Oʻn yil avval hali bakalavr ostonasidan qadam qoʻymagan gʻoʻr bir qiz edim, olis qishloqda uy ishlarini ham qilib, oʻzimcha darsliklarni matematika daftarga katakma-katak koʻchirib yurardim(energiyani qayoqqadir sarflash ham kerak-ku..), televizorda oʻzim tengi qizlarning yutuqlarini koʻrsam, shunaqangi yuragim ezilar ediki, koʻz yoshlarim tinmasdi.

Keyin oʻqishga tayyorlanish uchun ruxsat tegganidan soʻng jon-dilim bilan oʻqidim, atigi 7 oy tayyorlana olgandim va shunga qaramay, talaba boʻldim. Keyin orzular orzularga ulashdi, talabalik gashtini surmay oʻqirdim. Oʻqishdan kelib, tushlik qilar-qilmas oʻqivchilarim kutib turardi, abituriyent tayyorlardim, hayronman, nima yetmagan menga. Grant boʻlsam, 5 lik stipendiya olsam.. maza qilib til oʻrganmaymanmi..

Hozirgi holatimdan ham norozi boʻlmasam-da, lekin 10 yil avvalgi hayotimga qaytish uchun erishgan barcha narsalardan voz kechishga tayyor edim. Yoʻq, ortga boqqanda jiddiy afsusga arziydigan holatlar boʻlmagan, ammo baribir oʻsha begʻubor va faqat oʻzimning tashvishimdangina iborat hayotimni baʼzan juda sogʻinaman.