Yo vijdonan oʻqi, yo umuman oʻqima!
Baʼzan bu kasbni – oʻqituvchilikni tanlaganimga afsuslanaman. Oʻz fanimni, oʻz mutaxassisligimni yaxshi bilmaganimdan emas, ichim achiganidan, vijdonim har zamon qiynalganidan...
Odamlarda havas, yaxshi kunlarga umid uygʻotishga shu qadar bel bogʻlaganmanki, tunlari bilan ishlashim, hech kimning xayoliga kelmagan loyihalar ustida soatlab, kunlab bosh qotirishim, uyga bormay ota-onamdan gap eshitishim, oʻzim qanaqa holatda boʻlmay, bolalarga iliq, samimiy munosabatda boʻlishim, kechalari uxlash oʻrniga maʼlumot, material izlashim – hamma-hammasi bu ishtiyogʻim oldida koʻzimga koʻrinmaydi.
Bu shijotimni, shashtimni koʻrib, menga shunday «maslahat» berganlar talaygina boʻldi: «Oʻzingni bu qadar urintirma! Baribir, bilishmaydi!»
Yoʻq, quloq solmadim. Nonushta, tushlik qilmasam qilmadimki, darsni tashlab ketmadim. Menga hayrat bilan boqqan koʻzlar haqqi bunday qilmadim.
Pulini olyapsan, oʻtasan-da, – dersiz. Ammo men pul uchun harakat qilganimda koʻp narsa qilardim. Senga bildirilayotgan ishonch, qolganlarni yorugʻlikka yetaklash kabi hislar mol-dunyoga boʻlgan munosabatimni parchalab, yanchib tashlaydi.
Baʼzilar ustimizdan kulishadi ham. Nomi ulugʻ, surpasi quruq, – deb. Men bunaqa oddiy gaplarga, arzimas jumlarga parvo ham qilmayman. Maqsadim aniq, borar yoʻlim tayin.
Ammo bugun shu qadar ranjidimki... Yana hammasiga oʻzimni balogardon hisoblayman:
– Ularda ayb yoʻq.
– Hali bola-da.
– Men darsni oʻta olmayotgandirman.
– Qattiqqoʻl emasman-da.
– Nima qilsam boʻladi?
Oʻzimni shu yoʻsinda yeb bitiraman. Bu oʻzni koʻz-koʻz qilish uchun yozilgan soʻzlar emas. Bular kimgadir, kimlargadir yetib borishi kerak boʻlgan soʻzlar!
Bitta men bilan ish bitmaydi. Bitta oʻzimning kuchim yetmaydi bu nohaqliklarga. Bir oʻzim kurasha olmayman bu korrupsiyaxoʻr – haromxoʻrlarga.
Biz birlashmasak, ilm talabida boʻlmasak, yana mana shu gardish aylanaveradi, aylanaveradi. Koʻzboʻyamichilikdan voz kechib, haqiqiy ilm egalari boʻlmas ekanmiz, oʻzimizda insoniylik degan sharafni saqlab qolmas ekanmiz, yashashdan naf yoʻq.
Bunda bir kemiruvchi boʻlamiz xolos.
Koʻzingizni oching. «Men qila olmayman!», «Bu men uchun emas!», «Eplay olmasam-chi?!» – shu kabi safsatalar bilan ensamni qotirmang, iltimos!
Davomi bor...
© Behzod Sherzod oʻgʻli
@mutolaazavqii
Baʼzan bu kasbni – oʻqituvchilikni tanlaganimga afsuslanaman. Oʻz fanimni, oʻz mutaxassisligimni yaxshi bilmaganimdan emas, ichim achiganidan, vijdonim har zamon qiynalganidan...
Odamlarda havas, yaxshi kunlarga umid uygʻotishga shu qadar bel bogʻlaganmanki, tunlari bilan ishlashim, hech kimning xayoliga kelmagan loyihalar ustida soatlab, kunlab bosh qotirishim, uyga bormay ota-onamdan gap eshitishim, oʻzim qanaqa holatda boʻlmay, bolalarga iliq, samimiy munosabatda boʻlishim, kechalari uxlash oʻrniga maʼlumot, material izlashim – hamma-hammasi bu ishtiyogʻim oldida koʻzimga koʻrinmaydi.
Bu shijotimni, shashtimni koʻrib, menga shunday «maslahat» berganlar talaygina boʻldi: «Oʻzingni bu qadar urintirma! Baribir, bilishmaydi!»
Yoʻq, quloq solmadim. Nonushta, tushlik qilmasam qilmadimki, darsni tashlab ketmadim. Menga hayrat bilan boqqan koʻzlar haqqi bunday qilmadim.
Pulini olyapsan, oʻtasan-da, – dersiz. Ammo men pul uchun harakat qilganimda koʻp narsa qilardim. Senga bildirilayotgan ishonch, qolganlarni yorugʻlikka yetaklash kabi hislar mol-dunyoga boʻlgan munosabatimni parchalab, yanchib tashlaydi.
Baʼzilar ustimizdan kulishadi ham. Nomi ulugʻ, surpasi quruq, – deb. Men bunaqa oddiy gaplarga, arzimas jumlarga parvo ham qilmayman. Maqsadim aniq, borar yoʻlim tayin.
Ammo bugun shu qadar ranjidimki... Yana hammasiga oʻzimni balogardon hisoblayman:
– Ularda ayb yoʻq.
– Hali bola-da.
– Men darsni oʻta olmayotgandirman.
– Qattiqqoʻl emasman-da.
– Nima qilsam boʻladi?
Oʻzimni shu yoʻsinda yeb bitiraman. Bu oʻzni koʻz-koʻz qilish uchun yozilgan soʻzlar emas. Bular kimgadir, kimlargadir yetib borishi kerak boʻlgan soʻzlar!
Bitta men bilan ish bitmaydi. Bitta oʻzimning kuchim yetmaydi bu nohaqliklarga. Bir oʻzim kurasha olmayman bu korrupsiyaxoʻr – haromxoʻrlarga.
Biz birlashmasak, ilm talabida boʻlmasak, yana mana shu gardish aylanaveradi, aylanaveradi. Koʻzboʻyamichilikdan voz kechib, haqiqiy ilm egalari boʻlmas ekanmiz, oʻzimizda insoniylik degan sharafni saqlab qolmas ekanmiz, yashashdan naf yoʻq.
Bunda bir kemiruvchi boʻlamiz xolos.
Koʻzingizni oching. «Men qila olmayman!», «Bu men uchun emas!», «Eplay olmasam-chi?!» – shu kabi safsatalar bilan ensamni qotirmang, iltimos!
Davomi bor...
© Behzod Sherzod oʻgʻli
@mutolaazavqii