#ОЖИЗА
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
19-қисм
Шахбоз чуқур нафас олди. У Робиянинг ҳис-туйғуларини тушунарди, лекин бу қизнинг ўзини қийнашига йўл қўйгиси келмасди.
— Робия, мен сени ёлғиз қолдиролмайман. Сен Ҳакимнинг ўлими билан боғлиқ хотираларни унутолмаяпсан. Бу воқеани ўзгартира олмайсан. Сен ўзингни йўқотиб қўймаслигинг керак.
Робия секин бошини эгиб, овози паст чиқди:
— Лекин унинг ўлими олдидан қандай аҳволда эканини кўрдим. Кўзимни юмганимда ҳам унинг оёқлари осилиб қолгани, Башир ака уни ерга олиб қўйганлари, очиқ қолган кўзлари кетмаяпти.
Шахбоз Робиянинг кўзларига тикилди.
— Робия, сен ўзингни қийнайверма. Мен сенга ҳеч ким зарар етказмайдиган жойга олиб чиқаман. Мени квартирамга кўчиб ўт. Бир оз тинчликка эришасан. Бу жой сени эзиб ташлаяпти.
Робия бир муддат сукут сақлади. У Шахбознинг гапларида мантиқ борлигини биларди, лекин ётоқхонани тарк этиш ўзини мағлубиятга учрагандек ҳис қилдирарди.
— Шахбоз... биламан, тўғри айтаяпсиз, лекин... мен ўзимни қочиб кетгандек ҳис қиламан.
Шахбоз унинг елкасидан ушлаб, мулойимлик билан жилмайди:
— Бу қочиш эмас, бу тикланиш. Ўзингни авайлаш, Робия. Сени севаман, ва бу ҳолатингни кўриб, жим қараб туролмайман. Ўзингни қийнашингга йўл қўймайман.
Робия Шахбознинг кўзларига қаради. У ўз ҳис-туйғулари ва воқеа ўртасида чалғиб қолганди. Шахбознинг сўзлари унга тасалли бўлиши билан бирга, янги масъулият юклагандек эди. У чуқур нафас олиб, бошини секин қимирлатди:
— Яхши, Шахбоз. Мен бир муддат сиз билан бўламан. Балки бу азоблардан халос бўлишимга ёрдам берар.
Шахбознинг юзида мамнуният акс этди. У Робияни бағрига маҳкам босди:
— Қабул қилган қарорингдан пушаймон бўлмайсан, Робиш. Ҳаммаси яхши бўлади, кўрасан.
Энди улар иккаласи ҳам Ҳакимнинг ўлимидан келган оғирликни енгиб ўтишга ҳаракат қилишарди. Лекин ҳаёт ҳали кўплаб синовларни тайёрлаб қўйганди...
Давоми бор...
https://t.me/shamsinurijodi
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
19-қисм
Шахбоз чуқур нафас олди. У Робиянинг ҳис-туйғуларини тушунарди, лекин бу қизнинг ўзини қийнашига йўл қўйгиси келмасди.
— Робия, мен сени ёлғиз қолдиролмайман. Сен Ҳакимнинг ўлими билан боғлиқ хотираларни унутолмаяпсан. Бу воқеани ўзгартира олмайсан. Сен ўзингни йўқотиб қўймаслигинг керак.
Робия секин бошини эгиб, овози паст чиқди:
— Лекин унинг ўлими олдидан қандай аҳволда эканини кўрдим. Кўзимни юмганимда ҳам унинг оёқлари осилиб қолгани, Башир ака уни ерга олиб қўйганлари, очиқ қолган кўзлари кетмаяпти.
Шахбоз Робиянинг кўзларига тикилди.
— Робия, сен ўзингни қийнайверма. Мен сенга ҳеч ким зарар етказмайдиган жойга олиб чиқаман. Мени квартирамга кўчиб ўт. Бир оз тинчликка эришасан. Бу жой сени эзиб ташлаяпти.
Робия бир муддат сукут сақлади. У Шахбознинг гапларида мантиқ борлигини биларди, лекин ётоқхонани тарк этиш ўзини мағлубиятга учрагандек ҳис қилдирарди.
— Шахбоз... биламан, тўғри айтаяпсиз, лекин... мен ўзимни қочиб кетгандек ҳис қиламан.
Шахбоз унинг елкасидан ушлаб, мулойимлик билан жилмайди:
— Бу қочиш эмас, бу тикланиш. Ўзингни авайлаш, Робия. Сени севаман, ва бу ҳолатингни кўриб, жим қараб туролмайман. Ўзингни қийнашингга йўл қўймайман.
Робия Шахбознинг кўзларига қаради. У ўз ҳис-туйғулари ва воқеа ўртасида чалғиб қолганди. Шахбознинг сўзлари унга тасалли бўлиши билан бирга, янги масъулият юклагандек эди. У чуқур нафас олиб, бошини секин қимирлатди:
— Яхши, Шахбоз. Мен бир муддат сиз билан бўламан. Балки бу азоблардан халос бўлишимга ёрдам берар.
Шахбознинг юзида мамнуният акс этди. У Робияни бағрига маҳкам босди:
— Қабул қилган қарорингдан пушаймон бўлмайсан, Робиш. Ҳаммаси яхши бўлади, кўрасан.
Энди улар иккаласи ҳам Ҳакимнинг ўлимидан келган оғирликни енгиб ўтишга ҳаракат қилишарди. Лекин ҳаёт ҳали кўплаб синовларни тайёрлаб қўйганди...
Давоми бор...
https://t.me/shamsinurijodi