Avvalari ya'ni bolaligimda asfalt ko'chalarda yurish men uchun yaxshiroq edi. Oyoq kiyimim yomg'ir yog'ganda loy bo'lmsadi, tuproqlardan chang bo'lmsaligini hoxlardim.
Hozirgidek esimdan buvim bilan ketarkanmiz bir uyga o'zining devori bo'ylab ensizgina qilib sement qilingan, qolgan qismi tuproq, ariqcha va teraklar ekilgandi. Buvim shu yo'lni tuproqli yeridan yurardilar. Men esa sement qilingan qismidan. Buvimga oyoq kiyimingiz chang bo'ladi bu yoqdan yurmaysizmi desam buvim: — Bu yer qattiq, oyog'imga botadi. Men tuproqlardan yurib o'rganganman, o'zing yuraver buyerdan,—dedilar.
Shunda men tuproqdan ham sement qilingan yerdan ham yurib ko'rdim, lekin ikkovi ham bir xilku, hecham qattiqmasku deya yana o'sha yo'limda yurdim.
Lekin yoshim ulg'ayib borgach har doim o'sha uy oldidan yurganimda yoki asfalatdan yurganimda aynan shu voqeani eslardim.
Hozir esa haqiqatda asfalt qattiq, tuproq esa yumshoq ekan degan fikrga keldim. Bu asfaltli yerlar Mening ham oyog'imga bota boshladi.
Tuproqdan yaralganmiz baribir. Aslimiz o'zimizga botarmidi. Haqiqatda tuproq yumshoq.
Hozir negadir loy ko'chalarda yurgim keladi. Tabiiylikni ko'rgim keladi. Oddiy, sodda, hech nimasi bo'lmagan lekin qalbi iymonga to'lgan insonlar bilan birga o'tirgim keladi.