Ulkan Hajmdagi Ultrabinafsha Lampali Qurol keng hududni yoritib borar nuri tik tushgudek boʻlsa, Yaksartning omon qolmasligi ayon edi.
Bu paytda Yaksart mayda kaltakesaklarday yoriqlar orasidan sudralib, suv tomonga harakatlana boshladi. Afsuski, uning avvalgi tezligidan hech qanday asar qolmagandi. Oddiy ilon singari besh-sakkiz kilometr soat tezlikda harakat qilardi. KamAZ-6350 harbiy yuk mashinasining maksimal tezligi yuz kilometr soat bo‘lib, hozirgi sharoitda ustidagi yuki bilan yetmish besh kilometr soat tezlikka chiqishga qodir edi.
Tong shafaqi asta sarg‘ayib, yer yuzini yoritdi. Sakkiz daqiqa ichida quyosh chiqishi kerak edi va ular Yaksart deyarli imkoniyatdan mahrum deb o‘ylayotgan edilar. Ammo quyosh toʻliq chiqmasidanoq, oʻz shaklini yer yoriqlarida erkin harakat qilish uchun chuvalchanga o‘zgartirgan Yaksart bir sapchib Doniyorga hujum qildi. Doniyor uni ko‘rishga ulgurmay qoldi — shilliq oʻzgacha, tez va sovuq harakat bilan boldiriga yopishib oldi. Bir soniyaning ichida Yaksartning ingichka shilliq massasi teri ostidan o‘q singari o‘tib, suyakdan o‘tib ketdi. Doniyorning oyoqlari titrab, tanasi qaltiradi, u dahshatli og‘riqdan dodlab, qo‘lidagi qurolini yerga tushirib yubordi.
Og‘riq uning boldiridan yuqoriga ko‘tarilib, quymuch atrofida yiringlashga o‘xshash hissiyot qoldirdi. Yaksartning tiniq, shilliq massasi Doniyorning ichaklari orasidan o‘ralib, ichki a'zolarini siqib, qorin sohasi tomon o‘z yo‘lini davom ettirdi. Yuzi oqarib, ko‘zlari dahshat ichida katta ochildi. U qattiq qichqirgancha yerga yiqildi, lekin og‘riq borgan sari oshib borardi. Har bir nafas olishi uni yangi azobga sudrab borayotganday edi, go‘yo ichida biror narsa chayqalib, ichaklarini orasida spiralga oʻxshash aylana hosil qilayotgan edi. Bechora yigit qo‘lidagi qurolini qayta ko‘tarishga ojiz edi. Askarlar yugurib kelganlarida, Doniyorning tanasidagi shilliq allaqachon uning qorniga joylashib olgan edi.
Barcha kutgan on keldi. Quyosh to‘liq nurlarini zamin uzra yoritdi, ulkan kuch bilan harakatlangan Yaksart chorasiz, yigitlardan birining tanasi ichida quyosh nuridan yashrinib turardi.
Palkovnik ehtiyotkorlik bilan Doniyorning oldiga kelib qornini ushladi.
- Sen, haromi, shu yerga yashirindingmi? - dedi palkovnik, ovozida gʻazab va anduh hukmron edi.
Doniyor o‘zini tutib, nafas olishda qiynalardi. Lablari titrab pichirlagancha tilga kirdi:
- U menga nimdir qilyapti, yordam beringlar - Doniyorning ovozi oʻzgarib borardi.
- Uni olishimiz kerak, kimda qanday fikr bor, - palkovnik qoʻl ostidagi ofitserlariga yuzlandi.
- Ilojsiz Oybek Odilovich, - Daler Davletov ham Doniyorning qornini ushladi, - Agar uni olmoqchi boʻlsak, urinib koʻrgan odamga oʻtish ehtimoli yuqori. Odam tanasining teri qatlami yupqa.
- Odam bolasi meni oʻldirmoqchi boʻlsang, qavmingdan boʻlgan bu yigit ham oʻladi, - Bu gaplar Doniyorning ogʻzidan chiqdi, ammo gapirgan u emasdi.
- Tushunmadim nahotki sen? Yaksart! - palkovnik va uning atrofidagi ofitserlar hayratdan koʻzlari qinidan chiqib ketay dedi.
- Yaksart? Meni har xil nom bilan chaqirishgan, qanday atashni esa faqatgina xojam hal qiladi, - uning soʻzlarida dagʻallik va chet elcha aksent bor edi.
- Xojam? - palkovnik savlatli yelkasini qoqdi, - Sen kimgadir xizmat qilasanmi?
- Palkovnik, oʻzimni tuta olmayapman, uni boshqara olmayapman, mabodo qaltis harakat qilsam, meni oʻldiring, - endigi ovoz va gaplar Doniyorga tegishli boʻlib, ichidagi Yaksartga qarshi kurashayotgan edi.
Yaksart ham oʻlar chog‘i bor kuchini to‘plab qarshilik ko‘rsatayotgandi:
- Mening bu olamdagi vazifam odamlarni yeb, ularni qurbon qilib, oʻz xojamni bu dunyoga chaqirish. Shuncha taomlarni yeb endigina gapira boshladim. Agar toʻliq kuchimni qaytarsam, yer yuzi biz kabilarga toʻladi va oxirida zulmat hukmron boʻladi.
- Dahshat, - palkovnikning eti junjikib bir qadam orqaga tisarildi. Soʻng nima qilamiz qabilida ofitserlarga qaradi.
Bu paytda Yaksart mayda kaltakesaklarday yoriqlar orasidan sudralib, suv tomonga harakatlana boshladi. Afsuski, uning avvalgi tezligidan hech qanday asar qolmagandi. Oddiy ilon singari besh-sakkiz kilometr soat tezlikda harakat qilardi. KamAZ-6350 harbiy yuk mashinasining maksimal tezligi yuz kilometr soat bo‘lib, hozirgi sharoitda ustidagi yuki bilan yetmish besh kilometr soat tezlikka chiqishga qodir edi.
Tong shafaqi asta sarg‘ayib, yer yuzini yoritdi. Sakkiz daqiqa ichida quyosh chiqishi kerak edi va ular Yaksart deyarli imkoniyatdan mahrum deb o‘ylayotgan edilar. Ammo quyosh toʻliq chiqmasidanoq, oʻz shaklini yer yoriqlarida erkin harakat qilish uchun chuvalchanga o‘zgartirgan Yaksart bir sapchib Doniyorga hujum qildi. Doniyor uni ko‘rishga ulgurmay qoldi — shilliq oʻzgacha, tez va sovuq harakat bilan boldiriga yopishib oldi. Bir soniyaning ichida Yaksartning ingichka shilliq massasi teri ostidan o‘q singari o‘tib, suyakdan o‘tib ketdi. Doniyorning oyoqlari titrab, tanasi qaltiradi, u dahshatli og‘riqdan dodlab, qo‘lidagi qurolini yerga tushirib yubordi.
Og‘riq uning boldiridan yuqoriga ko‘tarilib, quymuch atrofida yiringlashga o‘xshash hissiyot qoldirdi. Yaksartning tiniq, shilliq massasi Doniyorning ichaklari orasidan o‘ralib, ichki a'zolarini siqib, qorin sohasi tomon o‘z yo‘lini davom ettirdi. Yuzi oqarib, ko‘zlari dahshat ichida katta ochildi. U qattiq qichqirgancha yerga yiqildi, lekin og‘riq borgan sari oshib borardi. Har bir nafas olishi uni yangi azobga sudrab borayotganday edi, go‘yo ichida biror narsa chayqalib, ichaklarini orasida spiralga oʻxshash aylana hosil qilayotgan edi. Bechora yigit qo‘lidagi qurolini qayta ko‘tarishga ojiz edi. Askarlar yugurib kelganlarida, Doniyorning tanasidagi shilliq allaqachon uning qorniga joylashib olgan edi.
Barcha kutgan on keldi. Quyosh to‘liq nurlarini zamin uzra yoritdi, ulkan kuch bilan harakatlangan Yaksart chorasiz, yigitlardan birining tanasi ichida quyosh nuridan yashrinib turardi.
Palkovnik ehtiyotkorlik bilan Doniyorning oldiga kelib qornini ushladi.
- Sen, haromi, shu yerga yashirindingmi? - dedi palkovnik, ovozida gʻazab va anduh hukmron edi.
Doniyor o‘zini tutib, nafas olishda qiynalardi. Lablari titrab pichirlagancha tilga kirdi:
- U menga nimdir qilyapti, yordam beringlar - Doniyorning ovozi oʻzgarib borardi.
- Uni olishimiz kerak, kimda qanday fikr bor, - palkovnik qoʻl ostidagi ofitserlariga yuzlandi.
- Ilojsiz Oybek Odilovich, - Daler Davletov ham Doniyorning qornini ushladi, - Agar uni olmoqchi boʻlsak, urinib koʻrgan odamga oʻtish ehtimoli yuqori. Odam tanasining teri qatlami yupqa.
- Odam bolasi meni oʻldirmoqchi boʻlsang, qavmingdan boʻlgan bu yigit ham oʻladi, - Bu gaplar Doniyorning ogʻzidan chiqdi, ammo gapirgan u emasdi.
- Tushunmadim nahotki sen? Yaksart! - palkovnik va uning atrofidagi ofitserlar hayratdan koʻzlari qinidan chiqib ketay dedi.
- Yaksart? Meni har xil nom bilan chaqirishgan, qanday atashni esa faqatgina xojam hal qiladi, - uning soʻzlarida dagʻallik va chet elcha aksent bor edi.
- Xojam? - palkovnik savlatli yelkasini qoqdi, - Sen kimgadir xizmat qilasanmi?
- Palkovnik, oʻzimni tuta olmayapman, uni boshqara olmayapman, mabodo qaltis harakat qilsam, meni oʻldiring, - endigi ovoz va gaplar Doniyorga tegishli boʻlib, ichidagi Yaksartga qarshi kurashayotgan edi.
Yaksart ham oʻlar chog‘i bor kuchini to‘plab qarshilik ko‘rsatayotgandi:
- Mening bu olamdagi vazifam odamlarni yeb, ularni qurbon qilib, oʻz xojamni bu dunyoga chaqirish. Shuncha taomlarni yeb endigina gapira boshladim. Agar toʻliq kuchimni qaytarsam, yer yuzi biz kabilarga toʻladi va oxirida zulmat hukmron boʻladi.
- Dahshat, - palkovnikning eti junjikib bir qadam orqaga tisarildi. Soʻng nima qilamiz qabilida ofitserlarga qaradi.