз ўрниларини топиши учун тиним билмай ишлади. Ишлаган кам бўлмас экан, мана ҳарикатлари зое кетмади. Укалари ақилли хушли бўлиб ўсдилар, синглиси лецейга, укаси шифокор бўламан деб АДМИ га ўқишга кирди. Бу орада ўзиҳам уйланди. Севиб севилиб турмуш қуришганди. Аммо хотини ўзига муносиб бўлиб чиқмади. Ҳуддики укаларига янга эмас ўгай онадай муносабатда бўларди. Мана шу жанжал бохона ақли кирар деган ўйда хотинини олиб келмади...
Ўзи кетар ёр-ёр, ўзи келар ёр-ёр...
Нақт бир ярим ой деганда қайнонаси хотинини олиб келиб яраштириб кетди. Энди хотини бироз ўзгарган, ширсўз хечким билан иши бўлмасди...
Ҳуснида ҳам ўз режалари билан келган экан. Акмал кеч билди хотини бир шайтон эканлигини.
Ўша куни шум хабарни эшитганида уйига зўрға келиб олди. Ховлида 20 дан ошиқ одам бор, уй ичида фақат синглиси дод солиб йиғларди. Уйга кирганида хона кўнгилни бейҳур қиладиган жасадни ҳиди тутиб кетган. Устига оқ мато ёпилган. Синглиси Умрия Фаррухни жасадини қучоқлаб ъъакажонъъ деб йиғлар. Бир лаҳзага ўзини билмай қолди. Бей эҳтиёр бўйнига пичоқ тортилган ҳўкиздан ўкириб юборди. Ўз ҳайқириғидан ўз-ўзини ҳушига келтирди. Синглиси Умрияни қўлидан тортиб қаттиқ қучоқлаб далда беришга урунди. Синглисини ташқарига чиқариб юборгач жасадни юзни очди. Ҳақиқатдан уакаси Фаррух дахшатли аҳволда. Бўйнига тушган арқон шу қадар қаттиқ сиқилган-ки. Бўйнида бармоқ киргудай из қолдирган. Бўйниҳам чўзилиб кетган, арқон қаттиқ сиқганидан кўзлари бўртиб чиқиб қолган.
Янганинг қора қилмиши ёҳуд чинорга осилган жасад...
Ҳаёт нима ўзи?
Ҳаёт тўхтатиб қололмайдиган ва ҳеч бир инсон тўймайдиган омонатдур. Истаймизми йўқми, хар куни хар биримизни умр дафтари йиртилип аста аста поёнига етиб боради...
Ҳаммаҳам бу ширин жонини қадрига етябдими? Ўз жонизга қаст қилип бу дунё ташвишларидан осонгина қутилдиз. Ҳўш у дунёдачи? Кечирилмас энг катта гугоҳлардан бири, бу ўз жонига қаст қилишдир. Қуръонда хам ёзилган ўз жонларига қаст қилганларга дўзах муқаррар деп. Чунки жон бу оллохни бизга берган омонатидур. Оллохни омонатига хиёнат қилгани хеч кимни хаққи йўқ. Ҳозирда урфга кириб келаётган ёшларимиз ўртасида ўз хаёти билан ўйнашиш жуда кўп учрамоқда. Бир муаммога дуч келдими бўлди. Булар қандай муаммо, севгани ташаб кетса, ота онаси сал қаттиқ гапирса бўлди. Дори, уксус, ичади ёки ўзини осади. Билмайдики ортида у дунё ҳам борлигини...
- Акмалажон кейни ҳафта гапга бораман, шунга битта кўйлак олиб беринг!
- Ҳуснида яқинда кўйлак олдингу!
- У бошқа!
- Ҳуснида ҳозир тежакорроқ бўлишимиз лозим, ҳали Фаррухни кантирактини тўлашимиз керак?
- Нуқул шу укам, синглим деяверасиз-ааа?
- Овозини очир улар мани жигарларим!
- Манчи? Ман хотинизман-ку?
- Бўлди қил шундоғам пулни орқа кетига қарамай ишлатябсан!
- Бўлди қилмайман. Нега улар текинига тайёр бўлиб ўтиради?
- Минғирлама, ўзи шундоғам қўлингни совуғ сувга урмайсан. Ҳамма ишни синглим қилади билмайди деб ўйлайсанми?
- Манам қиламан!
- Нима қойиллатдинг, ўзи асли сан текихўрсан?
- Нима миннат қилябсизми?
- Йўқ, шунчаки жойи келганда айтиб қўйябман!
- Ҳўп укайзчи?
- Фаррух билан ишинг бўлмасин у ўқиши керак ундан умидларим катта!
- Яна қанча ўқийди, унгача биз итти кейинги оёғи бўлиб юраверамизми?
- Ҳой аҳмоқ ҳудога шукур қил еганинг олдинда, емаганинг кетингда! -деди...
Бу хотинининг жанжали ниҳоят Акмални қуюшқондан чиқарди. Ҳуснидани битта гапдан қолмаслиги, айбларини тан олмаслиги, ўз билганида тўғрими но тўғрими ҳақман деб туриб олиш. Ҳаммасиданҳам синглиси ва укасини назарга илмаслиги. Ҳамма ҳаммаси Акмални қўл кўтаришга мажбур қилди. Амали бир тарсаки урди. Ҳуснида аю ҳаннос солганча онасиникига кетворди. Ҳар сафар Акмал хотинисиз туролмаслиги учун икки кун ўтиб хотинини олиб келарди. Аммо бу сафар укаси ва синглисини ҳар қадамидан айиб қиришга урунаётгани учун хотинини кечира олмади...
Акмал ота онасидан кейин, укаси ва синглисини ўқитиб ўз ўрниларини топиши учун тиним билмай ишлади. Ишлаган кам бўлмас экан, мана ҳарикатлари зое кетмади. Укалари ақилли хушли бўлиб ўсдилар, синглиси лецейга, укаси шифокор бўламан деб АДМИ га ўқишга кирди. Бу орада ўзиҳам уйланди. Севиб севилиб турмуш қуришганди. Аммо хотини ўзига муносиб бўлиб чиқмади. Ҳуддики укаларига янга эмас ўгай онадай муносабатда бўларди. Мана шу жанжал бохона ақли кирар деган ўйда хотинини олиб келмади...
Ўзи кетар ёр-ёр, ўзи келар ёр-ёр...
Нақт бир ярим ой деганда қайнонаси хотинини олиб келиб яраштириб кетди. Энди хотини бироз ўзгарган, ширсўз хечким билан иши бўлмасди...
Ҳуснида ҳам ўз режалари билан келган экан. Акмал кеч билди хотини бир шайтон эканлигини.
Ўша куни шум хабарни эшитганида уйига зўрға келиб олди. Ховлида 20 дан ошиқ одам бор, уй ичида фақат синглиси дод солиб йиғларди. Уйга кирганида хона кўнгилни бейҳур қиладиган жасадни ҳиди тутиб кетган. Устига оқ мато ёпилган. Синглиси Умрия Фаррухни жасадини қучоқлаб ъъакажонъъ деб йиғлар. Бир лаҳзага ўзини билмай қолди. Бей эҳтиёр бўйнига пичоқ тортилган ҳўкиздан ўкириб юборди. Ўз ҳайқириғидан ўз-ўзини ҳушига келтирди. Синглиси Умрияни қўлидан тортиб қаттиқ қучоқлаб далда беришга урунди. Синглисини ташқарига чиқариб юборгач жасадни юзни очди. Ҳақиқатдан уакаси Фаррух дахшатли аҳволда. Бўйнига тушган арқон шу қадар қаттиқ сиқилган-ки. Бўйнида бармоқ киргудай из қолдирган. Бўйниҳам чўзилиб кетган, арқон қаттиқ сиқганидан кўзлари бўртиб чиқиб қолган.