“...туни билан компьютерга тикилиб чиқдим. Унда яратаётган нарсаларим ҳамма нарсани мукаммал қилишга ўрганиб қолган( аслида, мана шу ўрганиш билан хароб бўлаётган) табиатимга шунчалар роҳат берардики, бирор нима хато кетса, у ўша жойда тўхтар, камчиликни тўғриламагунимча кейинги босқичга ўтмасди. Қара, қанчалар адолатли, қанчалар завқ. Сен нимадир яратасан! Ва уни мукаммал яратасан. Ҳеч бир хатоликсиз. Кейинчалик уни ўзингга муҳтож бўлиб қолмаслиги учун ҳеч нимани кўздан қочирмайсан. Қайта-қайта сенга йўналавериши учун чалажон қилмайсан. Қилолмайсан. Унинг ишлаш тартиби бутун умрингни унга қурбон қилишдек аҳмоқликдан ҳеч қачон завқ олмайди. Табиийки, рамақижон руҳ ҳам мантиқсиз қурбонликларидан роҳат туймайди.
Бироқ. Эҳтимол, уларни бу ғирромликдан бошқа ҳеч бир нарса бу қадар бахтли қилолмасди”.