Odamlar orasida «loqaydlik» degan og'ir bir dard, tuzalmas bir xastalik juda ildiz otib ketganki, bu ham ana shu illatlarning eng yomonlaridandir. «Qo'shnining uyi yonib ketsa, menga nima, meniki omon qoldi-ku!» degan kayfiyatdagi odamlar ham bor. «Do'stim qamalib qolgan bo'lsa, men qamatganim yo'q-ku, o'zi juda haddidan oshib ketgandi-da, bosar-tusarini bilmay, kerilib ketgan edi», deb o'zimizni ovutamiz. «Qarindoshim turmushda qiynalib qolgan bo'lsa, mening nima aybim bor, hadeb uyida yotavermay mundok yelib-yugursin edi» deb, aql o'rgatadiganlarimiz ham topiladi. Yo'lda mashinasi buzilib qolgan yoki benzini tugab qolgan haydovchining iltijo bilan ko'tarilgan qo'lini ko'rmaganga olib o'tib ketamiz. Bahonamiz ham tayyor: «yumushimga shoshib turuvdim» yoki «mashina tuzatish qo'limdan kelmasa» yoki «o'zimda ham yonilg'i kam edi». Huzuringizga yordam so'rab yoki maslahat olish ilinjida kelgan kishining gapini eshitgingiz ham kelmaydi, chunki sizga ham «loqaydlik kasali» yuqqan. Yurtimizga G'arb o'lkalaridan shiddat bilan bostirib kelayotgan «pop-madaniyat» bilan ham, yoshlarimiz axloqiga zaharli xanjar bo'lib urilayotgan faxsh va buzuqliklarni targ'ib qiluvchi matbuot, kitob va filmlarning ko'paygani bilan ham, farzandlarimiz o'qishda emas, kompyuter o'yinxonalarida vaqt sovurishayotgani bilan ham ishimiz yo'k. Chunki bu narsalar go'yo bizga taalluqli emas, chunki biz loqaydlik kasali bilan og'riganmiz.

"Ulug'lar Shunday Yashashgan" kitobidan

@mutolaa_zavqdir